Davy Chou, Επιστροφή στη Σεούλ (Retour à Séoul, 2022)

Davy Chou, Επιστροφή στη Σεούλ (Retour à Séoul, 2022)

 

  Από χθες στους κινηματογράφους

  Η Φρεντί είναι υιοθετημένη από ένα ζευγάρι γάλλων.

  Έρχεται να περάσει τις διακοπές της, δυο βδομάδες, στη Σεούλ. Για Τόκιο πήγαινε, αλλά εκεί κατέληξε.

  Μα τι ψυχολογικά προβλήματα έχει, όλο πίνει, πίνει…

  Θα ψάξει για τους γονείς της, μέσω του κέντρου υιοθεσιών στο οποίο πραγματοποιήθηκε. Το κέντρο θα επικοινωνήσει με τους γονείς της.

  Μόνο ο πατέρας αποδέχεται την πρόταση.

  Θα πάει να τον βρει μαζί με την ρεσεψιονίστα του ξενοδοχείου στο οποίο μένει και με την οποία έγιναν φίλες.

  Μεγάλη συγκίνηση νιώθουν, τόσο ο πατέρας της όσο και η γυναίκα του και οι ετεροθαλείς αδελφές της.

  Ο πατέρας της θα της γίνει κολλιτσίδα. Την βομβαρδίζει με μηνύματα στο κινητό της.

  Κάποια στιγμή που πηγαίνει στη Σεούλ να την βρει θα τον απωθήσει βίαια. Όμως αργότερα θα αλλάξει στάση απέναντί του. Μάλιστα θα μάθει και κορεάτικα.

  Και η μητέρα της;

  Αρνιόταν επίμονα τη συνάντηση. Μόνο μετά το 6^ο τηλεγράφημα του κέντρου υιοθεσίας, μετά από χρόνια, αποδέχτηκε την πρόσκληση.

  Θα αγκαλιαστούν κλαίγοντας.

  Η ταινία με άφησε αμήχανο, για διάφορους λόγους.

  Πώς ξαφνικά άλλαξε στάση απέναντι στο βιολογικό της πατέρα;

  Πείθουν τα δάκρυα της βιολογικής μητέρας, όταν αρνιόταν προηγουμένως επίμονα να τη συναντήσει;

  Πώς κατέληξε να κόψει το ποτό και το κρέας;

  Αυτές οι συνειδησιακές μεταστροφές γίνονται αρκετά απότομα, και δεν είναι καθόλου πειστικές.

  Έχω και ένα άλλο λόγο.

  Το έχω δει και σε ταινίες.

  Αυτοί που μετράνε δεν είναι οι βιολογικοί γονείς αλλά αυτοί που ανέθρεψαν το παιδί.

  Έχω παραστεί σε μια τέτοια συνάντηση, μητέρας-γιου. Αλλά για λεπτομέρειες θα παραπέμψω στην ανάρτηση που έκανα για την «Καλοσύνη των ξένων» του Πέτρου Τατσόπουλου, ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο στο οποίο αναφέρεται στη δική του υιοθεσία.