Li Hongqi, So much rice

Li Hongqi, So much rice (2005)

http://dgeneratefilms.com/filmmakers/li-hongqi

  Κάποιος αμερικανός καθηγητής μου είπε ότι είμαι συγκριτολόγος από ιδιοσυγκρασία. Μπορεί να ξεχνάω τελευταία, αλλά οι συνειρμικές μου ικανότητες παραμένουν ακέραιες. Βλέποντας την παραπάνω ταινία του κινέζου Λι Χονγκ Τσι (θα μεταγράφω στα ελληνικά, γιατί τα pin yin τα καρατομούνε στη μεταγραφή όσοι δεν ξέρουν) θυμήθηκα την ιρανική A bag of rice του Mohammad-Ali Talebi.

  Τι κοινό έχουν οι δυο ταινίες;

  Τίποτα, εκτός από το «ρύζι» στον τίτλο.

  Αφού τελειώσαμε με τις ιρανικές ταινίες θα γράφουμε τώρα για τις κινέζικες. Όχι για όλες, αλλά πιστεύω για αρκετές. Έτσι, από πείσμα, αντιστεκόμενος στον αμερικάνικο (υπο) πολιτισμικό ιμπεριαλισμό, στην πιο bass class εκδοχή του, τη χολιγουντιανή. Υπάρχουν πάρα πολλές καλές ταινίες, μη αγγλόφωνες, που αξίζει να τις δει κανείς. Τώρα η επιλογή των κινέζικων έγινε γιατί κάνω ταυτόχρονα εξάσκηση στα κινέζικά μου. Και βέβαια βλέπω ταινίες και από άλλες χώρες, όπως τούρκικες για παράδειγμα. Ο Nuri Bilge Ceylan είναι από τους αγαπημένους μου (όχι, δεν έχω δει κανένα επεισόδιο από κανένα τούρκικο σήριαλ).

  Ασπρόμαυρη η ταινία, ολοφάνερα χαμηλού προϋπολογισμού, δίνει το πορτραίτο δύο ανδρών και μιας γυναίκας, λίγο μετά το 1937 που έγινε η κινέζικη εισβολή. Δίχως σασπένς, απλά επεισόδια. Η πρωτοτυπία της, που δεν την έχω συναντήσει σε άλλη ταινία, είναι να δείξει έναν εφιάλτη σε έγχρωμο.

  (Δεν θα γράφω υποχρεωτικά σεντόνια, και η έκταση που θα αφιερώνω σε κάθε ταινία είναι άσχετη με την ποιότητά της. Περισσότερα για την ταινία μπορεί να διαβάζει κανείς στο σύνδεσμο ή στους συνδέσμους που θα επισυνάπτω κάτω από τον τίτλο).