Jean Negulesco, Το παιδί και το δελφίνι (Boy on a dolphin, 1957)

 Jean Negulesco, Το παιδί και το δελφίνι (Boy on a dolphin, 1957)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Πληθωρικότατη η Σοφία Λώρεν στα εικοσιτρία της χρόνια, κλέβει την παράσταση. Θα δούμε και τον 57χρονο τότε Αλέξη Μινωτή.

  Η πλοκή διαδραματίζεται στην Ύδρα. Ψαράδες, σφουγγαράδες. Σε μια κατάδυσή της στο νησί θα δει το «Παιδί και το δελφίνι», ένα μπρούτζινο άγαλμα.

  Να το πουλήσουν. Με τα λεφτά θα σπουδάσει ο μικρός της αδελφός που δουλεύει σαν λούστρος, ενώ θα φτιαχτεί και ο φίλος της, ο οποίος δεν είναι και τόσο σόι.

  Θα πάει στην Αθήνα να βρει αγοραστή.

  Θα βρει δύο, τον καλό και τον κακό. Ο κακός είναι αρχαιοκάπηλος. Ο καλός ψάχνει χαμένους ή κλεμμένους θησαυρούς, από τους ναζί κυρίως, για να τους επιστρέψει στους ιδιοκτήτες τους.

  Ο κακός καταφέρνει να την πλευρίσει, να κερδίσει την εμπιστοσύνη της. Όμως ο καλός θα κερδίσει τελικά την καρδιά της.

  Όσο για το άγαλμα, θα το περιφέρουν θριαμβευτικά στο νησί. Οι αρχαιολογικοί μας θησαυροί πρέπει να πηγαίνουν στα μουσεία, να μπορεί να τους βλέπει ο ελληνικός λαός (ένα πιο μικρό εισιτήριο θα ήταν ένα καλό κίνητρο. Εγώ νομίζω έχω ακόμη το δωρεάν, σαν εκπαιδευτικός).

  Το φολκλόρ δεν ήταν δυνατόν να απουσιάσει. «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη», το τραγουδάει η Σοφία Λώρεν. Θα δούμε και χορευτικά, μόνο που δεν είναι χοροί, είναι χορογραφίες. Θα δούμε και σαντούρι, που έχουμε να δούμε από τότε που πέθανε ο συγχωρεμένος ο Αριστείδης Μόσχος.

  Εν τάξει, χαμηλή η βαθμολογία της, 6,2, όμως εμάς μας ενδιαφέρει, μια και η πλοκή διαδραματίζεται στην Ελλάδα και έχει να κάνει με την Ελλάδα. Και το να δεις νεαρότατη τη Σοφία Λώρεν, αλλά και τον Αλέξη Μινωτή, ιερό τέρας του ελληνικού θεάτρου, δεν είναι λίγο.