Εκεί ’ρθε το χρυσότερο απ’ τα ονείρατά μου

Εκεί ’ρθε το χρυσότερο απ’ τα ονείρατά μου

Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν διαβάζω ένα όνειρο μέσα σε ένα μυθιστόρημα αφαιρούμαι χωρίς να το θέλω. Ίσως διότι πρόκειται για ψευτιά μέσα στην ψευτιά («Να διαβάζεις τα μαθήματά σου και όχι αυτές τις ψευτιές» μου έλεγε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, εννοώντας με το «ψευτιές» τα μυθιστορήματα.

Ε, λοιπόν χθες βράδυ είδα ένα όνειρο. Πραγματικό όνειρο, δεν είναι ψευτιά.

Ήμουν καλεσμένος σε τραπέζι στους καλούς και αγαπητούς μου φίλους Νίκο και Λίτσα. Φτάνω καθυστερημένος. Οι άλλοι μόλις έχουν καθίσει στο τραπέζι αλλά δεν έχουν ξεκινήσει να τρώνε, με περιμένουν. Κάνω το σταυρό μου λέγοντας: Εις το όνομα του Μαρξ, του Έγκελς, του Λένιν, κάνε να βγει καλό το δημοψήφισμα. Εις το όνομα της Αγίας Τριάδας Μαρξ, Έγκελς, Λένιν, κάνε να βγει καλό το δημοψήφισμα (παρεμπιπτόντως ο γαμπρός τους εργάζεται στον Περισσό).

Μου αρέσει το χιούμορ, οι φίλοι μου με ξέρουν ως αθεράπευτο ανεκδοτά (το έχω πληρώσει αυτό, να μην ξαναπώ την ιστορία), και τα κείμενά μου τα διανθίζω με χιούμορ, όσο μπορώ. Όμως να κάνω χιούμορ στο όνειρό μου δεν μου έχει ξανατύχει.

Σε μια προηγούμενη ανάρτησή μου στο facebook για τις «Ουρές στα ΑΤΜ» μια φίλη μου αφήνει το σχόλιο «υλικό για διήγημα». Εγώ απαντάω: «Μα είναι μικρό διήγημα, σαν μπονζάι. Δεν θα μπορούσα να το φανταστώ με περισσότερες λέξεις, θα έχανε».

Ίσως να έκανε την ίδια σκέψη αν διάβαζε αυτή την ανάρτηση.

Και όμως, έκανα ένα διήγημα από ένα όνειρό μου, το «Όνειρο εαρινής νυκτός», ένα από τα πέντε της συλλογής «Το Φραγκιό».

Δεν έχω καμιά εμμονή με τα όνειρα, κι ας είναι ο Φρόιντ ένας απ’ αυτούς που χάραξαν τη σκέψη μου. Ελάχιστα πράγματα ξέρω γι’ αυτά, από προσωπική παρατήρηση. Για παράδειγμα, αν φάω πολύ το βράδυ (ταβέρνα κ.λπ.) ξέρω ότι θα δω εφιάλτη.

Ο εφιάλτης αυτός έχει «αξία επιβίωσης» όπως λένε οι βιολόγοι. Ένα βαρύ στομάχι μπορεί να σε στείλει στον αγύριστο όταν κοιμάσαι. Με τον εφιάλτη ξυπνάς.

Όχι, δεν ήλθε το χρυσότερο από τα ονείρατά μου, απλά μου ήλθε στο μυαλό ο στίχος αυτός του Σολωμού και είπα να τον βάλω σαν τίτλο.

Ποιο είναι αυτό;

Ντρέπομαι να σας πω.

Κρίμα να μην μπορούμε να βλέπουμε τα όνειρα που θέλουμε.

Καθώς ξύπνησα και σκεφτόμουνα το όνειρο, μου ήλθε στο μυαλό ένα άλλο όνειρο που είχα δει πριν απ’ αυτό. Μου έκανε λέει ο Βαρουφάκης δώρο ένα κέηκ, σαν πρωτοχρονιάτικη βασιλόπιττα. Φαντάζομαι σαν δώρο για τις βιβλιοκριτικές που έγραψα για τα δυο βιβλία του, το «Τι θα έλεγα στην κόρη μου για την οικονομία» και «Πολιτική οικονομία. Η οικονομική θεωρία στο φως της κριτικής».

Παρόλο που δεν είμαι φαν της «Ερμηνευτικής των ονείρων» σκέφτηκα μήπως μπορώ να το ερμηνεύσω.

Ίσως να είναι προφητικό όνειρο.

Ίσως να σημαίνει ότι με τον Βαρουφάκη θα φάει ψωμί ο λαός.

Ή μήπως είναι μια μεταφορά για το παντεσπάνι της Μαρίας Αντουανέτας;

Δεν θέλω σχόλια, γιατί τα ξέρω προκαταβολικά. Εσείς που θα ψηφίσετε «όχι» στο δημοψήφισμα θα δώσετε την πρώτη ερμηνεία, ότι θα φάει ψωμί ο λαός. Εσείς που θα ψηφίσετε «ναι» θα δώσετε τη δεύτερη. Όταν ρώτησε η Μαρία Αντουανέτα γιατί διαδηλώνει ο κόσμος έξω από το ανάκτορο της απάντησαν «Γιατί δεν έχει ψωμί να φάει». Και αυτή αφελέστατα: «Και γιατί δεν τρώει παντεσπάνι;».

Τόσο μακριά είναι οι από πάνω για τα βάσανα των από κάτω.

Μη με ρωτήσετε τι θα κάνω την Κυριακή, δεν θα σας απαντήσω. Πάντως χθες με μια καλή παρέα που ήμουνα σε ένα καφενείο, και έπαιξα και λύρα και τραγουδήσαμε, όταν χωρίσαμε ευχήθηκα «μακάρι η απόφαση που θα πάρει ο ελληνικός λαός, η όποια απόφαση, να είναι για το καλύτερο της χώρας».

Δεν είχα καθόλου σκοπό να γράψω για το δημοψήφισμα, ενώ το facebook έχει πλημμυρίσει από σχετικές αναρτήσεις.

Είδατε όμως πώς τα φέρνει ο διάολος;

2-7-2015