Kim Han-min, The admiral, roaring currents

Kim Han-min, The admiral, roaring currents (2014)

  Τα «Βρυχούμενα ρεύματα» είναι η Σαλαμίνα των κορεατών. Εκεί το 1597, υπό την αρχηγία του ναυάρχου Yi Sun-sin, ο μικρός κορεάτικος στόλος των 13 πλοίων νίκησε 330 γιαπωνέζικα πλοία. Στο στενό αυτό με την παλίρροια και τις δίνες παρέσυρε ο ναύαρχος Γι τους γιαπωνέζους με αποτέλεσμα να υποστούν μια άνευ προηγουμένου πανωλεθρία.

  Εντυπωσιακές σκηνές μάχης, συναρπαστικά επεισόδια ηρωισμού, κρατούν τον θεατή με κομμένη την ανάσα.

  Αλήθεια, εμείς πότε θα γυρίσουμε ταινία τη δική μας Σαλαμίνα; Ή θα μας προλάβουν πάλι οι αμερικάνοι, όπως έκαναν και με τους «300», φτιάχνοντας ένα δικό τους παραμύθι;

Rajkumar Hirani, PK

Rajkumar Hirani, PK (2014)

  Δεν μου αρέσει το φανταστικό, όμως έχω δει ταινίες με φανταστικό που ήσαν πάρα πολύ ωραίες. Μια από αυτές είναι και το «PK».

  Ο εξωγήινος επισκέπτεται τη γη, σταλμένος από την πατρίδα του, ένα μακρινό αστέρι. Είναι ολόγυμνος, όπως είναι και οι κάτοικοι της πατρίδας τους, που έχουν εντελώς ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Μαζί του έχει και το τηλεκοντρόλ, με το οποίο μπορεί να επικοινωνεί με την πατρίδα του, και με το οποίο θα τους ειδοποιήσει όταν είναι, να έλθουν να τον πάρουν. Όμως του το κλέβουν.   

  Ένας εξωγήινος δεν μπορεί παρά να είναι σαν το ψάρι έξω από το νερό. Συμβαίνουν πολλά κωμικά επεισόδια μέχρι να προσαρμοστεί στις γήινες συνθήκες, ενώ βρίσκεται σε μια αγωνιώδη αναζήτηση του τηλεκοντρόλ. Στην χειρότερη περίπτωση τον περνάνε για τρελό, ενώ στην καλύτερη για μεθυσμένο. Τον φωνάζουν PK, που σημαίνει «μεθυσμένος».

  Πολλά από τα κωμικά επεισόδια είναι σατιρικά. Στο στόχαστρο του σεναριογράφου, αλλά και του σκηνοθέτη που συνυπογράφει το σενάριο, είναι η θρησκεία. Οι θρησκευτικές εντάσεις είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο στην Ινδία, και ξέρουμε το λουτρό αίματος στο οποίο οδηγήθηκε η χώρα μετά την ανεξαρτησία της, που οδήγησε στη δημιουργία του Πακιστάν. Το Πακιστάν είναι το μέρος της Ινδίας στο οποίο κατέφυγαν οι Μουσουλμάνοι, ανεξαρτητοποιούμενο απ’ αυτή, σε μια προσπάθεια μείωσης των θρησκευτικών εντάσεων με μια περίπου ανταλλαγή πληθυσμών. Έμειναν βέβαια αρκετοί μουσουλμάνοι στην Ινδία, και οι εντάσεις ανάμεσα στις δυο θρησκευτικές κοινότητες, τις μουσουλμανικές και τις ινδουιστικές, είναι συχνές. Αυτό τον αδελφοκτόνο πόλεμο καταγγέλλει με το έργο του ο Rajkumar Hirani, όπως και ο Αμίρ Μααλούφ με το βιβλίο του «φονικές ταυτότητες». Η ταινία είναι εξάλλου αφιερωμένη στα θύματα της επίθεσης στα γραφεία του σατιρικού περιοδικού Charlie ebdo. Και στην ταινία δείχνεται ένα αιματηρό επεισόδιο, η ανατίναξη ενός τρένου από θρησκευόμενους φανατικούς που δεν κατονομάζονται, πράγμα που κάνει τον εξωγήινο να χάσει πάσα ιδέα για τους γήινους.

  Υπάρχει και το ρομάντζο βέβαια, που εντάσσεται στο μοτίβο «Τα σύνορα της αγάπης». Θα παντρευτεί τελικά η νεαρή δημοσιογράφος που έχει πάρει υπό την προστασία της τον PK με τον πακιστανό φίλο της; Ο γάμος τους δεν γίνεται, τα θρησκευτικά σύνορα είναι αδιάβατα. Στο τέλος όμως μαθαίνουμε ότι επρόκειτο για παρεξήγηση και ο έρωτας θριαμβεύει, ενώ ο οικογενειακός γκουρού που στάθηκε το κύριο εμπόδιο στο ειδύλλιο γελοιοποιείται.

  Υπάρχει όμως και ο ανεκπλήρωτος έρωτας. Η ταινία αφήνει μια στυφή γεύση στο τέλος της, τότε που ερχόταν να παραλάβει τον PK το διαστημόπλοιο της επιστροφής, καθώς μαθαίνουμε, και εμείς και αυτή, πόσο ερωτευμένος ήταν μαζί της.

  Ο Aamir Khan έχει ένα ιδιότυπο στυλ σαν κωμικός, όπως παρατηρείται σε πολλούς κωμικούς εξάλλου. Τα συνεχώς έκπληκτα-γουρλωμένα μάτια του μου θύμισαν τον Marty Feldman στο «Φρανκεστάιν τζούνιορ» στον οποίο, όπως διαβάσαμε στη βικιπαίδεια, μια εγχείρηση στα μάτια του προκάλεσε εξοφθαλμία και τα έκανε να φαίνονται συνεχώς γουρλωμένα.

  Από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει.

Tom Ford, Nocturnal animals

Tom Ford, Nocturnal animals (2016)

  Δράμα, θρίλερ, χαρακτηρίζει την ταινία «Πλάσματα της νύχτας» το IMDB. Δεν μου αρέσουν τα θρίλερ, δεν μου αρέσει να ανεβαίνει η αδρεναλίνη μου, απεναντίας μου αρέσουν οι κωμωδίες που ανεβάζουν την ενδορφίνη. Και, ψάχνοντας για αυτή την ανάρτηση, βρήκα τα εξής ενδιαφέρονται για το χιούμορ: Το χιούμορ προκαλεί:

1. Πτώση κατά 39% των επιπέδων της κορτιζόνης στο αίμα, η οποία είναι ορμόνη που σχετίζεται με το στρες. (Δηλαδή, κάνει καλό και στο ζάχαρο. Η κορτιζόνη, το έμαθα πρόπερσι, ανεβάζει το ζάχαρο).
2. Πτώση κατά 70% της αδρεναλίνης, η οποία είναι η κατεξοχήν ορμόνη του στρες.
3. Αύξηση κατά 27% της ενδορφίνης, η οποία είναι ορμόνη που παράγεται από τον οργανισμό, ανάλογη της μορφίνης και που κάνει το άτομο να νιώθει καλά.
4. Αύξηση κατά 87% της αυξητικής ορμόνης. Η αυξητική ορμόνη έχει θετικές επιδράσεις στο ανοσοποιητικό σύστημα που είναι το σύστημα άμυνας του οργανισμού.

  Όμως την ταινία μου τη συνέστησε με θέρμη η φίλη μου η Αιμιλία, και αποφάσισα να τη δω. Και σαν αφηγηματολόγος που είμαι τη βρήκα αφηγηματικά πολύ ενδιαφέρουσα.

  Υπάρχουν ταινίες που είναι ταυτόχρονα δράμα και θρίλερ, όμως η αφηγηματική πρωτοτυπία στην ταινία αυτή είναι ότι το θρίλερ είναι εγκιβωτισμένο στο δράμα.

  Το θρίλερ:

  Ένας άντρας με τη γυναίκα του και την κόρη του, οδηγώντας σε μια ερημιά, πέφτουν πάνω σε τρεις κακοποιούς. Θα βιάσουν την κόρη του και τη γυναίκα του και θα τις σκοτώσουν, αλλά αυτός θα γλιτώσει. Δεν θα τιμωρηθούν από το νόμο, η τιμωρία θα έχει τη μορφή της εκδίκησης, και θα είναι ο θάνατος.

  Και το δράμα.

  Η γυναίκα διαβάζει το μυθιστόρημα-θρίλερ που της έστειλε ο πρώην άντρας της, και το οποίο εκδραματίζεται στην οθόνη. Ο νυν, κούκλος, την απατάει και το ξέρει. Ο πρώην θα της ζητήσει να συναντηθούν. Αυτή έχει κάθε λόγο να θέλει αυτή τη συνάντηση, ίσως ονειρεύεται την επανασύνδεση. Ναι, ο πρώην της φαίνεται να είναι ικανός συγγραφέας, τελικά έχει φιλοδοξίες που μπορεί να πραγματοποιήσει.  Όμως αυτός θα την εκδικηθεί, αν και με τρόπο εντελώς ασήμαντο: διαψεύδοντας την προσδοκία της.

  Ο εγκιβωτισμός είναι η μεγάλη πρωτοτυπία, όμως υπάρχει και η αφηγηματική τεχνική της αφήγησης δυο ιστοριών σε εναλλασσόμενα επεισόδια, που συνήθως συμβαίνουν σε διαφορετικούς χρόνους και επίσης συνήθως η μια σχετίζεται ή είναι συνέχεια της άλλης. Σήμερα μόλις ανάρτησα για ένα μυθιστόρημα του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη που έχει τίτλο «Λιτανεία» και που χρησιμοποιεί αυτή την τεχνική.

  Πολύ καλή ταινία, όμως πρέπει να ρίξω την αδρεναλίνη μου. Έτσι λέω να δω μια κωμωδία που μου συνέστησε ο γιος μου σαν πάρα πολύ καλή, την «PK».  

   

Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, Η λιτανεία

Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, Η λιτανεία, Στοχαστής, 2016, σελ. 106

Η παρακάτω βιβλιοκριτική δημοσιεύτηκε στο Λέξημα

Ένα ιστορικό μυθιστόρημα για την Άρτα

  Έχουμε γράψει για άλλα τέσσερα βιβλία του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη. Ένα από αυτά ήταν το «Κάποτε στην Άρτα».   

  Στην Άρτα επιστρέφει με το τελευταίο του μυθιστόρημα ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, το οποίο έχει τίτλο «Η λιτανεία». Όμως σε διαφορετικό ιστορικό χρόνο, ή μάλλον σε διαφορετικούς, γιατί παρακολουθούμε δυο ιστορίες οι οποίες εναλλάσσονται στην αφήγηση. Η πρώτη λαμβάνει χώρα πριν από τους Βαλκανικούς, όταν για πρώτη φορά ο Βενιζέλος γίνεται πρωθυπουργός της Ελλάδας και η Ήπειρος είναι ακόμη τουρκοκρατούμενη. Η δεύτερη συμβαίνει στη σημερινή εποχή. Και οι δυο ιστορίες πραγματεύονται ειδύλλια, που όμως αποτελούνε περίπου πρόσχημα για να μας δώσει ο Ιντζέμπελης το κοινωνικοϊστορικό βάθος. Στην πρώτη, βλέπουμε τη μοίρα των φτωχών να μην έχει καλυτερεύσει καθόλου με την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό. Τους τούρκους τους αντικατέστησαν έλληνες τσιφλικάδες.

  «Εκείνο που πρέπει να κάνουμε οι Αρτινοί, σκέφτηκε ο παπα-Βαγγέλης, είναι να αγωνιστούμε για την ελευθερία μας από τους ντόπιους αφεντάδες οι οποίοι συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται και να καταδυναστεύουν το λαό όπως και επί Τουρκοκρατίας» (σελ. 29).

  Η αγανάκτηση φτάνει σε τέτοιο σημείο που θα πυροδοτήσει μια εξέγερση. Προδομένη, θα πνιγεί στο αίμα. Ένας από τους ηγέτες της όμως θα μείνει στην παράδοση του τόπου σαν λαϊκός ήρωας.

  Στη δεύτερη ιστορία, ο βιασμός του περιβάλλοντος και η αδιαφορία θα έχουν σαν αποτέλεσμα μετά από μια δυνατή καταιγίδα που κράτησε ώρες να πλημμυρίσει ο τόπος.

  «Οι ζημιές, παιδί μου, είναι αποτέλεσμα περιβαλλοντικών παραβιάσεων και υπερβολών. Μετέτρεψαν τον ποταμό Άραχθο σε λίμνη για να φτιαχτεί το φράγμα που χρειαζόταν η ΔΕΗ. Να φανταστείς, κάποτε οι κάτοικοι και οι φορείς πανηγύριζαν που σταμάτησαν τη ροή του ιστορικού ποταμού. Το χειρότερο όμως είναι η καταπάτηση του εδάφους γύρω από τις όχθες του ποταμού, η αυθαίρετη ανέγερση οικοδομών» (σελ. 47).

  Πρέπει να ληφθούν μέτρα, αλλά και να αποδοθούν ευθύνες. Ο δημοσιογράφος κάνει ευσυνείδητα τη δουλειά του, όμως τα κείμενά του δημοσιεύονται λίγο πολύ παραλλαγμένα. Ο τύπος, όπως πάντα, στην υπηρεσία κάποιων συμφερόντων.

  Το ειδύλλιό του με την Ανθή θα ευοδωθεί. Όμως το ειδύλλιο της Λένας με τον Πάνο δεν θα ευοδωθεί. Δεν θα καταφέρουν να διαβούν τα «σύνορα της αγάπης». Καθώς ανήκαν σε διαφορετικά κοινωνικά και πολιτικά στρατόπεδα (ο Πάνος είναι το πρωτοπαλίκαρο του τσιφλικά) ο πατέρας της την υποχρέωσε να παντρευτεί άλλο. Ο παπάς προσπαθεί να αποθαρρύνει την παράνομη σχέση τους όταν του την εξομολογείται. Δεν θα τα καταφέρει. Ο θάνατος όμως του Πάνου θα βάλει τέρμα στη σχέση.

  Ο Ιντζέμπελης μας προσφέρει και στις δυο ιστορίες του πολλές πληροφορίες, ιστορικές για πρόσωπα και πράγματα αλλά και ηθογραφικές και λαογραφικές. Διαβάζουμε:

  «Τα πράγματα στο τουρκικό είναι πάμφθηνα. Γιατί άραγε; Είναι μήπως αφορολόγητα; Ή το κάνουν για προπαγάνδα; Όπως και να ’χει οι Αρτινοί μπαίνουν στον πειρασμό, ακόμη και με κίνδυνο της ζωής τους, να κάνουν λαθρεμπόριο, να αγοράζουν διάφορα είδη, να τα περνούν παράνομα στο ελληνικό και να τα μοσχοπουλήσουν. Τα περνούν τη νύχτα μέσα από το γιαλό, ακόμα και με άλογα, υπάρχουν όμως και κάποιοι που τα κρύβουν πάνω τους ή οπουδήποτε αλλού νομίζουν πως δεν θα τους πάρουν είδηση» (σελ. 53).

  Και για το καρναβάλι:

  «Ο γιορτασμός της Αποκριάς στην Άρτα όπως έχω ακούσει πάει πολύ πίσω, στην εποχή της φραγκοκρατίας, όταν δεσπότης Ηπείρου ήταν ο Ιταλός Κάρολος ο Α΄ ο Τόκος. Ο Κάρολος νοσταλγούσε την πατρίδα του και θέλησε να γιορτάσει στην Άρτα το παραδοσιακό καρναβάλι. Έτσι τις παραμονές του 1407 προσκάλεσε στο αρχοντικό του τους αξιωματούχους, τους κτηματίες και τους γιατρούς της πόλης και ξεφάντωσαν μασκαρεμένοι μέχρι το πρωί. Το γεγονός αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση στους Αρτινούς και ζήτησαν από τον Κάρολο να τους επιτρέψει να τη γιορτάζουν και αυτοί και να ντύνονται γιατροί και να φορούν μάσκες…», και συνεχίζει ο Ιντζέμπελης λέγοντας για την άδεια που πήραν από τους τούρκους να συνεχίσουν το καρναβάλι, για την εθιμική παράσταση του «Πανάρετου», απλοποιημένη εκδοχή της «Ερωφίλης», κ.λπ. (σελ. 83-85).

  Διαβάζουμε: (για τις Αρτινές γυναίκες): «Από πού να αρχίσει κανείς. Από το μαγείρεμα με τα χλωρά ξύλα που δεν ανάβουν με τίποτα και χρειάζεται να φυσάνε διαρκώς τη φωτιά και να γίνονται κατακόκκινα και να τρέχουν διαρκώς τα μάτια τους; Πολλές γι’ αυτόν το λόγο έχουν ένα καλάμι με τρυπημένους τους κόμπους για να φυσάνε τη φωτιά από μακριά και να μην τις πιάνει ο καπνός» (σελ. 17).

  Οι χωριανές μου δεν ήσαν τόσο επινοητικές.

  Περιγράφει επίσης με αρκετές λεπτομέρειες τον Αρτινό γάμο:

  «…Οι προετοιμασίες ξεκινάνε ένα μήνα πριν, τόσο στο σπίτι του γαμπρού όσο και της νύφης. Ο γαμπρός πρέπει να τα έχει όλα καινούργια και διπλά ενώ η νύφη ντουζίνες. Το νυφικό το ράβουν τα ανύπαντρα κορίτσια. Τρεις μέρες πριν από την τελετή βγάζουν τα προικιά και τα περνούν από το παζάρι. Τα μεγάλα κομμάτια φορτώνονται σε σούστες, ενώ τα μικρά μπαούλα τα μεταφέρουν γυναίκες. Την παραμονή το απόγευμα ο γαμπρός παίρνει το νάχτι, την προίκα, κι όποιος πάρει δύο ή τέσσερεις χιλιάδες θεωρείται τυχερός. Αλλά και με πεντακόσιες δραχμές προίκα γίνεται γάμος. Τα χρόνια είναι δύσκολα και κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Όσο για τα δώρα, είναι συνήθως φαγώσιμα. Οι στενοί συγγενείς του ζευγαριού φορούν διακριτική ποδιά και πάνε μπροστά».

  Θυμάμαι το γάμο μιας μαθήτριάς μας στην Κάσο, πρωτοδιορισμένος. Κράτησε τρεις μέρες. Βοηθούσαμε κι εμείς φορώντας μια ποδιά που είχε φτιαχτεί για την περίσταση. Την είχα χρόνια.

  Διαβάζουμε:

  «Ένας άλλος πάλι χωροφύλακας χαστούκισε δυο περαστικούς επειδή δεν φορούσαν καπέλο» (σελ. 30).

  Πρωτάκουστο. Λες και πρόκειται για ιρανή που βγήκε στο δρόμο έχοντας ξεχάσει να φορέσει τη μαντήλα, όπως είδαμε και στην ταινία του Babak Anvari, «Under the shadow».

  Η πρώτη ιστορία παρουσιάζεται και αυτή, όπως και στο «Κάποτε στην Άρτα», ως εγκιβωτισμένη. Την γράφει στις σημειώσεις του ο παπα-Βαγγέλης, οι οποίες θα φτάσουν στα χέρια της Ανθής, που στην προτελευταία σελίδα μαθαίνουμε ότι είναι εγγονή της Λένας, πράγμα που ενώνει τις δυο ιστορίες.

  Ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, γλαφυρός στην αφήγηση και με παράθεση πλήθους στοιχείων (στο τέλος παραθέτει και «ενδεικτική βιβλιογραφία»), μας δίνει ένα ακόμη συναρπαστικό μυθιστόρημα. Του ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδο.

Μπάμπης Δερμιτζάκης

Selim Evci, Winds

Selim Evci, Winds (2013)

  Εν τάξει, ο Φατίχ Ακίν γύρισε το «Cut» το οποίο αναφέρεται στη γενοκτονία των αρμενίων στο εξωτερικό (ζει στη Γερμανία), όμως ο Σελίμ Εβτσί γύρισε τους «Ανέμους» που αναφέρονται στον ξεριζωμό των ιμβρίων στην Τουρκία, και μάλιστα με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, όπως διαβάζουμε στους αρχικούς τίτλους. Αυτό, αν μη τη άλλο, δείχνει ενοχές. Αντιγράφουμε το κομμάτι της ομιλίας που πρόκειται να δώσει ο Μουράτ σε μια έκθεση φωτογραφίας από την Ίμβρο, και την προβάρει μπροστά σε ένα φίλο του.

  «Δεν έχει σημασία σε ποιο μέρος του κόσμου άνθρωποι καταστρέφονται, εξαιτίας καταδικασμένων πολιτικών των κρατών. Αυτό λοιπόν είναι το θέμα της έκθεσής μου. Οι κοινωνίες που αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις δεν αφανίζονται. Αντιθέτως αφήνουν μια σημαντική κληρονομιά στην ιστορία της ανθρωπότητας, έτσι ώστε τα ίδια λάθη να μην επαναληφθούν ξανά».

  Σαν πολύ αισιόδοξο μου φαίνεται.

  Μαθαίνουμε κι εμείς λεπτομέρειες για τον διωγμό. Τον αφηγείται η γριά Στυλιανή στον ηχολήπτη Μουράτ. Τα σχολεία έκλεισαν, δουλειές δεν υπήρχαν. Υποχρεώθηκαν από το κράτος να πουλήσουν τη γη τους όσο πουλιόταν ένα αυγό το τετραγωνικό. Ασχολήθηκαν μετά με την κτηνοτροφία. Πάλι τους απαγόρευσαν να πουλάνε το κρέας εκτός νησιού, τους έκαναν έλεγχο στα πράγματά τους όταν ταξίδευαν. Την εγκατέλειψαν κι αυτή, αφήνοντας ελεύθερα τα ζώα στο νησί. Έφεραν φυλακισμένους, και άρχισαν κλοπές, ληστείες, βιασμοί. Οι άνθρωποι έφυγαν. Από τους 9000 έμειναν μόνο 250. Η άντρας της γριάς Στυλιανής ξαναγύρισε στα σφουγγάρια, την πρώτη του δουλειά, παρά τις διαμαρτυρίες της γυναίκας του. Κάποια στιγμή δεν ξαναγύρισε. Η γριά έμεινε μόνη. Η εγγονή της η Ελένη, πεντάρφανη (δεν μας λέγεται πώς πέθαναν οι γονείς της) ζει στη Γαλλία. Κάποια στιγμή έρχεται στο νησί, διακοπές. Η γιαγιά έχει πεθάνει εδώ και δυο χρόνια. Γνωρίζεται με τον Μουράτ ο οποίος μόλις έχει χωρίσει. Θα πλεχθεί το ειδύλλιο; Το σίγουρο είναι ότι η Ελένη δεν θα δεχθεί να πουλήσει το σπίτι της όπως της προτείνει ένας κτηματομεσίτης, και μάλιστα έχει αποφασίσει να μείνει στο νησί.

  Πολλοί ίμβριοι γυρίζουν κάθε χρόνο τον Αύγουστο, στο πανηγύρι. Το ξέρω και από κάποιον ίμβριο που γνώρισα. Δεν θέλουν να αποκοπούν από τις ρίζες τους. Στην ταινία το βλέπουμε αυτό το πανηγύρι, και ακούμε ελληνικά τραγούδια.

  Ο Σελήμ Εβτσί δήλωσε ότι αφορμή για την ταινία στάθηκε ένα ταξίδι που πραγματοποίησε στο νησί, κατά τη διάρκεια του οποίου παρατήρησε τα εγκαταλελειμμένα αλλά ακόμα επιπλωμένα σπίτια ελλήνων, σημάδι ότι οι κάτοικοί τους τα εγκατέλειψαν βιαίως. Στην προσπάθειά του να αναζητήσει τις αιτίες που οδήγησαν τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους αποφάσισε να κάνει αυτή την ταινία. Ακόμη δήλωσε ότι δυσκολεύτηκε να βρει αίθουσα προβολής. Κατανοητό. Και να ήθελε κάποιος αιθουσάρχης δεν θα το ρίσκαρε.

  Με μεγάλα ποιητικά πλάνα, ο Εβτσί δεν βιάζεται να μας ξεπετάξει την ιστορία του. Πολύ μας άρεσε η ταινία του.