Krzysztof Kieślowski, Δίχως τέλος (Bez konca, 1985)

Krzysztof Kieślowski, Δίχως τέλος (Bez konca, 1985)

 

  Την ταινία την είχα ξαναδεί δυο φορές και μου άρεσε πολύ. Αποφάσισα να την ξαναδώ με την ευκαιρία της προβολής σε επανέκδοση των τριών χρωμάτων.

  Δυο ιστορίες παρακολουθούμε στην ταινία, ένα προσωπικό δράμα και ένα δράμα που έχει να κάνει με την πολιτική κατάσταση στην Πολωνία το 1981, με την απαγόρευση του εργατικού συνδικάτου «Αλληλεγγύη» (εμείς οι παλιοί θυμούμαστε τον Λεχ Βαλέσα) και την επιβολή του στρατιωτικού νόμου. Το προσωπικό δράμα είναι ο θάνατος του συζύγου της Ούλα, τον οποίο δεν καταφέρνει να διαχειριστεί παρά τις προσπάθειες που κάνει. Στο τέλος δεν θα αντέξει, θα ανοίξει το γκάζι αφού κλείσει ερμητικά τα παράθυρα και το στόμα της με μια ταινία.

  Το πολιτικό δράμα έχει να κάνει με τη σύλληψη ενός νέου που είχε διοργανώσει μια απεργία. Ο δικηγόρος που ανέλαβε την υπόθεση θα καταφέρει να τον βγάλει έξω από τη φυλακή. Όμως με τι τίμημα; Το συμβιβασμό. Ο ίδιος πικρόχολα διαβάζει στο τέλος ένα ποίημά του που ξεκινάει: «Ακόμα κι εγώ δεν ξέρω πώς μου έτυχε να αλλάξω από λύκος σε ψωραλέο σκυλί…»

  Εγώ ξέρω, αιτία είναι η ηλικία, είναι εβδομηντάρης και με ένα νόμο που ετοιμάζονται να περάσουν θα συνταξιοδοτηθεί αναγκαστικά. Από αγανάκτηση αναλαμβάνει μια πολιτική υπόθεση ενώ τις πολιτικές υποθέσεις τις είχε αποφύγει για σχεδόν είκοσι χρόνια (ο τελευταίος του πελάτης εκτελέστηκε). Θα είναι το κύκνειο άσμα του, όπως λέει. Ο νεαρός όμως βοηθός του συμβουλεύει τον κατηγορούμενο να κρατήσει αγωνιστική στάση, να συνεχίσει την απεργία πείνας.

  Εξαιρετικό το εύρημα της εισαγωγής στην ιστορία με μια αφήγηση την οποία κάνει on stage ο σύζυγος της Ούλα, δηλώνοντας από την αρχή ότι είναι νεκρός. Θα τον ξαναδούμε σαν φάντασμα να κάθεται στο παγκάκι δίπλα στη γυναίκα του, θα τον ξαναδούμε στη δίκη…

  Λένε ότι οι ψυχές περιφέρονται στον επάνω κόσμο σαράντα μέρες. Λίγες μου φαίνονται, θα ’πρεπε να τις κάνουν περισσότερες.

  Ο Σμπίγκνιεφ Πράισνερ έχει συνδέσει το όνομά του με τον Κισλόφσκι όπως η δική μας Ελένη Καραΐνδρου με τον Αγγελόπουλο. Η μουσική από την «Μπλε ταινία» είναι πασίγνωστη. Εδώ μου άρεσε πολύ το πένθιμο εμβατήριο, γεμάτο μελαγχολία, που ακούμε κυρίως στην αρχή και στο τέλος της ταινίας.