Book review, movie criticism

Monday, June 30, 2014

14. Νίκος Σαραντάκος-Λόγια του αέρα



14. Νίκος Σαραντάκος-Λόγια του αέρα

  Εξαιρετική η παρουσίαση του βιβλίου «Λόγια του αέρα» του Νίκου Σαραντάκου απόψε στον Ιανό. Τα «Λόγια του αέρα» είναι τυποποιημένες φράσεις, παροιμίες, γνωμικά κ.λπ. των οποίων ο Σαραντάκος σχολιάζει τη σημασία και αναζητά την προέλευση, όπως π.χ. Από πού προήλθε η έκφραση «περνάει ζωή χαρισάμενη»;
  Θυμήθηκα κι εγώ μια τυποποιημένη φράση, που δεν την διάβασα ποτέ και δεν την άκουσα από άλλον παρά μόνο από τον πατέρα μου, που μου την έλεγε πάρα πολλές φορές αγριεμένος όταν ήμουν μαθητής:  Γυρίζεις όλη μέρα σαν του παπά το σκύλο και δεν διαβάζεις.
  Ποιος είναι αυτός ο παπάς; Δεν ξέρω, και δεν νομίζω ότι θα το μάθω ποτέ. Σίγουρα όμως είχε ένα σκύλο που γύριζε αδέσποτος όλη μέρα στο χωριό, σαν το σκύλο του φίλου μου του Γιάννη του Πούλου πριν του βάλει το λουρί (είχε πάρει στο κατόπιν μια σκύλα και τον έχασε για καμιά βδομάδα).

13. Θάνατος ιρανού blogger από τα βασανιστήρια στη φυλακή



13. Θάνατος ιρανού blogger από τα βασανιστήρια στη φυλακή

  Ο Λάιμπνιτζ είπε ότι αυτός είναι ο καλύτερος των δυνατών κόσμων, και ο Bradley, μας λέει ο Μπέρτραντ Ράσσελ στην «Ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας», πρόσθεσε το σαρδόνιο σχόλιο «Και κάθε τι κακό σ’ αυτόν είναι αναγκαίο κακό». Εγώ θα παραφράσω λέγοντας ότι «Η δημοκρατία είναι το καλύτερο των πολιτευμάτων», προσθέτοντας κι εγώ το σαρδόνιο σχόλιο «και κάθε τι κακό σ’ αυτήν είναι αναγκαίο κακό».
  Σαν blogger είχα αναρτήσει, ενώ ήμουν σχολικός σύμβουλος, κάποια σόκιν ανέκδοτα. Ευκαιρία να με εκπαραθυρώσουν, μια και δεν ήμουν δικός τους. Μου έκαναν ΕΔΕ, και με παράνομες διαδικασίες (με ενημέρωνε σχετικά ο αιρετός του ΠΑΣΟΚ στο ΑΚΥΣΔΕ Θεόφιλος Σακκαλίδης) στις επόμενες κρίσεις τα εικοσάρια που είχα πάρει στην συνέντευξη, μετά από άνωθεν παρέμβαση τα έκαναν τριάρια, και από πρώτος βγήκα 42ος. (Και όπως είπε ο γιος μου, αν ήξεραν ότι με την κρίση και τις αλλεπάλληλες παραιτήσεις μετά από τρία χρόνια θα βρισκόμουν πάλι σε εκλόγιμη θέση, αντί για τρία θα μου έβαζαν μείον τρία. Τρεις φορές με τοποθέτησαν, και τις τρεις φορές αρνήθηκα ευγενικά, αντί να πω…). Έχασα το επίδομα του σχολικού συμβούλου, 410 ευρώ το μήνα, πάνω από 15.000 ευρώ συνολικά, αλλά αυτό λειτούργησε σε μένα σαν εμβόλιο όταν ήλθε η κρίση. Οι γονείς μας γνώρισαν πολέμους και κατοχές, οι αδελφοί μικρασιάτες τον ξεσπιτωμό, σιγά τώρα που μας μείωσαν τους μισθούς και τις συντάξεις, μικρό το κακό. Κανένα μεγαλύτερο μη μας έλθει.
  Γιατί τα γράφω όλα αυτά.
  Πήρα από ένα φίλο ιρανό ένα λινκ. Αντιγράφω την αγγλική μετάφραση. Μπορείτε να το υπερπηδήσετε αν θέλετε, ειδικά όσοι δεν ξέρετε καλά αγγλικά. Αναφέρεται στο θάνατο ενός blogger, τα βασανιστήρια που υπέστη, καθώς αρνιόταν να τους δώσει, ανάμεσα στα άλλα, και τους κωδικούς του στο facebook. Που, όπως με πληροφόρησε, τόσο το facebook όσο και το youtube είναι απαγορευμένα στο Ιράν. Τελικά, σε σύγκριση με αυτόν τον φουκαρά που έχασε τη ζωή του από τα βασανιστήρια για το blog του, εγώ δεν έπαθα τίποτα.
  Θα κάνω εδώ ένα σχόλιο, λίγο άσχετο. Στο Ιράν έγιναν διαδηλώσεις που στοίχισαν τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους, μετά την επανεκλογή του σημερινού προέδρου, καταγγέλλοντάς την ότι ήταν αποτέλεσμα «βίας και νοθείας» (κάτι μου θυμίζει αυτό). Βγήκε με 63%. Ακόμη και 15% να έπαιρνε παρακάτω σαν αποτέλεσμα της βίας και της νοθείας, το 48% είναι και πάλι πολύ μεγάλο ποσοστό.
  Τι θέλω να πω μ’ αυτό.
  Οι Ιρανοί είναι άξιοι του καθεστώτος που έχουν.
  Όπως και οι Αφγανοί των Ταλιμπάν. (Διάβασα κάπου ότι σε μια πόλη, δεν θυμάμαι ποια, όταν πήραν την εξουσία οι Ταλιμπάν δεν άλλαξε τίποτα. Αυτό που επέβαλαν σ’ όλη τη χώρα ίσχυε σ’ αυτούς).
  Και τώρα το αγγλικό κείμενο. Μπορείτε να το διαβάσετε κατ’ ευθείαν από τον σύνδεσμο από όπου το πήρα, μετά το ιρανικό.
To Judge Izadi, Head of Branch 1057, Keyfari Court
Subject: Announcing preparedness to testify in the case regarding the
murder of the late Sattar Beheshti
Greetings with respect,
Recently while in prison I was made aware by the press services that the
charge of premeditated murder has been dropped and changed to
quasi-intentional murder in the case examining the cause of death of
blogger Sattar Beheshti. Therefore since I do not have the opportunity of
attending the court due to being incarcerated, I deem it necessary to for
the first time, officially share what I witnessed and what I was told by
the victim when he was held in Ward 350 of Evin prison shortly before he
was murdered. I do so in the hopes that in this stage of the proceedings, I
can be helpful in disclosing the truth about the incident. I hereby declare
my readiness to serve as a witness in court in order to shed light on the
events that took place.
I have never been a proponent of the death penalty, but I have always been
steadfast in my belief in reform and enforcement of the law by preventing
violations of human rights through a fair trial.
Honorable Judge,
It is my moral obligation as a human being to help restore justice by
shedding light on some unknown aspects of the incident leading to this
case.
I met Sattar Beheshti shortly after he was transferred to Evin prison Ward
350 on October 31, 2012. After a brief conversation I noticed that his
physical condition was very dire and his disturbing state was a result of
the interrogations that had taken place on the 30th and 31st of October.
The night of October 31st while Sattar was in Ward 350, I was witness to
the prominent symptoms on his body resulting from the torture that had been
inflicted on him, as listed below:
- Swollen and injured wrists with marked signs of being hung from the
ceiling.
- Severe swelling and bruising on the forehead (left side).
- Hemorrhaging in the left eye.
- Multiple deep bruises on his chest, flank, and abdomen from being punched
and kicked by the interrogator.
- Sore feet and limping when he attempted to walk.
- Severe pain in his testicles.
- Dizziness and nausea.
The late Sattar Beheshti shared shocking details about the behavior of his
interrogator. Even though I had heard narratives of the severe torture that
took place in the security police detention centers, it was surprising in
that Sattar’s alleged activities did not warrant the brutality and level of
violence used against him. Sattar Beheshti said that while he was hung from
the ceiling, his interrogator viciously beat him and he was very worried
that the beatings would be repeated. Sattar said, “I was handcuffed and
when they dropped me to the ground, the interrogator kept his foot on my
head as he cursed my mother and sister. Another time they had my arms and
legs tied to a chair as the interrogator incessantly punched me and kicked
me.” Sattar said the interrogator bluntly said to him, “I will kill you and
I will not allow you to leave here alive. I won’t even allow your corpse to
be delivered to your mother. The only way you can get out of here alive is
to cooperate with me by saying and writing what I demand.”
Sattar Beheshti said that the injuries on his neck were from being punched
and tortured by using electric shock and cables. The deceased who was in
excruciating testicular pain said that after the blows to his stomach and
testicles he saw blood in his urine. He said the interrogator forced him to
get naked and threated him with sexual violence.
Your Honor,
After the murder of Sattar Beheshti at the FATA detention center was
exposed, the officials involved repeatedly claimed that the accused was
detained because of the content in his weblog. But it is interesting for
you to know that according to Sattar, the unlawful and brutal conduct of
the interrogators was not aimed at extracting a confession regarding the
content of his weblog or Facebook account. Sattar said the torture
inflicted on him was to coerce him into providing his username and password
on Facebook, and making other such disclosures. Therefore it is clear that
the focus of the interrogation was not to question what Sattar wrote in his
weblog or Facebook account, but rather it was to gain illegal access to his
privacy – which was the incentive for two rounds of severe interrogations
resulting in his death.
Your Honor,
You are aware that Sattar Beheshti was in custody for only 4 days, one of
which was spent in Ward 350 of Evin prison without being interrogated. You
are now obligated to determine when a person is tortured this severely in
less than 36 hours; threatened with death – which is a crime in itself;
when he is boldly told by interrogators that they plan on killing him; told
what they will do with his corpse, is it conceivable to speak of the lack
of planning and premeditation in the murder? Or does a “typical killer” not
use this level of violence, abuse, physical and psychological torment? Is
an interrogator, who uses the excuse of trying to extract a confession and
is fully aware of the severity of his blows and the impact it has on a
person, who abuses his position and resorts to inflicting savage torture
through any means, then claims he had no ill intent and did not
deliberately commit the murder, vindicated of committing a crime that was a
direct result of his actions?!
I hereby repeat that I am prepared to testify in court regarding what I
have said, and I respectfully request that the judiciary address this
matter and follow up on the case.
Yours respectfully,
Seyed Hossein Ronaghi Maleki

12. Εις Μνήμην Άννας Σαμπατακάκη και Κώστα Καλατζή



 12. Εις Μνήμην Άννας Σαμπατακάκη και Κώστα Καλατζή

Για την Άννα τη Σαμπατακάκη μάθαμε (και γράψαμε) χθες στο facebook. Παλιά συντρόφισσα, εξαιρετικός άνθρωπος, την νίκησε η επάρατος χθες. Σήμερα μας άφησε και ένας άλλος άνθρωπος, εξαίρετος λογοτέχνη, ο Κώστας Καλατζής. Είχαμε γνωρισθεί πριν χρόνια σε ένα συνέδριο στην Σάμο, στο οποίο μιλούσα για το υπέροχο μυθιστόρημά του «Η ασημόπετρα». Έχοντας γνωρισθεί μου έστειλε και τα επόμενα βιβλία τους, για τα οποία έγραψα βιβλιοκριτικές οι οποίες δημοσιεύθηκαν στο σαμιώτικο περιοδικό «Η μεθόριος του Αιγαίου», και φυσικά τις ανάρτησα στο Λέξημα και στο blog μου. Τα βιβλία αυτά είναι «Η οδοιπορία του Ιουλίου Καίσαρος» και «Ο φούρνος του Λεωνίδα Τσακμάκη».  Άννα, Κώστα, ας είναι ελαφρύ το χώμα που σας σκεπάζει, θα σας θυμόμαστε

11. Διακείμενα



11. Διακείμενα

  Στην κριτική της ταινίας που ανάρτησα μόλις τώρα για τη «Ζωή της Αντέλ», έγραψα «Αλεξανδρινός» αντί για «Καβάφης». Λίγο μετά, καθώς σκεφτόμουν αυτά που είχα γράψει έκανα τη σκέψη ότι οι μετωνυμίες, αλλά προπαντός τα διακείμενα, δεν τίθενται μόνο εξαιτίας του γνωστικού εύρους και της συνειρμικής ικανότητας του συγγραφέα, αλλά και για να κολακευθεί ο αναγνώστης, καθώς ξέρει ότι είναι ένας από εκείνους, πολλούς ή λίγους αδιάφορο, που αναγνωρίζει το διακείμενο.

10. Για τον Τατσόπουλο



10. Για τον Τατσόπουλο, αναρτήθηκε στο facebook, 11-1-2014

  Έχω ξανακάνει την παρακάτω ανάρτηση. Για την ιστορία που παραθέτω στο τέλος, πρέπει να γράψω εδώ ότι την έμαθα ως εξής: Πρόεδρος στο σύλλογο του χωριού μου, λέω από το μικρόφωνο σε μια χοροεσπερίδα ότι δυστυχώς ο δάσκαλός μας, ο κος... δεν μπόρεσε να έλθει γιατί είναι άρρωστος. Με πλησιάζει στη συνέχεια ένας ξάδελφός μου και μου λέει ότι αυτό δεν έπρεπε να το πω. -Γιατί, του λέω, -Διότι κάποια πράγματα δεν λέγονται. Να, για παράδειγμα... και μου λέει την ιστορία σαν ένα παράδειγμα για πράγματα που δεν λέγονται. Η περιπτερού δεν έπρεπε να πει αυτό το πράγμα.
  Γιατί έκανα την ανάρτηση.
  Τη θυμήθηκα με την περίπτωση του Τατσόπουλου. Για τον οποίο έγραψα σε μια βιβλιοκριτική μου για ένα βιβλίο του, ότι στην περίπτωσή του ταιριάζει η παροιμία του "όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες" εννοώντας με τα πίτουρα την πολιτική. Οι λογοτέχνες και γενικά οι άνθρωποι της κουλτούρας είναι άλλης πάστας άνθρωποι από τους πολιτικούς.


  Στην επόμενη ανάρτηση στον τοίχο μου στο facebook παραθέτω το τέλος ενός αυτοβιογραφικού μου κειμένου,  το οποίο έχει ως εξής:

Ένας ψυχολόγος που με είχε εντυπωσιάσει και διάβασα σχεδόν όλα του τα βιβλία, εκείνη την εποχή που είχα πέσει σαν τρελός στα ψυχολογικά διαβάσματα, τέλη της δεκαετίας του ’70, ήταν ο Hans Eysenck. O Eysenck λοιπόν υποστηρίζει ότι η προσωπικότητα του ανθρώπου καθορίζεται από δυο άξονες, τον άξονα της αισθηματικότητας και τον άξονα της ενδοστρέφειας-εξωστρέφειας. Φτιάχνει έναν κύκλο, και σ’ αυτόν χαράζει δυο άξονες ένα κατακόρυφο, της αισθηματικότητας, και ένα οριζόντιο, της ενδοστρέφειας-εξωστρέφειας. Όλοι οι άνθρωποι καταλαμβάνουν μια θέση στον κύκλο. Όσοι βρίσκονται στην περιοχή της υψηλής συναισθηματικότητας και της μεγάλης ενδοστρέφειας είναι οι νευρωσικοί και οι καλλιτεχνικές φύσεις. Όσοι βρίσκονται στη μεριά της χαμηλής συναισθηματικότητας και της μεγάλης εξωστρέφειας είναι οι εγκληματίες και οι πολιτικοί. Εμείς που έχουμε καλλιτεχνική φύση, οι λογοτέχνες, οι καλλιτέχνες και οι άνθρωποι των γραμμάτων γενικά, θα έπρεπε να είμαστε στα ψυχιατρεία. Όμως μας σώζει η καλλιτεχνική δημιουργία και η πνευματική απασχόληση. Ο Χεμινγουέη είχε πει ότι «εμένα ο ψυχίατρός μου είναι η γραφομηχανή μου». Και ο Ρίτσος είπε στον Πρεβελάκη που σχολίασε το ογκώδες του έργου του σαν προσπάθεια να ξεφύγει από τα άγχη του «μόνο εσύ με κατάλαβες».
Και οι πολιτικοί πώς ξεφεύγουν και δεν μπαίνουν στη φυλακή;
Δωροδοκώντας και απειλώντας. Ο Κεφαλογιάννης προχθές καταδικάστηκε με ένα χρόνο φυλάκιση γιατί προστάτευε τους χασισοκαλλιεργητές στα Ζωνιανά, αλλά με αναστολή. Και με το βουλευτικό άσυλο καλά βολεύονται. Και αυτός που έδωσε την εντολή στην Τσοτσόλη ελεύθερος κυκλοφορεί (αν και είμαι σίγουρος ότι και αυτού άλλος του έδωσε την εντολή). Τελικά, όλοι έχουμε τον τρόπο μας.

Για να γράψω αμέσως μετά σε σχόλιο:

Να μην παρεξηγηθώ, αυτά γράφηκαν καθ' υπερβολήν, και εν βρασμώ ψυχής μπορώ να πω, πριν κάποια χρόνια. Κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του. Που μπορεί βέβαια αυτά που γράφω παραπάνω να μην είναι ο κανόνας αλλά οι εξαιρέσεις. Βρίσκονται όμως στην πλευρά που περιέγραψα.