Hiroshi Shimizu, Ornamental hairpin (1941)

 

Hiroshi Shimizu, Ornamental hairpin (1941)

 

  Μετά από δυο μήνες επανερχόμαστε στους κανονικούς μας ρυθμούς.

  Γιατί μετά από δυο μήνες;

  Έκανα τέσσερεις βδομάδες στον Ευαγγελισμό για εγχείρηση χολής, μια δύσκολη περίπτωση γιατί δεν το είχα πάρει χαμπάρι ότι τα προβλήματά μου ήταν από τη χολή, νόμιζα ότι ήταν από το στομάχι, και οι υπέρηχοι έβγαιναν καθαροί, ένας άνω και κάτω κοιλίας κάθε χρόνο αλλά και ένας ειδικά για τη χολή πριν ενάμιση χρόνο. Βγήκα για μια βδομάδα για να διαπιστωθεί ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα και να ξαναγυρίσω στο νοσοκομείο, όπου έμεινα τρεισήμισι βδομάδες. Επέστρεψα στις 23, πριν οκτώ μέρες, αρκετά εξαντλημένος.

  Την «διακοσμητική καρφίτσα» ξεκίνησα να τη βλέπω εκείνη τη βδομάδα, αλλά εξαντλημένος καθώς ήμουν με πήρε ο ύπνος στην πολυθρόνα και είδα μόνο τη μισή. Τώρα που επέστρεψα δεν είχα κουράγιο να δω ταινία, είδα κάτι λίγα ντοκιμαντέρ για τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όπως και τότε. Χθες βράδυ το πήρα απόφαση, και την είδα σχεδόν από την αρχή, καθώς και την ταινία «Army» του Keisuke Kinoshita. O λόγος που είδα αυτές τις ταινίες είναι που ήθελα να ξαναδώ την Kinuyo Tanaka στα νιάτα της, αφού την είχα δει ήδη σε ένα σωρό ταινίες του Yasujiro Ozu και του Kenji Mizoguchi, σκηνοθέτες που τους είδα πακέτο. Πριν την εγχείρηση είχα δει και άλλες δύο, την «Γυναίκα του γείτονα και η δική μου» (1931) του Heinosuke Gosho και την «Χορεύτρια του Ίζου» (1933) επίσης του Gosho.  

  Ακόμη:

  Πριν καταπιαστώ με το να γράψω αυτές τις δυο ταινιοκριτικές πήρα το συνηθισμένο μου ντοπάρισμα, ένα φραπέ, μετά από μήνες.

  Μου λένε συχνά γιατί δεν παίρνω ντεκαφεϊνέ.

  Γελάω.

  Τους λέω, δεν μου αρέσει ο καφές, τον παίρνω για ντοπάρισμα, και προτιμώ τον φραπέ, αφενός γιατί είναι πιο δυνατός και αφετέρου γιατί φτιάνεται εύκολα, ειδικά από τους άντρες.

  Η συνέχεια ποια θα είναι;

  Οι ταινίες πρώτης προβολής ή επανέκδοσης, αλλά με πιο αυστηρή επιλογή.

  Οι ταινίες σε σενάριο Κουροσάβα, τον οποίο είδα επίσης πακέτο, από τις οποίες είδα περίπου τις μισές.

  Και μετά;

  Να τελειώσω την «Εισαγωγή στον ιρανικό κινηματογράφο».

  Επειδή όταν μπαίνεις για εγχείρηση υπάρχει πάντα η πιθανότητα να μη βγεις ζωντανός, ανάρτησα στο blog μου το πρώτο μέρος που το είχα τελειώσει, ο προεπαναστατικός κινηματογράφος.

  Και μετά;

  Εισαγωγή στον κινέζικο κινηματογράφο, αν ο Άγιος Χαράλαμπος θελήσει να μου δώσει χρόνους (να το ξαναγράψω, τη μέρα της γιορτής μου, μαθητής δημοτικού εννιά δέκα χρονών, στον τράφο ενός περβολιού δίπλα σε ένα μονοπάτι βρήκα ένα εικονισματάκι του).

  Ας το γράψω και αυτό: Όταν γεράσει ο διάβολος καλογερεύει, αν και δεν είναι ακριβώς η δική μου περίπτωση, και δεν θέλω να γράψω λεπτομέρειες, έχω γράψει αλλού.

  Μεγάλη η εισαγωγή, αλλά στα κείμενά μου συχνά αυτοβιογραφούμαι, και τώρα ήταν μια ευκαιρία.

  Η ταινία είναι μια γλυκόπικρη κωμωδία.

  Ο χώρος της πλοκής είναι ένα spa.

  Έχει καλές τιμές, αλλά όχι και εξαιρετικό φαγητό.

  Τα κύρια πρόσωπα που θα δούμε είναι δυο πιτσιρικάδες και ο παππούς τους, ένα ζευγάρι, ένας καθηγητής, και ο στρατιώτης Nanmura.

  To πυρηνικό γεγονός στην ιστορία, που έχει πολλά χιουμοριστικά επεισόδια, είναι όταν ο Nanmura πατάει μια καρφίτσα μέσα στο spa, που είχε πέσει από τα μαλλιά της Τανάκα που είχε περάσει από εκεί πριν λίγες μέρες. Πληγώνεται αρκετά σοβαρά στο πόδι, το πληροφορείται η Τανάκα, και έρχεται να του ζητήσει συγνώμη.

  Θα είναι άραγε όμορφη;

  Τι κι αν είναι;

  Τα ρομάντζα υπάρχουν μόνο στις ταινίες, στην πραγματική ζωή τα πράγματα είναι αλλιώς, σχολιάζει νομίζω ο καθηγητής.

  Αυτή είναι γκέισα, και το έσκασε από το αφεντικό της. Μια συναδέλφισσα που έρχεται να την πάρει μαζί της γιατί το αφεντικό είναι θυμωμένο, δεν τα καταφέρνει. Η Τανάκα θέλει να κάνει μια καινούρια αρχή στη ζωή της.

  Όταν μαθαίνει ότι ο στρατιώτης θα φύγει και αυτός με τους άλλους τρέχουν δάκρυα από τα μάτια της. Όχι, είναι δάκρυα χαράς, που κατάφερε να ανέβει τόσες σκάλες.

  Πολλά επεισόδια έχουν να κάνουν με τις προσπάθειες αποκατάστασης του τραυματισμένου ποδιού του.

  Η ταινία δεν τελειώνει με unhappy end όπως θέλει η βικιπαίδεια, το τέλος είναι αμφίσημο, αφήνει την υποψία του happy end. Ο Nanmura της στέλνει γράμμα από το Τόκιο όπου της λέει, ανάμεσα στα άλλα: «Απόψε είχαμε την πρώτη συνάντηση οι φίλοι από το σπα. Περιμένουμε την επιστροφή σου στο Τόκιο.

  Έτσι τελειώνει η ταινία.

  Θέλω να πιστεύω ότι θα επιστρέψει, θα βρει μια άλλη δουλειά, και θα ευοδωθεί επιτέλους το ειδύλλιο με τον Nanmura.

  Θέλω να πιστεύω.

  Είπαμε, μου αρέσουν τα romance με happy end.

  Πολλά χιουμοριστικά επεισόδια είχαν να κάνουν με το ροχαλητό του παππού και του καθηγητή. Ποιος από τους δυο είναι καλύτερος στο ροχαλητό, ποιος ροχαλίζει πιο πολύ; Αναρωτιούνται οι πιτσιρικάδες.

  Οι πιτσιρικάδες το καλαμπουρίζουν, όμως οι μεγάλοι ενοχλούνται.

  Στο θάλαμο στο νοσοκομείο που ήμουν δεν υπήρχε περίπτωση να μην υπάρχει έστω και ένας που να μη ροχαλίζει. Όμως εγώ ήμουν τόσο εξαντλημένος που δεν με πείραζε, κοιμόμουν. Για τους άλλους δεν ξέρω.