Octavio Getino & Fernando E. Solanas, Η ώρα των φούρνων (La hora de los hornos, 1968)

Octavio Getino & Fernando E. Solanas, Η ώρα των φούρνων (La hora de los hornos, 1968)

 

  Από σήμερα στο Στούντιο.

  Η «Ώρα των φούρνων» είναι ένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία της Αργεντινής, μέχρι το 1968. Χωρίζεται σε τρία μέρη, με συνολική διάρκεια τέσσερις ώρες και είκοσι λεπτά (όσοι αποφασίσετε να πάτε να το δείτε, να κάνετε πρώτα μια καλή σιέστα, να είστε ξεκούραστοι).

  Το θέμα του είναι η νεοαποικιοκρατία, ο έλεγχος των τριτοκοσμικών χωρών όχι πια με αποικιακό στρατό που κοστίζει (η Πορτογαλία τον πλήρωνε ακριβά επί Σαλαζάρ μέχρι την ανατροπή του με την επανάσταση των ρόδων, μετά την οποία απέκτησαν την ανεξαρτησία τους η Μοζαμβίκη και η Αγκόλα) αλλά μέσω οικονομικού ελέγχου, μέσω τις σύναψης δανείων με τα οποία οι νεοαποικιοκράτες ελέγχουν τις χώρες αυτές. Συνεργάτες των νεοαποικιοκρατών και η βάση στήριξής τους είναι η μεγαλοαστική τάξη που επωφελείται.

  Για τον Χουάν Περόν και την Εβίτα Περόν έχετε ακούσει όλοι. Πιο φιλολαϊκός πρόεδρος στην Αργεντινή δεν υπήρξε ποτέ. Το προλεταριάτο ήταν η βάση της στήριξής του, γιατί πήρε πάρα πολλά μέτρα για την εργατική τάξη. Ξέροντας την ιστορία της Αργεντινής, η δεκαετία της διακυβέρνησης της χώρας από αυτόν, 1945-1955 υπήρξε η χρυσή εποχή για την Αργεντινή. Αφέθηκε να ανατραπεί για να μην οδηγηθεί η χώρα σε εμφύλιο. Αργότερα τον ακούμε να λέει σε συνέντευξη που έδωσε ότι το μετάνιωσε, δεν φανταζόταν ότι θα συνέβαιναν στην Αργεντινή αυτά που συνέβησαν μετά την πτώση του, με τις διώξεις, τις φυλακίσεις και τις εκτελέσεις των περονιστών και την άρση των φιλολαϊκών του μέτρων.

  Ακούσαμε ότι οι διανοούμενοι δεν ήσαν με τον Περόν. Το ξέρουμε αλλά το ξεχνάμε. Οι διανοούμενοι είναι μικροαστοί, τα συμφέροντά τους δεν συνάδουν με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Ήξερα ότι ο Μπόρχες ήταν αντιπερονιστής.

  Τελικά δεν υπάρχουν εξαιρέσεις;

  Πάντα υπάρχουν, και η μεγάλη εξαίρεση είναι ο Νερούντα της Χιλής.

  Το τέλος του πρώτου μέρους είναι συγκλονιστικό. Επί τρία ολόκληρα λεπτά η κάμερα εστιάζει στο νεκρό πρόσωπο του Τσε Γκεβάρα.

  Ξέρω ότι η διάρκεια αποθαρρύνει, όμως αξίζει να δείτε την ταινία.

  Θα το πω κι αυτό, το άκουσα στην ταινία και δεν το πίστευα, το κομμουνιστικό κόμμα ήταν ενάντια στον Περόν.