10. Για τον Τατσόπουλο

10. Για τον Τατσόπουλο, αναρτήθηκε στο facebook, 11-1-2014

  Έχω ξανακάνει την παρακάτω ανάρτηση. Για την ιστορία που παραθέτω στο τέλος, πρέπει να γράψω εδώ ότι την έμαθα ως εξής: Πρόεδρος στο σύλλογο του χωριού μου, λέω από το μικρόφωνο σε μια χοροεσπερίδα ότι δυστυχώς ο δάσκαλός μας, ο κος... δεν μπόρεσε να έλθει γιατί είναι άρρωστος. Με πλησιάζει στη συνέχεια ένας ξάδελφός μου και μου λέει ότι αυτό δεν έπρεπε να το πω. -Γιατί, του λέω, -Διότι κάποια πράγματα δεν λέγονται. Να, για παράδειγμα... και μου λέει την ιστορία σαν ένα παράδειγμα για πράγματα που δεν λέγονται. Η περιπτερού δεν έπρεπε να πει αυτό το πράγμα.
  Γιατί έκανα την ανάρτηση.
  Τη θυμήθηκα με την περίπτωση του Τατσόπουλου. Για τον οποίο έγραψα σε μια βιβλιοκριτική μου για ένα βιβλίο του, ότι στην περίπτωσή του ταιριάζει η παροιμία του "όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες" εννοώντας με τα πίτουρα την πολιτική. Οι λογοτέχνες και γενικά οι άνθρωποι της κουλτούρας είναι άλλης πάστας άνθρωποι από τους πολιτικούς.

  Στην επόμενη ανάρτηση στον τοίχο μου στο facebook παραθέτω το τέλος ενός αυτοβιογραφικού μου κειμένου,  το οποίο έχει ως εξής:

Ένας ψυχολόγος που με είχε εντυπωσιάσει και διάβασα σχεδόν όλα του τα βιβλία, εκείνη την εποχή που είχα πέσει σαν τρελός στα ψυχολογικά διαβάσματα, τέλη της δεκαετίας του ’70, ήταν ο Hans Eysenck. O Eysenck λοιπόν υποστηρίζει ότι η προσωπικότητα του ανθρώπου καθορίζεται από δυο άξονες, τον άξονα της αισθηματικότητας και τον άξονα της ενδοστρέφειας-εξωστρέφειας. Φτιάχνει έναν κύκλο, και σ’ αυτόν χαράζει δυο άξονες ένα κατακόρυφο, της αισθηματικότητας, και ένα οριζόντιο, της ενδοστρέφειας-εξωστρέφειας. Όλοι οι άνθρωποι καταλαμβάνουν μια θέση στον κύκλο. Όσοι βρίσκονται στην περιοχή της υψηλής συναισθηματικότητας και της μεγάλης ενδοστρέφειας είναι οι νευρωσικοί και οι καλλιτεχνικές φύσεις. Όσοι βρίσκονται στη μεριά της χαμηλής συναισθηματικότητας και της μεγάλης εξωστρέφειας είναι οι εγκληματίες και οι πολιτικοί. Εμείς που έχουμε καλλιτεχνική φύση, οι λογοτέχνες, οι καλλιτέχνες και οι άνθρωποι των γραμμάτων γενικά, θα έπρεπε να είμαστε στα ψυχιατρεία. Όμως μας σώζει η καλλιτεχνική δημιουργία και η πνευματική απασχόληση. Ο Χεμινγουέη είχε πει ότι «εμένα ο ψυχίατρός μου είναι η γραφομηχανή μου». Και ο Ρίτσος είπε στον Πρεβελάκη που σχολίασε το ογκώδες του έργου του σαν προσπάθεια να ξεφύγει από τα άγχη του «μόνο εσύ με κατάλαβες».
Και οι πολιτικοί πώς ξεφεύγουν και δεν μπαίνουν στη φυλακή;
Δωροδοκώντας και απειλώντας. Ο Κεφαλογιάννης προχθές καταδικάστηκε με ένα χρόνο φυλάκιση γιατί προστάτευε τους χασισοκαλλιεργητές στα Ζωνιανά, αλλά με αναστολή. Και με το βουλευτικό άσυλο καλά βολεύονται. Και αυτός που έδωσε την εντολή στην Τσοτσόλη ελεύθερος κυκλοφορεί (αν και είμαι σίγουρος ότι και αυτού άλλος του έδωσε την εντολή). Τελικά, όλοι έχουμε τον τρόπο μας.

Για να γράψω αμέσως μετά σε σχόλιο:

Να μην παρεξηγηθώ, αυτά γράφηκαν καθ' υπερβολήν, και εν βρασμώ ψυχής μπορώ να πω, πριν κάποια χρόνια. Κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του. Που μπορεί βέβαια αυτά που γράφω παραπάνω να μην είναι ο κανόνας αλλά οι εξαιρέσεις. Βρίσκονται όμως στην πλευρά που περιέγραψα.