Behrouz Shoeibi, Plum garden (2005)

 Behrouz Shoeibi, Plum garden (2005)

 

  Εν όψει της ταινίας του «No prior appointment» που θα προβληθεί στις 19 του Ιούνη από τη New Star.

 

  «Μόνος στο σπίτι», α λα ιρανικά (όχι, δεν σκοπεύω να την ξαναδώ).

  Δεν έχω ξαναδεί ταινία με τόσο χαμηλή βαθμολογία, 2,9. Εμένα όμως μου άρεσε και έβαλα 7. Σήμερα που ξανακοίταξα είδα ότι το 2,9 έγινε 3. Από το δικό μου εφτάρι; Ίσως. 90 άτομα είναι όλοι και όλοι αυτοί που έχουν βαθμολογήσει.

  Πέρα από το ότι έχουμε ένα διαρρήκτη και έναν πιτσιρικά, η ταινία δεν έχει καμιά σχέση με την αμερικάνικη.

  Τη βρήκα ενδιαφέρουσα και αφηγηματικά.

  Τι καλύτερη αποστασιοποίηση από τον εγκιβωτισμό;

  Το κοριτσάκι δεν μπορεί να κοιμηθεί, θέλει να του πει ο πατέρας του ένα παραμύθι.

  Και του λέει το παραμύθι με τον διαρρήκτη και τον πιτσιρικά.

  Η αποστασιοποίηση του εγκιβωτισμού αποτρέπει τον ιλουζιονισμό, την ψευδαίσθηση ότι αυτό που βλέπει ο μικρός θεατής είναι πραγματικότητα και τρομάξει (ο ιλουζιονισμός δεν είναι μόνο θεατρική σύμβαση, την οποία ο Μπρεχτ ήθελε να διαλύσει, είναι και κινηματογραφική).

  Ο διαρρήκτης προσπαθεί να πείσει τον μικρό να του πει πού φυλάσσει η μητέρα του τα κοσμήματα, τον έστειλε ο πατέρας του για να τα βάλει σε μια σίγουρη κρύπτη.

  Ο μικρός, που από την αρχή του λέει ότι είναι κλέφτης, παίζει το παιχνίδι του.

  Δεν ξέρει πού είναι.

  Μήπως σε αυτό το μπαούλο;

  Μπορεί.

  Μα είναι κλειδωμένο με ένα λουκέτο. Να του πει πού βρίσκονται τα κλειδιά.

  Εν τάξει, μα να παίξουν πρώτα.

  Και παίζουν.

  Κυρίως κρυφτό.

  Κάπου μετά τη μέση, η τηλεταινία γίνεται μιούζικαλ.

  Και το μιούζικαλ είναι επίσης ένα στοιχείο που συντελεί στην αποστασιοποίηση.

  Στο τέλος αποκαλύπτεται το δράμα και των δύο.

  Η μητέρα είπε στο μικρό ότι ο πατέρας του έφυγε αμέσως μετά τη γέννα.

  Και ο κλέφτης δεν γνώρισε πατέρα.

  Πέθαναν; Παράτησαν τις γυναίκες τους; Ή μήπως δεν τις παντρεύτηκαν καν;

  Θέλεις να γίνεις εσύ ο πατέρας μου; Παρακαλεί ο μικρός τον κλέφτη.

  Και αγκαλιάζονται.

  Το κοριτσάκι που φαινόταν να έχει αποκοιμηθεί με αυτό το παραμύθι ξυπνάει. Τι να κάνει ο πατέρας του, το συνεχίζει.

  Χαριτωμένη, συγκινητική ταινία, πολύ μου άρεσε.

  Και συμπέφτει με το κεφάλαιο που γράφω τώρα στην «Εισαγωγή στον ιρανικό κινηματογράφο», ταινίες με παιδιά.