Alfred Hitchckok, Υποψίες (Suspicion, 1941)

Alfred Hitchckok, Υποψίες (Suspicion, 1941)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους.

  Για την ταινία του Fritz Lang "Έχω δικαίωμα να ζήσω" γράψαμε ότι το crime ήταν απλώς για να αναδειχθεί το romance, στις «Υποψίες» συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: το romance είναι το πρόσχημα για να αναδειχθεί το crime.

  Ο Κάρι Γκραντ είναι ένας ανεύθυνος άνδρας, τζογαδόρος (παίζει στον ιππόδρομο), χρωστάει λεφτά, αλλά με χιούμορ, ένα από τα θετικά της ταινίας. Αυτή, που οι γονείς της την θεωρού ότι δεν πρόκειται ποτέ να παντρευτεί με τον υπερβολικά σοβαρό χαρακτήρα της, τον ερωτεύεται. Όταν όμως αρχίζουν οι διάφορες αποκαλύψεις αρχίζουν και οι υποψίες, και στο τέλος ο φόβος για την ίδια της τη ζωή.

  Η αφηγηματική αναμονή είναι δεδομένη, αλλά το τέλος δεν θα το αποκαλύψω, α, όλα κι όλα, εγώ σαν τον Ποκοπίκο κρατάω μυστικά, δεν κάνω σπόιλερ. Το μόνο που μπορώ να σας πω, για όσους με διαβάζουν και δεν το θυμούνται, είναι ότι μου αρέσουν τα happy end. Και αυτή η ταινία έχει happy end.

  O Κάρι Γκραντ ήταν απολαυστικός στο ρόλο του με την πληθωρική συμπεριφορά του και το χιούμορ του, όμως υποκριτικά η Τζόαν Φοντέιν, με το συγκρατημένο παίξιμό της, ήταν καλύτερη, και δικαίως κέρδισε το όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου.

  Μου άρεσε η ταινία, όπως μου αρέσουν και όλες οι επανεκδόσεις εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.

 

 

Fritz Lang, Έχω δικαίωμα να ζήσω (You only live once, 1937)

Fritz Lang, Έχω δικαίωμα να ζήσω (You only live once, 1937)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους

  Crime, drama, film noir, χαρακτηρίζει το IMDb την ταινία (βαθμολογία, 7,3), όσο για την βικιπαίδεια, που εδώ υπάρχει ελληνικό λήμμα, τη χαρακτηρίζει ως αστυνομική ταινία και προπομπό των φιλμ νουάρ.

  Και πάλι θα μιλήσω για το ζήτημα της πρόσληψης.

  Για romance, δεν κάνουν κουβέντα.

  Σε μια αστυνομική ταινία υπάρχει σχεδόν πάντα το romance, σαν κερασάκι στην τούρτα, σαν sine qua non μιας ταινίας, όλων των ειδών, και ας λείπει από κάποιες. Εγώ όμως εδώ είδα ένα συναρπαστικό romance, με την αστυνομική πλοκή απλά να υποστηρίζει το romance.

  Τον αγαπάει, παρά το ότι έχει μπλέξει στην παρανομία. Τραβήχτηκε σ’ αυτήν άθελά του, με αποτέλεσμα να κάνει τρία χρόνια φυλακή. Αυτή τον περιμένει, παρά τις προτροπές των δικών της να τον ξεχάσει.

  Αποφυλακίζεται. Θέλει να αρχίσει μια καινούρια ζωή με την αγαπημένη του. Όμως το ποινικό του μητρώο βαραίνει, με το παραμικρό τον απολύουν από τη δουλειά του.

  Κάποια στιγμή θα βρεθεί μπλεγμένος. Έγινε μια ληστεία σε τράπεζα, με οκτώ νεκρούς. Θα του τη φορτώσουν, θα καταδικαστεί σε θάνατο, αλλά λίγο πριν την εκτέλεση θα βρεθούν οι ένοχοι και θα του δοθεί αμνηστία.

  Όμως είναι αργά.

  Γιατί είναι αργά;

  A, όλα κι όλα, εγώ είμαι σαν τον Ποκοπίκο που κρατάει τα μυστικά, δεν θα κάνω σπόιλερ. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι μου αρέσουν τα happy end, και αυτή η ταινία δεν έχει happy end. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μου άρεσε πάρα πολύ. Η δυνατή αγάπη που ένιωθε αυτή η γυναίκα για τον Χένρι Φόντα με συγκίνησε ιδιαίτερα.