Kamal Tabrizi, We’re all together (2019)

 Kamal Tabrizi, We’re all together (2019)

 

  Μου θύμισε πολύ την ταινία «Low hights» του Ebrahim Hatamikia, αλλά και την «Μια τρελή, απίθανη πτήση» (1980) του Jim Abrahams (Την είδα παλιά, θα την ξαναδώ για να γράψω).

  Χαμηλή βαθμολογία, μόλις 4,2. Φοβήθηκα μήπως ήταν κάτι σαν το «Sly», την προηγούμενη ταινία του, που έχει μάλιστα την ίδια βαθμολογία, όμως όχι, αυτή η κωμωδία μου άρεσε πολύ.

  Μαύρη κωμωδία, αλλά δεν έχω προκατάληψη με το χρώμα. Εξάλλου το μαύρο είναι το πιο «κρητικό» χρώμα. Το φορούσαν οι αρχοντορωμαίοι, σε αντίθεση με τους ενετούς που φορούσαν πορφυρά.

  Και μια μαντινάδα, παράφραση μιας που διάβασα, για να αντιστοιχήσει στην περίπτωσή μου.

  «Αυτό το μαύρο μου μπουφάν που γράφει απάνω αρμάνι/ διακόσια είκοσι ευρώ το γ…μένο κάνει».

  Το έχω ακόμη αλλά δεν το φοράω γιατί έχει ξεβάψει λίγο. Όμως δεν το πετάω.

  Και στις τρεις ταινίες η πλοκή διαδραματίζεται μέσα σε ένα αεροπλάνο.

  Η αεροπορική εταιρεία της Λεϊλά Χαταμί πάει για φούντο. Μόνο μια γερή «οικονομική» ένεση μπορεί να τη σώσει.

  Το πρώτο σχέδιο πήγε κατά διαόλου. Τρεις τόνοι ναρκωτικά, νομίζω έπεσαν στα χέρια του ISIS.

  Και βάζει μπροστά το δεύτερο σχέδιο.

  Να ασφαλίσουν το αεροπλάνο και να το φουντάρουν στη θάλασσα. Όμως αμαρτία να πάρουν αθώους στο λαιμό τους.

  Οι επιβάτες είναι άτομα που θέλουν να αυτοκτονήσουν, ένας μάλιστα έκανε εννιά αποτυχημένες απόπειρες. Υπογράφουν και συμβόλαιο, για τη συγκατάθεσή τους.

  Και ο πιλότος είναι ένας που νιώθει τύψεις, θέλει να αυτοκτονήσει. Μια ανώμαλη προσγείωση και πήρε στο λαιμό του 200 επιβάτες. Όσο για τον συγκυβερνήτη, θα τον πείσει.

  Το απρόοπτο:

  Ακυρώθηκε μια θέση. Ένας επιβάτης θέλει οπωσδήποτε να ταξιδέψει, γεννάει η γυναίκα του.

  Του αρνούνται.

  Τελικά θα τα καταφέρει.

  Η έκπληξή του είναι μεγάλη όταν μαθαίνει το σκοπό της πτήσης.

  Πολλά απολαυστικά επεισόδια.

  Ο γεράκος που έχει εμμονή με το τσουνάμι.

  Πολύ μου άρεσαν οι όμορφες αεροσυνοδοί, πάντα με ένα πλατύ χαμόγελο, σαν να γλεντούσαν την όλη κατάσταση.

  Δεν υπάρχει σασπένς του τι (θα γίνει στο τέλος), αλλά σασπένς του πώς.

  Το αρχικό πλάνο δείχνει τη Χαταμί να φουντάρει από την κορυφή ενός κτιρίου.

  Στις επόμενες σκηνές τη βλέπουμε να απαντάει σε ερωτήσεις.

  Είναι ο ανακριτής του Αγίου Πέτρου.

  Στις απαντήσεις της εισχωρούν αναδρομές, σε μια από τις οποίες λέει ότι βασική της έγνοια ήταν να σωθεί η εταιρεία για να μη χάσουν τη δουλειά τους τόσοι άνθρωποι.

  Γιατί φούνταρε;

  Από τύψεις.

  Στη συνέχεια θα δούμε να ανακρίνονται και άλλοι επιβάτες.

  Μου άρεσε πολύ αυτή η κωμωδία. Θέλω να δω και το Abrahams για να συγκρίνω.

  Εδώ τελειώνουμε, προς το παρόν, με τον Tabrizi.