Πάλι θα μιλήσω για την πρόσληψη.
Οι ταινίες φαντασίας, τα κινούμενα σχέδια, τα
θρίλερ, δεν ανήκουν στις προτιμήσεις μου. Όμως αν πρόκειται για έργα ενός
μεγάλου σκηνοθέτη θα τα δω. Δεν θα μπορούσα για παράδειγμα να μη δω τον
«Σαλιάρη» του Ταρκόφσκι. Και καθώς βλέπω κάθε ιρανική ταινία που πέφτει στα
χέρια μου, έτσι είδα και το «Έχεις άλλο μήλο;».
Η ταινία είναι κωμωδία φαντασίας με σατιρικά
στοιχεία. Κεντρικός ήρωας είναι ένας μονίμως πεινασμένος (εξ ου και ο τίτλος),
σαν το Σπίθα. Δίπλα του μια ωραία γυναίκα. Η φυλή των δρεπανηφόρων καταπιέζει
άλλες φυλές, ανάμεσα στις οποίες είναι και η φυλή των «κοιμισμένων». Είναι
όντως κοιμισμένοι, αλλά και υποκρίνονται, για να ξεφύγουν από την αγριότητα των
δρεπανηφόρων. Ο πεινασμένος τους ξυπνάει ψάχνοντας για φαγητό, προκαλώντας την
αγανάκτησή του. Αυτό ήταν. Όταν έρχονται οι δρεπανηφόροι τους τρέπουν σε φυγή.
Με εφέ της κυριολεξίας, ο σκηνοθέτης μας λέει ότι κάθε «κοιμισμένος» λαός
μπορεί να πετύχει την ανεξαρτησία του, αρκεί να ξυπνήσει.
Βλέπουμε αρκετές παρωδιακές σκηνές, όπως αυτή
με τους ζητιάνους, τους μοιρολογητές, τον πεινασμένο όταν γίνεται ηγέτης, κ.λπ.
Και φυσικά η ταινία έχει το χάπι εντ μετά από το απαραίτητο σασπένς. Ο
πεινασμένος θα σώσει την αγαπημένη του και τα παιδιά αν καταφέρει να φτάσει
μέχρι τη δύση του ήλιου στο κοιμητήριο. Φτάνει στο τσακ, ξέρουμε από πριν ότι
είναι φοβερός δρομέας. Οι δρεπανηφόροι θα κρατήσουν το λόγο τους. Ο ηγέτης τους
λέει ότι θα τους δώσουν κάποιες ακαλλιέργητες εκτάσεις δίπλα στο κοιμητήριο να
καλλιεργούν και θα εισπράττουν τους φόρους.
Δεν με τρελαίνει το είδος, αλλά την είδα
ευχάριστα. Το σενάριο εξάλλου ήταν εξαιρετικά πρωτότυπο. Θέλω να πω, σάτιρα και
παρωδία δεν νομίζω να συναντάς συχνά σε ταινίες φαντασίας.
Θυμήθηκα μια εξαίρεση: τους Μόντι Πάιθονς.
Posts
No comments:
Post a Comment