Mahmoud Rahmani, White oil (2005)

Mahmoud Rahmani, White oil (2005)

 

  Το «Λευκό πετρέλαιο» είναι ένα δεκαεξάλεπτο ντοκιμαντέρ του Μαχμούντ Ραχμανί, με το οποίο καταξιώθηκε διεθνώς. Ο ιρανικός τίτλος είναι «Naft Sefid», που είναι το όνομα της πόλης όπου ανακαλύφθηκε πετρέλαιο.

  Τώρα, γιατί «Άσπρο πετρέλαιο»;

  Όταν ανακαλύφθηκε το πετρέλαιο, κάπου τη δεκαετία του εξήντα, αναπτύχθηκε η περιοχή. Μια πόλη στήθηκε δίπλα στις πετρελαιοπηγές. Οι Μπαχτιαρί, νομαδική φυλή, παράτησαν τα κοπάδια τους και δούλεψαν στις πετρελαιοπηγές. Όμως την πρώτη δεκαετία του 21^ου αιώνα οι πετρελαιοπηγές στέρεψαν, οι εταιρείες που είχαν αναλάβει την άντληση  του πετρελαίου έφυγαν, και οι Μπαχτιαρί έμειναν χωρίς δουλειά.

  Οι περισσότεροι εγκατέλειψαν την περιοχή. Σήμερα μένουν εκεί δέκα οικογένειες τούρκων, δέκα αράβων και εκατό Μπαχτιαρί.

  Πώς ζουν;

  Από το λευκό πετρέλαιο, την πέτρα. Σπάζουν τις πέτρες του βουνού και τις πουλούν σαν οικοδομικό υλικό. Όμως έχει σχεδόν μια βδομάδα να φανεί αγοραστής. Τι να κάνουν;

  Η ιστορία της Ναφτ Σεφίντ θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν σύμβολο του τι θα μπορούσε να συμβεί όταν εξαντληθεί το πετρέλαιο. Υπάρχουν βέβαια οι εναλλακτικές πηγές ενέργειας, αλλά δεν νομίζω να μπορεί να κινηθεί μ’ αυτές το αυτοκίνητό μου και η μηχανή μου.

 

Sohrab Khosravi, Newborn (2000)

δεκαεξάλεπτο

Sohrab Khosravi, Newborn (2000)

 

  Μπορεί κανείς να γεννηθεί δυο φορές;

  Και βέβαια, όταν περιχυθεί με το φως μιας καινούριας πίστης. Το βάπτισμα είναι μια συμβολική δεύτερη γέννηση.

  Δεν είναι η περίπτωση του ανθρώπου του οποίου την ιστορία παρουσιάζει ο Σοχράμπ Χοσραβί στο δεκαεξάλεπτο ντοκιμαντέρ του. Αυτός, απηυδισμένος από την κοινωνία, έγινε ένας αναχωρητής χωρίς πίστη. Έζησε στην έρημο, όπου πέρασε χίλιες δυο δυσκολίες. Πάρα πολλές φορές κινδύνευε να πεθάνει. Διάσχισε τη ζούγκλα και δεν τολμούσε τη νύχτα να κοιμηθεί για το φόβο των άγριων θηρίων. Τώρα μένει σε ένα σπιτάκι που έφτιαξε μόνος του, όμως, όπως λέει, πηγαίνει εκεί μόνο εκεί για ύπνο. Τον υπόλοιπο χρόνο περιδιαβαίνει έξω.

  Και δεν το μετάνιωσε;

  Όχι, είναι πάνω από δεκαπέντε χρόνια που βρίσκεται σ’ αυτή την εθελοντική μοναξιά.

  Κι εγώ θα μπορούσα να ζήσω απομονωμένος σε μιαν έρημο, όμως μόνο αν είχα ένα υπολογιστή, ένα tablet (για e-book reader), κινητό, και μια σύνδεση ίντερνετ.

  Γιατί το κινητό;

  Γιατί το καταραμένο το viber, όπως και το whatsup, δουλεύουν στο pc μόνο αν έχεις ενεργοποιημένο το wifi στο κινητό.

  Κάπως έτσι ζω και τώρα με την καραντίνα, με τη διαφορά ότι το σπίτι μου δεν βρίσκεται στην έρημο αλλά στο Γαλάτσι.

  Παραθέτω τα βιογραφικά του Χοσραβί όπως τα βρήκα στο IMVbox, γιατί δεν βρήκα ιστοσελίδα που να τα έχει ώστε να παραθέσω τον σύνδεσμο.  

  O Sohrab Khosravi γεννήθηκε στην Τεχεράνη το 1977. Άρχισε να εργάζεται σαν σχεδιαστής γραφικών και κινούμενων σχεδίων στην ιρανική τηλεόραση. Έπειτα συνέχισε σαν μοντέρ, και έκανε το μοντάζ στην πρώτη ψηφιακή ταινία που γυρίστηκε στο Ιράν, το «Νεκρό κύμα» του Ebrahim Hatamikia, ταινία που απαγορεύτηκε από τους στρατιωτικούς. Εργάστηκε ως μοντέρ και σε πολλούς άλλους σκηνοθέτες, όπως ο Majid Majidi, o Kamal Tabrizi και o Rasoul Sadrameli. Τιμήθηκε με το βραβείο Simorgh στο 24^ο διεθνές φεστιβάλ Fajr της Τεχεράνης για το μοντάζ της ταινίας «Στο όνομα του πατέρα (Be Name Pedar, 2004).