Danielle Arbid, Το πάθος (Passion simple, 2022)

Danielle Arbid, Το πάθος (Passion simple, 2022)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Για δεύτερη (τουλάχιστον) φορά θα συμφωνήσω με τον ελληνικό τίτλο: Το πάθος. Κάθε άλλο παρά απλό πάθος ήταν, απεναντίας ήταν πολύ μεγάλο.

  Μιας μητέρας με ένα έφηβο γιο για έναν ρώσο διπλωμάτη, παντρεμένο.

  Σπάνια ένας παντρεμένος θα αφήσει τη γυναίκα για την γκόμενα.

  Κούκλα η γκόμενα, όμως δεν παράτησε τη γυναίκα του. Μετά από είκοσι χρόνια μαθαίνω ότι αυτή, πενηντάρα τώρα, είναι ανύπαντρη. Δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το κόλλημά της γι’ αυτόν. 

  Η περίπτωση της γυναίκας της ταινίας είναι ακόμη πιο σπάνια. Αυτός είναι όχι μόνο παντρεμένος αλλά και ξένος. Υπάρχει καμιά πιθανότητα; Ξέρει ότι δεν υπάρχει, όμως θα πάει στη Μόσχα για να αναπνεύσει τον αέρα που αναπνέει, και με την ελπίδα να τον συναντήσει. 

  Το σενάριο είναι γνωστό, η γυναίκα εγκαταλείπεται. Δεν σημαίνει αυτό βέβαια ότι κάθε γυναίκα που εγκαταλείπεται θα έχει την τύχη της Άννας Καρένινα ή της μαντάμ Μποβαρύ, όμως το κτύπημα που βιώνει είναι πάρα πολύ βαρύ.

  Λαθεμένη αφηγηματική αναμονή: ο ρώσος, ενώ την είχε παρατήσει, ήλθε και τη βρήκε. Αυτή προσπάθησε να αντισταθεί, όμως δεν τα κατάφερε, έπεσε στην αγκαλιά του. Παγιδεύτηκε στη σχέση, πράγμα που κάνει την περίπτωσή της πιο δραματική. Αν είχε αντισταθεί θα βίωνε την απόγνωσή της για κάμποσο καιρό, όμως θα συνερχόταν, και πιθανόν να έφτιαχνε μια άλλη σχέση, πιο υγιή, πιο μόνιμη.

  Ο έρως λέει χρόνια δεν κοιτά. Ούτε και αν ο άλλος είναι παντρεμένος. Το μεγάλο πάθος είναι μια φωτιά που καίει. Ευτυχής, αλλά και δυστυχής, αυτή ή αυτός που το βιώνει.

  Η ταινία έχει πολλές ερωτικές σκηνές. Όμως βέβαια δεν μπορούν να εντυπωσιάσουν, όχι μόνο γιατί υπάρχει άφθονο πορνογραφικό υλικό στο διαδίκτυο, αλλά και γιατί οι άντρες, οι περισσότεροι τουλάχιστον, δεν νομίζω να συγκινούνται με milf.

  Και μια ατάκα από την ταινία: Σέβομαι άπειρα τις πόρνες.

  Κι εγώ. Κάποιες μάλιστα τις αγαπώ.

  Αυτό το βρήκα στο twitter λίγο αργότερα, και μια και κολλάει με την ανάρτηση το κολλώ.

 «Με ρωτά η μάνα μου αν ο καλός μου ζει με τη μητέρα του. Όχι της λέω, με τη

γυναίκα του, και έτσι ήρθαμε στο εφημερεύον νοσοκομείο».

 

 

Ζακλίν Λέντζου, Σελήνη 66 ερωτήσεις (2020)

Ζακλίν Λέντζου, Σελήνη 66 ερωτήσεις (2020)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Μετά από κάποιες ταινίες μικρού μήκους η Ζακλίν Λέντζου γυρίζει την πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους, τη «Σελήνη 66 ερωτήσεις».

  Δεν μπορώ να μην κάνω τη σύγκριση, είπαμε, είμαι ιδιοσυγκρασιακά συγκριτολόγος.

  Η ταινία μου φάνηκε ως η αντιστροφή του «Attenberg» (2010) της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγκάρη. Έγραψα γι’ αυτή την ταινία ότι η κοπέλα ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι καταδικασμένος από καρκίνο, είναι δεμένη μαζί του, και ξεφεύγει από αυτό το δέσιμο, που μοιάζει με σύμπλεγμα της Ηλέκτρας, κάνοντας την πρώτη σχέση της, χωρίς φυσικά να πάψει να φροντίζει τον πατέρα της. Στην ταινία της Λέντζου έχουμε την κόρη η οποία ήταν χρόνια αποξενωμένη από τον πατέρα της, της φερόταν αρκετά βάναυσα όταν ήταν μικρή (είχε τα ελαφρυντικά του) αλλά όμως τώρα τον φροντίζει με στοργή, καθώς έχει σοβαρά κινητικά προβλήματα από κάποιο αυτοάνοσο. Δεν την βλέπουμε να έχει κάποια σχέση, υποπτευόμαστε το σύμπλεγμα της Ηλέκτρας, και βλέπουμε οπωσδήποτε τη λαχτάρα της για έναν πατέρα που δεν τον χάρηκε.

  Δύσκολοι ρόλοι, ιδιαίτερα για τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο που η ερμηνεία του είναι «σωματική», με την κίνηση και την έκφραση του προσώπου, καθόλου λεκτική. Όμως τόσο αυτός όσο και η Σοφία Κόκκαλη έδωσαν μια εξαιρετική ερμηνεία.  

  Και μια ατάκα από την ταινία: Το παγωτό είναι το αγαπημένο μου φαγητό.

  Κι εμένα. Έχω κτυπήσει δίλιτρα, με διάλειμμα ενός τετάρτου μέχρι να ξεπαγώσει ο λαιμός μου.

  Είδαμε και την μαύρη γάτα αλλά όχι τον άσπρο γάτο, εδώ ο γάτος ήταν κίτρινος.

 

Σταύρος Τορνές, Μπαλαμός (1982)

Σταύρος Τορνές, Μπαλαμός (1982)

 

  Με ρώτησε ο φίλος μου ο Ahr Nor αν είδα την ταινία. -Γιατί; -Να μου πεις τι γνώμη έχεις γι’ αυτήν. -Θα τη δω και θα σου πω.

  Και την είδα.

  «Η εποχή των τσιγγάνων» λίγο πιο νότια, στην Ελλάδα, όχι ταινία μυθοπλασίας αλλά ντοκιμαντέρ.

    Μπαλαμός, διαβάζω στο διαδίκτυο, σημαίνει «Υποκείμενο που ζει με τα παραμύθια στα γύφτικα».

  Ο Σταύρος Τορνές, με υλικό από ένα ντοκιμαντέρ που δεν προβλήθηκε ποτέ, έφτιαξε ένα παραμύθι. Με αφηγηματικό ιστό τον Μπαλαμό (τον υποδύεται ο ίδιος ο Τορνές) που γυρνάει στους τσιγγάνους για να αγοράσει ένα άλογο, ο Τορνές φτειάχνει μια ποιητική ταινία, με επεισόδια αλλά και με πλάνα-εικόνες, ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό του έργου. Ο Μπαλαμό ταξιδεύει όχι μόνο μέσα στο χώρο (τον βλέπουμε στην Αφρική) αλλά και μέσα στο χρόνο (τον βλέπουμε την εποχή του Χριστού).

  Σίγουρα είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία.  

 

  My friend Ahr Nor asked me if I had seen the movie. -Why; -Tell me what you think of it. - I will see it and I will tell you. And I saw it. "Time of the gypsies" a little further southern, in Greece, not a fiction film but a documentary. Balamos, I read on the internet, means "Someone that lives with fairy tales" in Gypsy. Stavros Tornes, with material from a documentary that was never shown, made a fairy tale. With a narrative web, Balamos (played by Tornes himself) who travels among the gypsies to buy a horse, Tornes makes a poetic film, with episodes and shots, especially in the second half of the movie. Balamos travels not only in space (we see him in Africa) but also in time (we see him in the era of Jesus Christ). Definitely an interesting movie.