Μετά την «Απάτη»
(The prank, 1999), ο «Χρυσός και
Χαλκός» είναι η δεύτερη ταινία του Hamayoun Assadian που
βλέπουμε. Είναι μια ταινία θρησκευτική που μας περνάει το μήνυμα ότι τη ζωή
πρέπει να τη δεχόμαστε όπως είναι, με τις δυσκολίες της, όσο μεγάλες και αν
είναι, γιατί μπορεί να μας προσφέρει ταυτόχρονα και χαρές.
Ο νεαρός ιεροσπουδαστής δεν δίνει σημασία στο πρόβλημα
υγείας που έχει η γυναίκα του αφοσιωμένος καθώς είναι στις θεολογικές του
μελέτες, και τα συμπτώματα τα αποδίδει στην κούραση. Αυτή φροντίζει το μωρό και
τη μικρή κόρη τους, και φέρνει εισόδημα στην οικογένεια φτιάχνοντας χαλιά. Όταν
κάποια στιγμή καταρρέει και μεταφέρεται στο νοσοκομείο, διαπιστώνεται ότι
πάσχει από μια νευροπάθεια που την οδηγεί σιγά σιγά στην παράλυση.
Η κατάσταση είναι δύσκολη, και για την ίδια και για τον
άντρα της. Κάποιες στιγμές φαίνονται να μην αντέχουν και ξεσπούν, όμως
αγαπιούνται. Μια νοσοκόμα που ετοιμάζεται να πάρει διαζύγιο τον φλερτάρει, όμως
βλέποντας την αγάπη τους παραιτείται.
Στην τελευταία σκηνή τους βλέπουμε, μαζί με ένα φίλο τους και
το κορίτσι της γειτόνισσας που έχει σύνδρομο down και τους έχει συμπαρασταθεί, να βρίσκονται κάτω από τα
δένδρα δίπλα σε μια παραλία, σε πικνίκ. Κουβεντιάζει τρυφερά για τον έρωτά
τους. Και η ταινία τελειώνει.
Πολύ συγκινητική. Παραθέτουμε και μια αγγλική περίληψη,
γιατί δεν τα έγραψα όλα.
A Tehran
mullah-in-training struggles to take care of his ailing wife and their children
in this profoundly moving melodrama. A film of near-universal appeal, it puts a
human face on Iran's Muslim clergy with its unusual tale of a man forced by
hardship to become a better husband and father. Seyed Reza has just moved with
his family to Tehran so he can study the Koran, and he relies on his lovely
wife Zahra to look after their two young children and weave the intricate rugs
that earn them a living. But one evening Zahra collapses and is taken to the
hospital, where she's diagnosed with multiple sclerosis. Scarcely able to
process the tragedy, Seyed is left to cook, change diapers, walk his daughter
to school and take his toddler son with him to his classes, where peers and
elders treat him with scorn. But Seyed eventually learns to cope, his prayers
and devotional studies taking on deeper meaning as he attends to the hard
nightly work of rug weaving, getting through with a heavy assist from friends,
neighbors and kind strangers.
Posts
No comments:
Post a Comment