John Schlesinger, Μπίλι ο ψεύτης (Billy liar, 1963)

John Schlesinger, Μπίλι ο ψεύτης (Billy liar, 1963)

 

Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους

 

  Έχω δηλώσει ότι δεν μου αρέσουν οι αρνητικοί ήρωες, και ο Μπίλι είναι αρνητικός ήρωας. Θα εξαιρέσω τις κωμωδίες. Τον «Μπίλι τον ψεύτη» τον είχα δει παλιά και μου άρεσε.

  Και τώρα μου άρεσε, παρά το ότι ο Μπίλι είναι όχι μόνο ένας αρχιψεύταρος αλλά κοροϊδεύει και δυο κορίτσια, τάζοντάς τους γάμο. Ακόμη είναι κλέφτης. Δεν ταχυδρομεί τα ημερολόγια για να κρατήσει τα λεφτά των ταχυδρομικών.

  Άλλο;

  Ζει με φαντασιώσεις μεγαλείου, ότι είναι αρχηγός κράτους.

  Εν τάξει, το τελευταίο δεν θα του το καταμαρτυρήσουμε, το να φαντασιωνόμαστε πότε πότε, αν δεν ξεφεύγουμε κάποια όρια, είναι ανακουφιστικό.

  Και η κωμωδία πού βρίσκεται;

  Στα διάφορα επεισόδια, με τον Μπίλι να προσπαθεί να ξεγελάσει, να υπεκφύγει, να λουφάρει.

  Θα περιμέναμε ένα happy end, με την Τζούλι Κρίστι, που θα είχε «θεραπευτικό» αποτέλεσμα πάνω του.

  Τίποτα τέτοιο.

  Ο Μπίλι ο ψεύτης παραμένει ο Μπίλι ο ψεύτης.