Adolf Hitler, Mein Kampf

Adolf Hitler, Mein Kampf

 (Μια φωτογραφία από το αποχαιρετιστήριο τσιμπούσι για το καλοκαίρι της ομάδας κοινωνικής ανθρωπολογίας. Η φωτογραφία πάρθηκε ειδικά για αυτή την ανάρτηση, αλλά η Κάτια άργησε να μου τη στείλει)

  Υποσχέθηκα ότι θα γράψω γι’ αυτό το βιβλίο, και θέλω να τηρήσω την υπόσχεσή μου.

  Όσοι με διαβάζουν ξέρουν ότι έχω χόμπι να ανιχνεύω ιαμβικούς δεκαπεντασύλλαβους σε πεζά ή ποιητικά κείμενα. Εδώ ανίχνευσα δυο.

  Θα ένοιωθε βαθύτατη ντροπή να πει μεγάλα…

  Τα αιώνια παράπονα πριν τους κλαυθμυρισμούς τους

  Αυτά.

  Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, αλλά φοβάμαι ότι θα δεχθώ βέλη από παντού. Έτσι περιορίζομαι στους 15σύλλαβους.

Todd Sklar, Awful nice

Todd Sklar, Awful nice (2013)

http://www.imdb.com/title/tt1414449/

   Ξέρω ότι ο Πολυνείκης και ο Ετεοκλής σκοτώθηκαν μονομαχώντας ο ένας με τον άλλο. Για τον Κάιν δεν θυμάμαι τι γράφει η Βίβλος, αν τσακώθηκε με τον αδελφό του τον Άβελ και τον σκότωσε πάνω στον καυγά ή του την έφερε πισώπλατα. Ο Jim και ο Dave, αδέλφια, δεν σκοπεύουν να εναλλάσσουν την πατρική κληρονομιά κάθε 7 χρόνια, εξάλλου δεν είναι βασίλειο, ένα σπίτι είναι, και αποφασίζουν να το πουλήσουν και να μοιραστούν τα λεφτά. Παρά το ότι έχουν όμως συμφωνήσει τσακώνονται συνέχεια, σε σπαρταριστά επεισόδια, που καταλαμβάνουν σχεδόν το σύνολο της ταινίας, κάτι σαν «Εκείνος και εκείνος». Κάποια στιγμή σκάει μύτη και η Laura Ramsey, σε ελάχιστες σκηνές, καθώς και η Keelay Hazell, την οποία όμως δεν αναγνώρισα, την είχα δει εξάλλου μόνο σε κάποιες photo και σε κάποια video-clip, την είδα μετά στο cast. Στα trivia διαβάζω ότι ψηφίστηκε για πέντε συνεχείς χρονιές ανάμεσα στις 100 πιο sexiest (2η το 2006 και 2007, 3η το 2008 και 5η το 2009 και 2010), όμως η Laura είναι η most beautiful.

  Σπαρταριστή κωμωδία, αξίζει τον κόπο να τη δείτε.

York Shackleton, Street

York Shackleton, Street (2011)

http://www.myfilm.gr/11299

http://www.imdb.com/name/nm0787135/bio?ref_=nm_ov_bio_sm

http://en.wikipedia.org/wiki/York_Shackleton

  She’s leaving home τραγουδάνε οι Beatles κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’60.  Δυο εκατομμύρια αμερικανοί νέοι φεύγουν από τα σπίτια τους κάθε χρόνο, και ένας στους 7 θα ζει στο δρόμο από τα δεκαοχτώ του μας λέει ο York Shackleton λίγο πριν τα γράμματα τέλους στο έργο του «Δρόμος».

  Η Laura Ramsey σαν Λόλα πετύχαινε ό,τι ήθελε, όχι όμως και σαν Λέξη στο Street. Μια τεταμένη σχέση με τη μητέρα της την έκανε να πάρει τους δρόμους. Θα ζήσει για λίγο μέσα στην αθλιότητα με έναν τοξικομανή. Όμως αυτός θα την παρατήσει, αλλά μια γυναίκα θα της συμπαρασταθεί. Της θύμισε την κόρη της, που κι αυτή το έσκασε από το σπίτι. Σε λίγο θα διαπιστώσει ότι είναι έγκυος.

  Ο φίλος της θα την βρει και θα τον συγχωρήσει. Όμως θα την παρατήσει πάλι. Απελπισμένη θα προσφύγει στον άνθρωπο εκείνο που ξέρει ότι σίγουρα θα σταθεί στο πλάι της: στη μητέρα της. Την περιμαζεύουν με τη αδελφή της σε κακά χάλια, πεσμένη έξω από τον τηλεφωνικό θάλαμο από όπου τους τηλεφώνησε.

  Στο Pulling strings είχαμε βγάλει σαν δίδαγμα το «Γονείς, πάντα να είστε κοντά στα παιδιά σας». Εδώ το επί πλέον δίδαγμα που βγάζουμε είναι: «και το νου σας, μην τα πολυζορίζετε, γιατί θα την κάνουν».

  Ελάχιστες πληροφορίες βρήκα για την ταινία, για την οποία δεν υπάρχει IMBd.

  Ξέρω γιατί.

  Κάπου προς τη μέση του έργου η Λέξη και ο φίλος της ετοιμάζονται να κάνουν έρωτα.

  Στοιχημάτισα με τον εαυτό μου ότι δεν επρόκειτο να δω σκηνές σεξ.

  Το κέρδισα το στοίχημα.

  Δεν υπήρχαν καθόλου, μα καθόλου.

  Ένας άλλος σκηνοθέτης δεν θα έχανε την ευκαιρία.

  Και μόνο γι’ αυτό το λόγο θα της έβαζα 10 αστέρια, αν υπήρχε ΙΜΒd.

  Υπάρχουν όμως και δυο επί πλέον λόγοι.

  Δεν άκουσα καμιά πιστολιά, ούτε είδα κυνηγητό με αυτοκίνητα, πράγμα αρκετά περίεργο για αμερικάνικο έργο.

  O Shackleton διατηρεί ένα σχετικά χαμηλό προφίλ, διαβάζουμε στο βιογραφικό του στο ΙΜΒd. Τι περιμένεις λοιπόν.

Richard Ayoade, The double

Richard Ayoade, The double (2013)

http://www.lifo.gr/guide/cinema/2551

http://www.imdb.com/name/nm1547964/

H παρακάτω κριτική δημοσιεύτηκε στο Fractal

  Αφού διάβασα τον «Σωσία» του Ντοστογιέφσκι ήταν για μένα must να δω και την ταινία.

  Τα κινηματογραφικά έργα που στηρίζονται σε ένα μυθιστόρημα κινούνται σε ένα φάσμα μεταξύ της πιστής μεταφοράς και της απλής έμπνευσης από τη βασική ιδέα του. Οι πέντε κινηματογραφικές μεταφορές της «Μαντάμ Μποβαρύ» που είδαμε, κινούνται μέσα σε αυτό το φάσμα. Ο «Σωσίας» όμως του Ayoade βρίσκεται ακριβώς στην άκρη του φάσματος αυτού, είναι απλά εμπνευσμένος από την κεντρική ιδέα του μυθιστορήματος του Ντοστογιέφσκι, του οποίου ο ήρωας πάσχει από το «Σύνδρομο Fregoli», σύνδρομο για το οποίο έγραψε ο Μανόλη Πρατικάκη στο ομώνυμο βιβλίο του. Ο Ντοστογιέφσκι, αυτός ο «βαθύς ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής» όπως χαρακτηρίστηκε, το περιγράφει με εξαιρετική ακρίβεια στον «Σωσία» πριν μελετηθεί επιστημονικά.

  Ο «Σωσίας» του Αγιοάντε όμως είναι πραγματικός. Έρχεται να εργαστεί κάποια στιγμή στο τμήμα με τα φωτοτυπικά μιας μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας όπου εργάζεται ο Σάιμον Τζέημς. Του μοιάζει καταπληκτικά, όμως μόνο στην εξωτερική εμφάνιση. Έχοντας σαν όνομα την αντιστροφή του ονόματός του, είναι και το ακριβώς αντίθετο του χαρακτήρα του: δειλός και συνεσταλμένος ο Σάιμον, γεμάτος αυτοπεποίθηση ο Τζέημς. Φλερτάρει την Χάνα αδέξια ο Σάιμον, σε λίγο καιρό θα τη ρίξει στο κρεβάτι του ο Τζέημς, και λίγο αργότερα μια άλλη κοπέλα από το ίδιο τμήμα.

  Ο Σάιμον παρακολουθεί συχνά την αγαπημένη του με ένα τηλεσκόπιο πίσω από τις γρίλιες του παραθύρου του. Αυτή μένει μόνη σε ένα διαμέρισμα στην απέναντι πολυκατοικία. Κάποια στιγμή από το διπλανό διαμέρισμά της φουντάρει στο κενό ένας αυτόχειρας. Σκοτώνεται. –Κρίμα, λέει ο αστυνομικός που συνοδεύει το πτώμα στο ασθενοφόρο, λίγο αν είχε πέσει από πιο δεξιά θα έπεφτε πάνω σε ένα πλέγμα. Θα είχε τραυματιστεί βέβαια, πιθανότατα με κατάγματα, αλλά δεν θα είχε σκοτωθεί.

  Αφού ο Σάιμον βλέπει τον Τζέημς όχι μόνο να του «κλέβει» την κοπέλα που αγαπά αλλά και να σφετερίζεται την ταυτότητά του (παρουσιάζεται ως Σάιμον στην κηδεία της μητέρας του στην οποία ο ίδιος πηγαίνει αργοπορημένος) σκαρώνει ένα σατανικό σχέδιο: να σφετεριστεί και αυτός την ταυτότητά του, και να παρουσιάζεται στο εξής ως Τζέημς.

  Δεν θα μαρτυρήσουμε το σχέδιο, θα πούμε όμως ότι θα τα καταφέρει.

  Βλέπω στον σύνδεσμο του lifo να χαρακτηρίζεται το έργο ως κωμωδία. Έχοντας σαν κριτήριο για την ποιότητα μιας κωμωδίας από το πόσο γελάω βλέποντάς τη, αμφιβάλω πολύ αν είναι όντως κωμωδία. Πέρα από την ομοιότητα των δύο χαρακτήρων, που μόνο σε μια κωμωδία μπορεί να είναι τόσο απόλυτη ώστε να ξεγελάει, όπως για παράδειγμα στη «Δωδεκάτη νύχτα» του Σαίξπηρ που διδαχτήκαμε στο Τμήμα Αγγλικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου πήρα το πρώτο μου πτυχίο, δεν είδα να υπάρχει τίποτα κωμικό πέρα από μια μακάβρια ατάκα του αστυνομικού εκείνου. Η ατμόσφαιρα του έργου είναι μια ατμόσφαιρα θρίλερ χωρίς όμως το σασπένς του, ή μάλλον μια οργουελική ατμόσφαιρα με εσωτερικούς χώρους, συχνά ομιχλώδεις, και στενούς κλειστοφοβικούς διάδρομους με οξυγώνιες αγχωτικές γωνίες.

  Νόμιζα ότι ο Αγιοάντε ήταν γιαπωνέζος από τα γιαπωνέζικα τραγούδια που ακούγονται στο έργο, διαβάζω όμως ότι είναι μιγάς, με νιγηριανό πατέρα και νορβηγίδα μητέρα, με μια μαθητεία όντως στην κωμωδία. Δεν θα θεωρούσα με τίποτα το έργο αυτό ως κωμωδία, όμως είναι μια πολύ καλή ταινία.    

Κι άλλες μαντινιάδες-Ο κροκόδειλος (σελ. 73)

Ο κροκόδειλος

  Κάποιος-κάποιοι άφησαν ένα κροκόδειλο σε ένα φράγμα στο Ρέθυμνο της Κρήτης και άρχισε να καταβροχθίζει κάθε ζωντανό που εύρισκε μέσα. Μου το είπε ο φίλος μου ο Σταύρος. Την επομένη μέρα διαβάζω σε μια ιστοσελίδα ένα στιχούργημα για τον κροκόδειλο αυτό. Τι να κάνω, ζήλεψα, και στην ανάρτηση που έκανα στον τοίχο μου στο facebook της ιστοσελίδας αυτής πρόσθεσα και τη δική μου μαντινιάδα:

Άχου ωρέ κροκόδειλε πού πήγαν και σ’ αφήσαν

και δεν σε αμολήσανε σ’ αυτούς που τα μασήσαν