Ron Howard, Το νησί (Eden, 2024)

 Ron Howard, Το νησί (Eden, 2024) 

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους.

  Δεν μου αρέσουν τα θρίλερ, είτε είναι ψυχολογικά είτε είναι απλά θρίλερ. Την τελευταία στιγμή αποφάσισα να δω την ταινία.

  Οι λόγοι;

  Αυτός είναι ένας Έμερσον εμποτισμένος με τη νιτσεϊκή και τη σοπεναουρική φιλοσοφία. Γιατρός, απογοητευμένος από την «παρακμή», όπως θα την αποκαλούσε ο Νίτσε, της Ευρώπης, όπως φάνηκε με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, παίρνει των ομματιών του μαζί με τη γυναίκα που, που υποφέρει από σκλήρυνση κατά πλάκας. Σε ένα απομονωμένο νησί των Γκαλαπάγος ελπίζει ότι η γυναίκα του θα θεραπευτεί, ότι θα «γλιτώσουν» από τα αμαρτήματα του πολιτισμού και θα γράψει το καινούριο του βιβλίο.

  Εκεί θα καταλήξει και ένα νέο ζευγάρι. Αυτός έχει ένα γιο (πολύ λίγο θα τον δούμε στην ταινία) ενώ η γυναίκα του είναι ήδη έγκυος.

  Σίγουρα το νέο ζευγάρι αποτελεί μια ενόχληση.

  Όμως τη μεγαλύτερη ενόχληση την δημιουργεί η βαρόνη. Μια τυχοδιώχτρια με σκοτεινό παρελθόν, όπως αποκαλύπτει ένας από τους άνδρες της, που σκοπεύει να «διώξει» τους κατοίκους που βρίσκονται εκεί και να φτιάξει ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο.

  Καθώς έβλεπα την ταινία μου ερχόταν στο μυαλό η κεντρική ιδέα του Σαρτρ στο «Κεκλεισμένων των θυρών»: η κόλαση είναι η άλλοι. Και κυρίως η άλλη, η βαρόνη, που τους έχει κλέψει τα τρόφιμα. Κάποια στιγμή θα την βγάλουν από τη μέση.

  Νίτσε και Σοπενχάουερ, Γκαλαπάγος, όπου συνέλαβε ο Δαρβίνος την ιδέα του για την εξέλιξη των ειδών, ήταν αρκετά για να με σπρώξουν να δω την ταινία.

  Ο γιατρός λέει την ατάκα: «αγαπώ μόνο αυτό που κάποιος έγραψε με το ίδιο του το αίμα».

  Θυμόμουνα ότι το είπε ο Νίτσε, που ξαναδιάβασα πρόσφατα. Το επιβεβαίωσα ρωτώντας το deepseek, είναι από το «Λυκόφως των ειδώλων».

  Γιατί τον ξαναδιάβασα πρόσφατα;                                                                  

  Έχω βρει καινούριο χόμπι: να βάζω την τεχνητή νοημοσύνη να μου μεταφράζει βιβλία μου και να τα αναρτώ στο amazon. Βέβαια πρέπει να κάνω εκτεταμένη επιμέλεια. Θυμόμουνα που είχα διαβάσει μόλις τρεις τέσσερις μέρες τη φράση. Έχω αναρτήσει ήδη δύο, το «The secret of aliens» και το «Rereading Nitzsche».

  Το φανταζόμουν ότι το έργο δεν θα με ενθουσίαζε, και η χαμηλή βαθμολογία δείχνει ότι δεν ήμουν ο μόνος.

  Ναι, το Eden, Εδέμ, είναι κατ' ευφημισμόν.