Bill Pohlad, Love & Mercy

Bill Pohlad, Love & Mercy (2014)

Μετά τον Hemingway και τον Zhou Enlai έχουμε μια ακόμη βιογραφική ταινία. Αναφέρεται στη ζωή του Brian Wilson, συνιδρυτή των Beach boys.

Η ταινία κινείται σε δυο χρονικά επίπεδα που εναλλάσσονται: ο Brian σαν νέος, και ο Brian σαν μεσήλικας, με ψυχιατρικά προβλήματα τον οποίο κουράρει ένας ψυχίατρος που προσπαθεί να τον αρμέξει κανονικά. Μπουκώνοντάς τον με φάρμακα πιστεύει ότι θα τον έχει για πάντα ασθενή του. Όμως η Melinda θα του χαλάσει τα σχέδια. Στα γράμματα τέλους διαβάζουμε ότι με την παρέμβασή της τα αδέλφια του μήνυσαν τον ψυχίατρό του, του αφαιρέθηκε η άδεια του και του απαγορεύτηκε να έχει στο εξής οποιαδήποτε επαφή με τον Brian.

Τελικά δεν έχουμε happy end μόνο στις ταινίες αλλά και στην πραγματική ζωή. Η Melinda και ο Brian παντρεύτηκαν και έκαναν πέντε παιδιά, διαβάζουμε επίσης στα γράμματα τέλους.

Οι Beach boys ήταν από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, και τα τραγούδια τους Good vibrations και Sloop John B. από τα αγαπημένα μου των μαθητικών μου χρόνων (τα ακούσαμε και στην ταινία). Αυτό το δεύτερο μου άρεσε πολύ και στη γαλλική εκτέλεση με τη Silvie Vartan. Στο youtube βρήκαμε μια μεταγενέστερη εκτέλεση.

Huang Jianxin and Han Sanping, the founding of a party

Huang Jianxin and Han Sanping, the founding of a party (建党伟业 2011)

«Το σημαντικό εγχείρημα της ίδρυσης ενός κόμματος» είναι ο κινέζικος τίτλος.

Με ενθουσίασε τόσο η ταινία «Η ιστορία του Zhou Enlai» που αποφάσισα να δω και μια άλλη ταινία που είχα για τη ζωή του, και που είχε ακριβώς αυτό τον τίτλο: Zhou Enlai. Με απογοήτευση είδα πως ήταν χωρίς υπότιτλους, ούτε καν κινέζικους.

Έχω δει δυο ταινίες με κινέζικους υπότιτλους. Πάγωνα την εικόνα και διάβαζα. Αλλά αυτό το έκανα γιατί με ενδιέφεραν πάρα πολύ. Έτσι αποφάσισα, αντί για αυτήν, να δω την ταινία «Η ίδρυση ενός κόμματος».

Τελικά συνειδητοποίησα άλλη μια φορά ότι μόνο με το ιστορικό μυθιστόρημα και τις ιστορικές ταινίες εντυπώνονται καλύτερα στο μυαλό τα ιστορικά γεγονότα, εκτός βέβαια αν είσαι ιστορικός ή έχεις ειδικό ενδιαφέρον για την ιστορία. Έχω διαβάσει μια ιστορία της Κίνας, έχω διαβάσει και άλλα κείμενα, αλλά αυτό που θυμόμουν ήταν η επανάσταση του 1911 (辛亥革命) που ανέτρεψε τη δυναστεία των Τσίνγκ, τον πρώτο πρόεδρό της τον Sun Yatsen (Sūn Zhōngshān 孫中山, μ’ αυτό το όνομα είναι περισσότερο γνωστός στους κινέζους), αόριστα για την κατοπινή περίοδο που ήταν γεμάτη ταραχές και ανατροπές, την φοιτητική εξέγερση της 4^ης Μαΐου και την ίδρυση του κομμουνιστικού κόμματος το 1921.

Σ’ αυτό το έργο που έχει συναρπαστικές σκηνές, ιδιαίτερα από τη φοιτητική εξέγερση, βλέπουμε βέβαια συχνότερα τον Μάο. Όμως βλέπουμε και τον Zhou Enlai. Σαν υποκινητής μιας άλλης φοιτητικής εξέγερσης συνελήφθηκε μαζί με άλλους συμφοιτητές του και κρατήθηκε στη φυλακή σχεδόν μισό χρόνο. Όταν ελευθερώθηκε πήγε στο Παρίσι όπου είχαν πάει και άλλοι νεαροί μαρξιστές, για να ολοκληρώσουν την επαναστατική τους μόρφωση.

Και, μαθαίνω από το φίλο μου το Γιώργο το Βέη, ότι ο Zhou Enlai παρουσίαζε στο Μάο το έγγραφο με τις θανατικές καταδίκες για επικύρωση, έχοντας όμως διαγράψει ο ίδιος ένα σωρό ονόματα. Ο Μάο λέει γινόταν έξω φρενών και αρνιόταν να υπογράψει. Την επομένη το πρωί όμως είχε μαλακώσει και υπέγραφε.

Chen Li, The story of Zhou Enlai

Chen Li, The story of Zhou Enlai (周恩来的四个昼夜 2013)

Στην προηγούμενη ανάρτησή μου για την ταινία «Hemingway and Gellhorn» κατέληγα:

«Τους είδαμε και στην Κίνα, να συναντώνται με τον Zhou Enlai. Η Μάρθα έμεινε μαγεμένη, και ο Έρνεστ ζήλεψε.

Και εγώ έμεινα μαγεμένος από τον Zhou Enlai, σε κάποιο ντοκιμαντέρ που τον είδα. Είχε ένα πρόσωπο και μια έκφραση που ενέπνεε άπειρη εμπιστοσύνη. Έτσι αποφάσισα η επόμενη βιογραφική ταινία που θα έβλεπα να είναι για τη ζωή του».

Τελικά δεν είχα πέσει έξω στην εκτίμησή μου. Ο πραγματικός τίτλος της ταινίας είναι «Τα τέσσερα εικοσιτετράωρα  του Zhou Enlai», και αναφέρεται στην επίσκεψή του σε ένα χωριό, στο Boyan. Η ταινία στηρίζεται στο ρεπορτάζ ενός από τους ρεπόρτερ που τον συνόδευαν. Βλέπουμε τον αγαθό και καλόκαρδο, αλλά και φωτισμένο ηγέτη που κέρδισε τις καρδιές των κατοίκων. Χάρη στην εμπειρία του από αυτό το χωριό εγκαταλείφθηκαν τα κοινά συσσίτια που είχαν επιβληθεί σε όλη τη χώρα, και που ήταν εντελώς δυσλειτουργικά. Και η βιογραφία του, που τώρα διάβασα στη βικιπαίδεια, αποτελεί μια ακόμη επιβεβαίωση.

Όχι, δεν τέλειωσα με τον Zhou Enlai. Έχω κι άλλη ταινία να δω. Εσείς όμως αυτήν εδώ μπορείτε να τη δείτε στο youtube.
Και ένα μικρό φιλμάκι, που το ανακάλυψα μετά. 

Philip Kaufman, Hemingway and Gellhorn

Philip Kaufman, Hemingway and Gellhorn (2012)

Μια και πήραμε φόρα με τις βιογραφίες είπαμε να δούμε και την ταινία «Hemingway and Gellhorn». Σίγουρα δεν το ξέρετε, ούτε και εγώ το ήξερα, η Martha Gellhorn ήταν η τρίτη και προτελευταία γυναίκα του Hemingway. Μαζί πήγαν σαν ανταποκριτές στον ισπανικό εμφύλιο, όπου ο Χεμινγουέη εμπνεύστηκε το αριστούργημά του «Για ποιον κτυπά η καμπάνα» (Παρεμπιπτόντως, την παράφραση «Για ποιον κτυπά η κουδούνα», τη θυμάται κανείς;). Διαβάζοντας το βιογραφικό της έμαθα ότι ήταν η καλύτερη πολεμική ανταποκρίτρια του περασμένου αιώνα, και θεσπίστηκε βραβείο στο όνομά της.  

Συναρπαστική ταινία, με πολεμικές σκηνές, και με υπόκρουση στο πρώτο μέρος το επαναστατικό τραγούδι που τραγουδούσαμε στα νιάτα μας El ejercito del Ebro, rumba la rumba la rumba la. Τους είδαμε και στην Κίνα, να συναντώνται με τον Zhou Enlai. Η Μάρθα έμεινε μαγεμένη, και ο Έρνεστ ζήλεψε.

Και εγώ έμεινα μαγεμένος από τον Zhou Enlai, σε κάποιο ντοκιμαντέρ που τον είδα. Είχε ένα πρόσωπο και μια έκφραση που ενέπνεε άπειρη εμπιστοσύνη. Έτσι αποφάσισα η επόμενη βιογραφική ταινία που θα δω να είναι για τη ζωή του. 

  Η Νικόλ Κίντμαν ήταν εξαιρετική, και ο Clive Owen πολύ καλός. 

Συγγραφείς και μανιοκατάθλιψη

Συγγραφείς και μανιοκατάθλιψη

Hu Mei, Confucius

Hu Mei, Confucius (2010)

 

Δεν ξέρω αν φταίει η ηλικία ή τα οκτώ χρόνια που πέρασαν, είχα ξαναδεί την ταινία αλλά δεν το θυμόμουνα, τυχαία ανακάλυψα ότι την είχα ξαναδεί. Φυσικά δεν μετάνιωσα που την ξαναείδα. 

Έχω δηλώσει ότι μου αρέσουν οι βιογραφίες, αλλά μέχρι τώρα με ενδιέφεραν μόνο οι γραπτές. Σε ένα directory όμως μάζευα και τις κινηματογραφικές. Αποφάσισα λοιπόν, αργά το βράδυ, όταν είναι νωρίς και να κοιμηθώ και αργά για να διαβάσω ή να δω μια ταινία σινεφίλ, αντί να βλέπω χολιγουντιανές να βλέπω βιογραφίες. Ξεκίνησα με τον «Κομφούκιο». Καλογυρισμένη ταινία, ακολουθώντας το γενικό διάγραμμα της ζωής του Κομφούκιου παρουσιάζει συναρπαστικά επεισόδια από τη ζωή του. Διαβάζοντας τη βιογραφία του στη βικιπαίδεια είδα ότι το χριστιανικό «ὃ σὺ μισεῖς ἑτέρῳ μὴ ποιήσεις» το είπε πρώτος ο Κομφούκιος: 己所不欲，勿施于人. Όχι, δεν νομίζω ο Ιησούς να ήξερε κινέζικα, απλά επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι τα μεγάλα πνεύματα…

Το είχα διαβάσει παλιά, ότι ο τάφος του Κομφούκιου σώζεται. Στη βικιπαίδεια βρήκα τη φωτογραφία.

Φανταστείτε λέει να σωζόταν και σε μας ο τάφος του Σωκράτη, ο οποίος θεωρείται το ανάλογο του Κομφούκιου στη Δύση.