Αρχοντούλα Διαβάτη, Σαραμπάντα

 Αρχοντούλα Διαβάτη, Σαραμπάντα, Νησίδες 2025, σελ. 54

 

  Έχω γράψει για όλα τα βιβλία της Αρχοντούλας Διαβάτη, συναδέλφου εκπαιδευτικού, με τελευταίο το «Φωτεινό θάλαμο».

  Ένα οικολογικό σύνθημα (έχω γράψει τρία «οικολογικά» βιβλία) είναι «Το μικρό είναι όμορφο». Μου αρέσουν τα μικρά ποιήματα, ιδιαίτερα τα χάι κου, και τα μικρά κείμενα. Έχω γράψει κι εγώ μικρά πεζά αλλά δεν τα έχω εκδώσει, τα έχω αναρτήσει στο blog μου σε μια κατηγορία με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Διάφορα μικρά». Υπάρχουν και πολλοί άλλοι που αρέσκονται στη μικρή φόρμα, όπως ο φίλος μου ο Κώστας ο Μαυρουδής. Δεν είναι τυχαίο που ο Γιάννης Πατίλης, που τα φιλοξενεί στο περιοδικό του το «Πλανόδιο», τα βάφτισε bonzai, που στα γιαπωνέζικα σημαίνει δέντρο σε δοχείο, δηλαδή μικρόσωμο δέντρο.

  Δηλαδή δέντρο νάνος;

  Size doesn’t count, το μέγεθος δεν μετράει.

  Σε μένα σίγουρα.

  Ποτέ δεν με συγκινούσαν οι «δίμετρες».

  Εμένα με συγκινεί η ομορφιά, και ας μην είναι δίμετρη.

  Αυτοβιογραφικά εν πολλοίς, ιμπρεσιονιστικά, εμπνεύσεις της στιγμής, σκέψεις (τώρα το σκέφτηκα, και ο Νίτσε είναι λάτρης του μικρού. Σχεδόν όλα του τα βιβλία είναι συλλογές φιλοσοφικών μικροκειμένων, μικροδοκιμίων).

  Συγκινητικά, στοχαστικά, διεισδυτικά, μικροκείμενα που σε κατακτάνε.

  Χαρακτηριστικοί τίτλοι: Το μηδέν και το Άπειρο, Κυνηγοί, Έξοδος, Προδοσία, Πάρτι, Κανένας, Οι λέξεις…

  Αλλά να δώσουμε το λόγο στην Αρχοντούλα.

  «Δεκαπέντε μέρες έχει που τα φτιάξαμε, κι όταν του είπα χωρίζουμε, έγινε ντίρλα στο ποτό» (σελ. 16).

  Κατέληξε «Στα επείγοντα».

  Πάλι καλά δηλαδή που δεν την έσφαξε.

  «Αχ, οι άνθρωποι να μην πονούν, της ερχόταν να πει σαν προσευχή, να είναι καλά, να κάνουν περίπατο κάτω από τα γαλάζια δέντρα, να κολυμπούν στην πράσινη θάλασσα, ελεύθεροι από τις τανάλιες του παράλογου πόνου» (σελ. 24).

  Doleo, ergo sum, μια από τις παραφράσεις μου. Πονώ, άρα υπάρχω.

  Στο «Σώμα ερωτικό, η ιστορία μιας μεταφράστριας, της Εύας Μαθιουδάκη» διαβάζουμε:

  «Κάθε γλώσσα ανοίγει ένα παράθυρο σε ένα νέο κόσμο, σε ένα σύμπαν δυνατοτήτων, σε έναν άλλο τρόπο θέασης του κόσμου» (σελ. 32).

  Μπορώ να το βεβαιώσω ως γλωσσομαθής.

  «Βγήκε κουρασμένη από το Φυσιοθεραπευτήριο…» (σελ. 41).

  Διαβάζοντας ένα βιβλίο συχνά κάποιο απόσπασμα μας θυμίζει τον εαυτό μας. Σήμερα έκανα τη τέταρτη φυσιοθεραπεία, και έχω δει θεαματικά αποτελέσματα στη δισκοπάθειά μου.

  Η «Αρρώστια του φιλιού» έχει θεατρική δομή. Φιληθήκανε, και… post hoc, ergo propter hoc; Ή πράγματι ήταν η αιτία και κατέληξε στο νοσοκομείο;

  Πρώτη φορά ακούω ότι η λοιμώδης μονοπυρήνωση λέγεται και «αρρώστια του φιλιού».

  Αυτό μάλλον σημαίνει ότι μεταδίδεται κυρίως με το φιλί.

  «Πάω μια και δυο στον Δήμαρχο, τον Κώστα Τσίρο» (σελ. 44).

  Πάλι μου θυμίζει τα δικά μου.

  Τον συγχωρεμένο το γιατρό και φίλο μου, και δήμαρχο Γαλατσίου για δυο σχεδόν τετραετίες, Κυριάκο Τσίρο. Σχεδόν ταυτόχρονα νοικιάσαμε στην ίδια πολυκατοικία, εγώ νιόπαντρος, αυτός το ιατρείο του.

  Θα κλείσω παραθέτοντας το τελευταίο απόσπασμα από το «Εμείς οι τρεις οι φίλοι».

  «Κι εκείνες, που στο δικό τους δρόμο έχασκε μια μαύρη τρύπα, έπεφταν μέσα μόλις δυσκόλευαν οι καιροί. Τι έφταιγε; Ο σύζυγος της μιας που δεν είχε μεγάλα όνειρα, ούτε αγαπούσε τα ταξίδια – φοβόταν μάλιστα το αεροπλάνο-, που η σχέση τους δεν είχε ερωτισμό αλλά ήταν μια ντροπαλή αγκαλιά, ή που το μεγάλωμα των παιδιών της άλλης δεν άφηνε μεγάλα χρονικά περιθώρια για δημιουργικότητα στη δουλειά; Ωστόσο απλές και χαρωπές συνήθως προχωρούσαν και μάθαιναν σιγά σιγά να έχουν λόγο, να αποφεύγουν την τρύπα της σύγκρισης και της κατωτερότητας, να μη σκύβουν το κεφάλι, μόνο που άργησαν, και η ζωή πέρναγε πια» (σελ. 47).

  Πολύ ωραία τα μικροκείμενα της Αρχοντούλας Διαβάτη, ερχόμαστε να είναι καλοτάξιδα.