Randa Chahal Sabag, Ο χαρταετός (The kite, 2003)

Randa Chahal Sabag, Ο χαρταετός (The kite, 2003)

 

  To «The kite runner» (2007) του Marc Forster μας οδήγησε στον «Χαρταετό» της Randa Chahal Sabag, που τόσο πρόωρα χάθηκε.

  Η Λάμια ζει σε ένα χωριό Δρούζων του Λιβάνου, στα σύνορα με την κατακτημένη από το Ισραήλ περιοχή. Θα περάσει στην ισραηλινή πλευρά που βρίσκεται ο ξάδελφός της, για να τον παντρευτεί. Όμως έχει αρχίσει να ερωτεύεται έναν ισραηλινό στρατιώτη, όπως και αυτός αυτήν. Βλέπονται από μακριά, συχνά με κιάλια.

   Τέσσερα είναι τα θέματα της Sabag: η ισραηλινή κατάκτηση, τα σύνορα της αγάπης, οι προσυμφωνημένοι γάμοι και η πατριαρχική κοινωνία.

  Με ντουντούκες επικοινωνούν οι συγγενείς που οι μισοί βρέθηκαν ξαφνικά, από τη μια μέρα στην άλλη, σε ισραηλινό έδαφος.

  Έτσι είχε συμφωνηθεί, η Λάμια να παντρευτεί τον ξάδελφό της.

  Οι άνδρες συνεδριάζουν, ναι, πρέπει να γίνει ο γάμος.

  Τα σύνορα της αγάπης: θα τα διαβούν;

  Αυτή πρέπει να διαβεί τα πραγματικά σύνορα, για να πάει να παντρευτεί τον ξάδελφό της που βρίσκεται στην ισραηλινή πλευρά.

  Ο ξάδελφός της είναι και ο ίδιος θύμα αυτής της παράδοσης, δεν την αγαπά, δεν την πιέζει.

  Τότε να γυρίσει πίσω.

  Δεν θέλει.

  Τι θα πει δεν θέλει.

  Οι δικοί του αποφασίζουν.

  Και τη στέλνουν πίσω.

  Όπου θα αντιμετωπίζει την περιφρόνηση των χωριανών, που τη θεωρούν περίπου ατιμασμένη.

  Έχω γράψει ότι μια σκηνή στην αρχή μιας ταινίας μπορεί να λειτουργήσει σαν προσήμανση. Για παράδειγμα αν δούμε ένα πιστόλι ή ένα μαχαίρι, υποψιαζόμαστε ότι θα χρησιμοποιηθεί.

  Στον «Χαρταετό» συνειδητοποιώ ότι οι προσημάνσεις αυτές μπορούν να έχουν μεγαλύτερο ή μικρότερο σθένος, ή να μη λειτουργήσουν καθόλου, δηλαδή να τις συνειδητοποιήσουμε σαν προσημάνσεις εκ των υστέρων.

  Όταν η Λάμια, στην αρχή της ταινίας, περνάει τα συρματοπλέγματα για να πιάσει έναν χαρταετό που πέρασε στην απέναντι πλευρά και της φωνάζουν να γυρίσει πίσω γιατί περπατάει σε ναρκοπέδιο, δεν υποψιαζόμαστε ότι η σκηνή αυτή λειτουργεί σαν προσήμανση. Την εισπράττουμε ως δεικτική σκηνή: η Λάμια είναι άφοβο κορίτσι, έτσι τη σχολιάζουν.

  Στο τέλος, όταν θα περάσει ξανά τα συρματοπλέγματα για να συναντήσει τον αγαπημένο της και τιναχτεί στον αέρα, καταλαβαίνουμε ότι η σκηνή που είδαμε στην αρχή λειτουργούσε ως προσήμανση.

  Η ταινία τελειώνει με μια σουρεαλιστική σκηνή, με τους δυο ερωτευμένους να συνομιλούν. Δεν ξέρει αν ζει η πέθανε, λέει η Λάμια.

  Πολύ καλή ταινία.