Peter Weir, The last wave (1977)

Peter Weir, The last wave (1977)

  Προχθές είδαμε στο Σχολείο του Σινεμά το «Πικνίκ στον κρεμαστό βράχο». Σήμερα είδαμε το «Τελευταίο κύμα», την επόμενη ταινία του την οποία γύρισε τη μεθεπόμενη χρονιά.   

  Υπάρχουν όμοια στοιχεία, αλλά και διαφορές ανάμεσα στις δυο ταινίες.

  Και στις δυο βλέπουμε τρία επίπεδα. Και εδώ, το ένα επίπεδο είναι το crime, ένα έγκλημα με το εγγενές σασπένς αν οι υποτιθέμενοι δράστες θα καταδικαστούν ή όχι. Οι σκηνές στο δικαστήριο είναι σκηνές αγαπημένες στο ευρύ κοινό, άρεσαν και στη μητέρα μου. Το δεύτερο είναι το κοινωνικό-ανθρωπολογικό. Ο κόσμος των «ρεαλιστών», αλλά και «ρατσιστών» λευκών από τη μια μεριά, και ο κόσμος των αβορίγινων, των ιθαγενών που κατοικούσαν την Αυστραλία εδώ και 50.000 χρόνια. Το τρίτο είναι και πάλι το μεταφυσικό.

  Ακούμε για τις παραδόσεις των ιθαγενών και τις λατρείες τους που αναγκάστηκαν να τις τελούν στα κρυφά στο Σίδνεϋ. Ο νεκρός σκοτώθηκε από το μάγο της φυλής επειδή είδε paraphernalia των μυστηριακών τελετουργιών τους ενώ δεν έπρεπε. Φαινομενικά μόνο σκοτώθηκε στον καυγά, πέφτοντας μέσα σε μια λακκούβα με νερό με αποτέλεσμα να πνιγεί.

  Ενώ το μεταφυσικό στο «Πικνίκ στο βράχο» με έπειθε, εδώ δεν τον βρήκα καθόλου πειστικό, παρά το ότι έχω μελετήσει κάποια από τα περίεργα της ταινίας (ο ήρωας, δικηγόρος των κατηγορουμένων, αποτελεί πιθανότατα μετεμψύχωση ενός μέλους της φυλής που τελούσε κρυφά τις μυστικές τελετουργίες. Ο ίδιος ονειρεύτηκε το θάνατο της μητέρας του που συνέβη ένα μήνα μετά. Ο μάγος με τις υπερφυσικές δυνάμεις είναι αυτός που «σκότωσε» στην πραγματικότητα εκείνο τον άνθρωπο. Το πρώτο μου βιβλίο έχει τίτλο «Παραψυχολογία, μύθος ή πραγματικότητα»). Πιστεύω ότι ο Weir τo χρησιμοποίησε σαν ντύμα για να δώσει μια, συναρπαστική είναι αλήθεια, ταινία φαντασίας και μυστηρίου, όπως τη χαρακτηρίζει το IMDb. Αν ήθελε να δώσει φιλοσοφικές προεκτάσεις στην ταινία του, εμένα τουλάχιστον δεν με έπεισε.

  Και, να το πω αυτό, οι ταινίες φαντασίας και μυστηρίου δεν είναι του γούστου μου, παρόλο που, πιστεύω, μπορώ να ξεχωρίσω αν μια ταινία του είδους είναι καλή ή όχι.

  Και για μια ακόμη φορά συνειδητοποίησα ότι μου αρέσουν οι ταινίες που έχουν το εικαστικό του φυσικού τοπίου, όπως το «Πικνίκ στον κρεμαστό βράχο», και όχι οι ταινίες με τα κλειστοφοβικά πλάνα εσωτερικών σκοτεινών χώρων. Και το τέλος της ταινίας, μεγάλης διάρκειας, με τον ήρωα να οδηγείται στην «κατακόμβη» των ιεροτελεστιών της φυλής του, ήταν τέτοιο.