Θόδωρος Αγγελόπουλος, Αθήνα, επιστροφή στην Ακρόπολη (1983)

Θόδωρος Αγγελόπουλος, Αθήνα, επιστροφή στην Ακρόπολη (1983)

 

  Θα προβληθεί αύριο Τετάρτη, 29 Μαρτίου, στη Δανειστική Βιβλιοθήκη του Μύρτους

  Το «Αθήνα, επιστροφή στην Ακρόπολη» είναι το μοναδικό, από όσο ξέρω, ντοκιμαντέρ που γύρισε ο Αγγελόπουλος, διάρκειας 43 λεπτών.

  Ο Αγγελόπουλος μας περιφέρει στην Αθήνα, μη εξαιρώντας βέβαια και την Ακρόπολη που υπάρχει στον τίτλο. Μια Αθήνα όμως που τη βλέπει διαχρονικά, αρχαιολογικά μέρη και σημερινά κτίρια. Η Αθήνα των Δεκεμβριανών τον πληγώνει ιδιαίτερα. Θα μας δείξει τοίχους διάτρητους από σφαίρες.

  Για  την Ακρόπολη ακούμε τη γνωστή ιστορία, που την μαθαίνουμε στο δημοτικό. Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος που πολιορκούσε την Ακρόπολη, όταν είδε τους τούρκους να σπάζουν τις κολώνες για να βγάζουν το μολύβι τους είπε να μην τις σπάζουν και θα τους δώσει αυτός μολύβι. Και πράγματι τους έστειλε άφθονο.

  Έξυπνη επινόηση, να μη σχολιάζει ο ίδιος αλλά να δίνει το λόγο στον Γιώργο Σεφέρη, στον Κώστα Ταχτσή, τον Τάσο Λειβαδίτη, κ.ά. Πάντως ο Τσαρούχης μου φάνηκε σαν ξένο σώμα στο ντοκιμαντέρ, με τους ημίγυμνους άντρες, ένας μάλιστα ποζάρει σε ένα του πίνακα, και τον γυμνό πάνω από τη μέση άντρα με φτερά στους ώμους πάνω σε μια Χάρλεϊ-Ντάβιντσον, που εμφανίζεται κατά διαστήματα, σαν leitmotiv στην ταινία. Κάποια πλάνα είναι παρμένα από τις ταινίες του. Ακούμε επίσης τραγούδια-ορόσημα στη σύγχρονη ιστορία. «Της αγάπης αίματα» είναι ένα απ’ αυτά.

  Σίγουρα είναι ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ, παρά την ένστασή μου

Θόδωρος Αγγελόπουλος, Η εκπομπή (1968)

Θόδωρος Αγγελόπουλος, Η εκπομπή (1968)

 

  Θα προβληθεί αύριο Τετάρτη, 29 Μαρτίου, στη Δανειστική Βιβλιοθήκη του Μύρτου

  Η «Εκπομπή» είναι μια μικρού μήκους ταινία, 23 λεπτών.

  Είναι μια σατιρική ταινία που σατιρίζει τις διαφημίσεις και τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές.

  Αντιγράφω από τον σύνδεσμο στον οποίο παραπέμπω, που έτσι κι αλλιώς δεν θα ανοίγατε να διαβάσετε.

  «Μια ομάδα δημοσιογράφων ζητά στο δρόμο από τους περαστικούς να τους ορίσουν τα χαρακτηριστικά που, κατά τη γνώμη τους, συνθέτουν τον «ιδανικό άνδρα», ενώ, βάσει των απαντήσεων, ένας σχεδιαστής φτιάχνει ένα είδος identikit. Στη συνέχεια, οι ίδιοι δημοσιογράφοι ψάχνουν ανάμεσα στον κόσμο τον άντρα που ανταποκρίνεται σ’ αυτή την περιγραφή. Ανακαλύπτουν έναν μικροαστό, λίγο σεξομανή, ο οποίος πετάει απ’ τη χαρά του όταν του ανακοινώνουν ότι έχει επιλεγεί ως ο «ιδανικός άνδρας» κι έχει κερδίσει ως βραβείο να περάσει μια νύχτα με μια ντίβα του κινηματογράφου. O μικροαστός ετοιμάζεται με μεγάλη ανυπομονησία για το ραντεβού, αποκρύπτοντας το γεγονός από τη σύζυγο, αλλά, όταν φτάνει στο χώρο που του υπέδειξαν, κι αφού περιμένει για ώρες, αντί για την ντίβα, εμφανίζονται οι δημοσιογράφοι της έρευνας. Τον οδηγούν στο στούντιο και του δίνουν ένα δακτυλογραφημένο κείμενο που πρέπει να διαβάσει: είναι η ενθουσιώδης έκθεση πεπραγμένων μιας εκπληκτικής συνάντησης με μια ντίβα».

  Θα διαφωνήσω με το «σεξομανή». Φαίνεται ένας φιλήσυχος ανθρωπάκος. Είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος (frame) να είναι σεξομανής;

  Η υπερβολή της σάτιρας: δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να πηδήξει τη Μίρκα Καλαντζοπούλου (είπα να βάλω ένα πλάνο με τη φωτογραφία της σε περιοδικό για frame αλλά φοβήθηκα τη λογοκρισία του facebook). Αν επρόκειτο για πραγματική εκπομπή, το πολύ πολύ το βραβείο να ήταν ένα βράδυ συντροφιά με τη Μίρκα Καλαντζοπούλου σε μια καφετέρια.

  Και ο κουμπάρος μου κέρδισε σε ένα τηλεπαιχνίδι ένα ταξίδι στην Αμερική, αλλά όσο πήγε αυτός άλλο τόσο πήγα κι εγώ. Κάποια βραβεία δεν τα δίνουν, και τρέχα εσύ να διαμαρτυρηθείς. Άσε που κάποια είναι σικέ, το βραβείο το παίρνει ημέτερος, το είδα στο γύρισμα μιας εκπομπής που πήγαμε για να δει ο γιος μου, παιδί τότε. Το σικέ έκανε μπαμ.

  Υποθέτω ότι οι συνεντεύξεις που πήραν από γυναίκες είναι πραγματικές, όχι στημένες. Και επέλεξαν για την ταινία βέβαια τις πιο ηλίθιες απαντήσεις.

  Ευχάριστη έκπληξη, τα γράμματα της αρχής εμφανίζονται πάνω σε ένα συγκρότημα με ένα τραγουδιστή που τραγουδάει ένα αγαπημένο μου τραγούδι της εποχής, «Black is black».

  Και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές σκέφτομαι, υπήρχε άραγε περίπτωση το μαύρο να είναι κόκκινο ή κίτρινο;

 

 

Pablo Dermizaky Peredo

Pablo Dermizaky Peredo

 

Αιωνία του η μνήμη.

Χάρη στο facebook.

Γιόρταζε χθες τα γενέθλιά του, 100 χρονών.

Feliz cumpleanos Pablo, nos faltas muchissimo. Ευτυχισμένα γενέθλια Pablo, μας λείπεις πολύ.

Με έψαξε στο διαδίκτυο, πριν 25 τόσα χρόνια, και με βρήκε. Με ρώτησε αν είμαστε συγγενείς. Μου είπε την καταγωγή του: Κάτω Χωριό Ιεράπετρας, το χωριό μου. Μου είπε για ξαδέλφια του.

Είμαστε μακρινοί συγγενείς, του είπα. Αλλά ο πρωτοξάδελφός σου ο Μάνος είναι κουμπάρος μου.

Ανταλλάξαμε κάμποσα e-mail και μου είπε ότι θα έλθει στην Αθήνα.

Είχε ξαναέλθει πριν χρόνια στο χωριό.

Η γιαγιά του μόλις τον είδε έτρεξε και τον αγκάλιασε με λυγμούς. Ήταν ολόφτυστος ο γιος της, όπως τον θυμόταν, όταν ξενιτεύτηκε για τη Βολιβία.

Ήλθε στην Αθήνα, παραβρέθηκε στο γάμο της Ελένης, της κόρης του κουμπάρου μου.

Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, αλλά κάπου τον πήγαινα με το αμάξι μου. Συζητάγαμε, στα ισπανικά.

Γιατί ήλθε εδώ;

Φυσικά για να παραβρεθεί στο γάμο της ανιψιάς του, αλλά και para buscar mis raízes, για να ψάξω τις ρίζες μου, μου είπε με ένα έντονο ύφος γυρνώντας προς το μέρος μου καθώς οδηγούσα.

Του έδωσα το βιβλίο μου για το χωριό μου. Φυσικά δεν ήξερε να το διαβάσει, αλλά φαντάζομαι ήταν σημαντικό γι’ αυτόν.

Ανταλλάσσαμε e-mail για χρόνια.

Κάποια στιγμή έπαψε να μου απαντά.

Τι να έγινε;

Ο ξάδελφός του ο Σπύρος έψαχνε απεγνωσμένα.

Τελικά έμαθε: είχε πεθάνει.

Ήξερα ότι ο Pablo ήταν μια προσωπικότητα στη Βολιβία, συνταγματολόγος και πολλά άλλα. Είδα το πλήρες όνομά του, όπως μου το εμφάνισε το facebook για να του πω Χρόνια πολλά: Pablo Dermizaky Peredo.

Τον έψαξα στο διαδίκτυο και είδα το βιογραφικό του. Εντυπωσιακό.

Δυστυχώς δεν έχω κρατήσει τα e-mail του, χάνονται μαζί με τους χαλασμένους υπολογιστές. Κάποια στιγμή, τον έψαξα; με έψαξε; Βρεθήκαμε στο facebook. Πολύ αργά.

Βλέπω τώρα ότι έχει δυο φίλους όλους κι όλους, και καμιά φωτογραφία του. Οι αναρτήσεις στον τοίχο του είναι όλες δικές μου. Το πιο πιθανόν είναι να τον παρώθησα εγώ να κάνει λογαριασμό στο facebook.

Βλέπω ότι όλες οι αναρτήσεις μου στον τοίχο του είναι του 2012, και είναι οι μοναδικές, σχεδόν όλες φωτογραφίες από την πλατεία του Κάτω Χωριού. Σε μια είμαι με τον φίλο μου τον Αντώνη.

Αντιγράφω μια ανάρτησή μου στον τοίχο του και την απάντησή του.  

  Hola Pablo, ayer almorze con Despina, hija de Athina, y Iraklis (hercules), su marido a la casa de tu abuela. Asistieron Aristidis y Marika, su mujer. Tienes los saludos de todos

Pablo Dermizaky Peredo

Gracias Babis por las noticias que me das de la familia. Diles que Dalia y yo los recordamos con mucho cariño, y que nos alegramos de que estén bien de salud.

En días pasados vimos tus fotos en la plaza de Kato Horio. Me parece que estás gordo, igual que tu amigo (la buena vida, ¿verdad?)

Besos de Pablo y Dalia.

  Να μη μεταφράζω, του λέω ότι χθες έφαγα στης Δέσποινας. Με ευχαριστεί που του λέω ειδήσεις για την οικογένεια, και μου λέει να ανταποδώσω τους χαιρετισμούς τους.

  Μου σχολιάζει εδώ τη φωτογραφία μου: «Μου φαίνεται ότι είσαι χοντρός, σαν τον φίλο σου (η καλοπέραση, έτσι δεν είναι; )».

  Με θυμόταν αδύνατο, είχα πάρει κάποια κιλά.

  Ντάλια, η γυναίκα του, μια όμορφη και γλυκιά κοντούλα.

  Δεν είχαν κάνει δυστυχώς παιδιά.

  Το 2013, πριν 10 χρόνια ακριβώς, του έγραψα στον τοίχο του «Χρόνια Πολλά Πάμπλο, που είσαι;»

  Δεν μου απαντάει.

  Το 2014 του γράφω απλά «Χρόνια Πολλά».  

  Τώρα που έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα το βιογραφικό του στη βικιπαίδεια κατάλαβα γιατί αυτή η σιωπή.

  Από τα 78 του είχε πρόβλημα καρδιάς. Γι’ αυτό μου είχε πει ότι δυστυχώς η κατάσταση της υγείας του δεν του επιτρέπει να κάνει άλλο ταξίδι στην Ελλάδα.

  Το 2012, μαζί με τη γυναίκα του, πήγαν στη Σάντα Κρουζ, για λόγους υγείας.

  Το 2014 πέθανε η γλυκύτατη Ντάλια.

  Στις 19 Μαρτίου 2015, πέντε μέρες πριν τα γενέθλιά του, πέθανε σε ηλικία 92 χρονών.

  Καλά να είναι εκεί που είναι, αν είναι.