Nabil Ayouch, My land

Nabil Ayouch, My land (2011)

http://www.africafilms.tv/en/personnes/734?PHPSESSID=5os67s8n0t600al3e025m7hbi5http://www.africafilms.tv/en/personnes/734?PHPSESSID=5os67s8n0t600al3e025m7hbi5

http://www.euromedaudiovisuel.net/p.aspx?t=news&mid=21&l=en&did=1911

  Δεν είναι η χώρα του Nabil Ayouch, ο οποίος είναι μαροκινός. Και τότε τίνος είναι; Των Ισραηλινών. Δεν είναι η χώρα των Ισραηλινών. Και τότε τίνος είναι; Των Παλαιστινίων.

  Δεν είναι ώρα να παίξουμε την κολοκυθιά. Μήπως είναι και των δύο;

  Του Nabil Ayouch είδαμε πριν χρόνια το «Ali Zaoua, ο πρίγκηπας του δρόμου» και πρόσφατα το «Ό,τι θέλει η Λόλα» και «Τα άλογα του θεού». Το «Η γη μου» είναι το πρώτο του ντοκιμαντέρ, το οποίο συνεχίζεται με «Στη γη μου», ένα web documentary που δεν είδα ακόμη αλλά υπάρχει εδώ.

  Ψάχνοντας στο youtube ανακάλυψα το δράμα του. Έχοντας ρίζες αραβικές και εβραϊκές ονειρεύεται να συμφιλιώσει εβραίους και μουσουλμάνους.

  Είναι ένα έξυπνο ντοκιμαντέρ με συνεντεύξεις από εβραίους και άραβες, κυρίως νεαρούς, που ζουν στα σύνορα Ισραήλ και Λίβανου. Βλέπουμε τους παλαιστίνιους να εκφράζουν θλίψη και αγανάκτηση που έχασαν τη γη τους, αλλά και τους εβραίους να προβληματίζονται βλέποντας τις συνεντεύξεις αυτές σε λάπτοπ. Πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ, οι γαλλομαθείς μπορείτε να το δείτε στο vimeo.

     

80η ιστορία, Ο γάιδαρος

80^η ιστορία, Ο γάιδαρος

  Ο Στεφανής έχει εδώ και χρόνια μετακομίσει στας αιωνίους μονάς, αφού υπηρέτησε επαξίως τας επιγείους. Για την ακρίβεια όχι ακριβώς τας επιγείους μονάς, αλλιώς μοναστήρια, αλλά τας εκκλησίας· και όχι όλας τας εκκλησίας, αλλά αυτές του χωριού μας.

  Τον θυμάμαι, κοντούλης και παχουλός, να περνάει από τα σοκάκια του χωριού διαλαλώντας: -Ένα κοκόρι της εκκλησίας στο λότος, ένα κοκόρι της εκκλησίας στο λότος. Όποιος ήθελε να ενισχύσει την εκκλησία, αλλά και με την ελπίδα μιας αχνιστής κοκορόσουπας, αγόραζε λαχνό.

  Ο Στεφανής αγωνίζεται να βγάλει το γάιδαρό του έξω από το στάβλο. Αυτός, αφού έκανε κάποια βήματα, σταμάτησε και δεν το κουνούσε πια ρούπι. Ότι κι αν έκανε ο Στεφανής, όσο κι αν του φώναζε και όσο κι αν τον τράβαγε από το χαλινάρι, ο γάιδαρος φαινόταν να έχει πραγματικά γαϊδουρινό πείσμα.

  Φαινόταν. Γιατί, όπως αποδείχθηκε, ο γάιδαρος δεν το κουνούσε όχι από πείσμα αλλά γιατί ήταν δεμένος. Ο Στεφανής είχε ξεχάσει να τον λύσει. Κάποια στιγμή φαίνεται το αντιλήφθηκε, πιθανόν να αυτοφασκελώθηκε, σίγουρα όμως έλυσε το γάιδαρο για να πάει στο χωράφι.

  Όμως πώς μαθεύτηκε η ιστορία;

  Ίσως το είπε στη γυναίκα του την Ελευθερία και αυτή το είπε σε κάποια αποσπερίδα στις γειτόνισσες για να γελάσουνε. Κάποια από αυτές το είπε στον άντρα της και αυτός το διέδωσε στο καφενείο. Αυτή είναι η πιο πιθανή εκδοχή. Όπως και να έχει, δεν νομίζω ο Στεφανής να ξέχασε άλλη φορά να λύσει τον γάιδαρο όταν ήθελε να πάει στο χωράφι.  

Hany Abu-Assad, Ομάρ

Hany Abu-Assad, Omar (2013)

http://www.euromedaudiovisuel.net/p.aspx?t=news&mid=21&l=en&did=1911

  Μια συναρπαστική παλαιστινιακή ταινία. Την είδα 1-3 μετά τα μεσάνυχτα, χωρίς να νυστάξω. Έχει σαν θέμα την παλαιστινιακή αντίσταση, χωρίς όμως την απόλυτη εξιδανίκευσή της. Ένας από τους τρεις που αναλαμβάνουν να σκοτώσουν έναν ισραηλινό στρατιώτη, και μάλιστα αυτός που αναγκάζεται να τον σκοτώσει για να δώσει τεκμήριο θάρρους μια και είναι νέος στην αντίσταση, προδίδει.

  Γιατί προδίδει;

  Chercher la femme. Θέλει να αρπάξει την φιλενάδα του Ομάρ. Τα καταφέρνει. Όμως θα αποκαλυφθεί. Θα τιμωρηθεί off the stage, ενώ το έργο θα τελειώσει με μια ηρωική πράξη του Ομάρ.

  Τρυφερή ερωτική ταινία, με άφθονο σασπένς και ανατροπές, είναι από τις καλύτερες που είδα τελευταία.

  (ταινία με άφθονο σασπένς και μια γυναίκα ωραία/ είναι από τις καλύτερες που είδα τελευταία. Αφού είχα γράψει την τελευταία φράση συνειδητοποίησα ότι ήταν δεκαπεντασύλλαβος, και είπα να τον ζευγαρώσω).

Κι άλλες μαντινάδες-Ο κουμπάρος (σελ. 76)

Ο κουμπάρος

  Ο φίλος που μου έδωσε την πληροφορία σχετικά με την ιστορία της παραπάνω ανάρτησης για το Παρασπόρι, που με παρακάλεσε όμως για την ανωνυμία του, μου είπε επίσης μια ιστορία  με μαντινάδες που τη διάβασε στην εφημερίδα. Γυρνώντας από τη Θριπτή μου έδωσε και την εφημερίδα (Ανατολική Κρήτη, Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014), από την οποία την αντιγράφω με ελαφρές τροποποιήσεις. Τίτλο έχει «Η φιλοξενία του Καμινοκωστή». Τον συγχωρεμένο τον Καμινοκωστή, μαντιναδολόγο και χιουμορίστα, τον είχα γνωρίσει και είχα απολαύσει τις μαντινάδες και το χιούμορ του στο σύλλογο των στειακών στην Αθήνα.

  Και η ιστορία:

  Ο Καμινοκωστής πάει στο Λασίθι να δει τον σύντεκνό του τον Παπαδάκη από την Κουδουμαλιά. Το βράδυ, επειδή ο Παπαδάκης είχε ένα μόνο κρεβάτι, ο Καμινοκωστής κοιμήθηκε δίπλα δίπλα στο ίδιο κρεβάτι με το σύντεκνό του και τη γυναίκα του. Το πρωί που ξύπνησαν, ο Καμινοκωστής καλεί τον Παπαδάκη στην αυλή και του λέει εμπιστευτικά, χαμηλόφωνα και με συμπονετική φωνή.

  -Σύντεκνε, η συντέκνισσα δεν είναι μπιστεμένη

ολονυχτίς την τέτοια μου την είχε χουφτωμένη

  Κοφτά και ξεκάθαρα του απαντά ο σύντεκνός του ο Παπαδάκης

  -Σύντεκνε, εγώ την κράτουνα με τη δεξά μου χέρα

μη τύχη η αφιλότιμη και πάει παραπέρα.

  Το πρώτο συμπέρασμα που έβγαλα είναι ότι ο Παπαδάκης κοιμόταν στην αριστερή μεριά του κρεβατιού, δίπλα του ο Καμινοκωστής και παραδίπλα η γυναίκα του Παπαδάκη.

  Το δεύτερο συμπέρασμα που έβγαλα είναι πως η ιστορία είναι εντελώς ψεύτικη. Όμως δεν αξίζει τον κόπο να αναφέρω για ποιους λόγους δεν την θεωρώ αληθινή, τους οποίους όμως είπα όμως στο φίλο μου.

 

Κι άλλες μαντινάδες-Ποτέ μου δεν θα παντρευτώ... (σελ. 74)

Ποτέ μου δεν θα παντρευτώ…

Σήμερα (23-8-2014) έκανα την παρακάτω ανάρτηση στον τοίχο μου στο facebook

Οι στειακοί δεν παίζονται στις μαντινάδες.
Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το βιβλίο μου: Η λαϊκότητα της κρητικής λογοτεχνίας.
"Εκεί όμως που οι μαντινάδες δίνουν και παίρνουν, είναι στα πανηγύρια και στους χορούς. Τότε ο ερωτευμένος βρίσκει την ευκαιρία να εκφράσει τον έρωτά του για εκείνη που αγαπά, τον (σελ 104) πόνο του, τη λύπη του ή τη χαρά του, ή ακόμη και την οργή του για την άπιστη. Τότε γίνονται ακόμη και «μαντιναδομονομαχίες», και νικητής είναι αυτός που καταφέρνει να αποστομώσει τον αντίπαλό του με τις πιο πετυχημένες μαντινάδες. Καμιά φορά, όταν τυχαίνει να έχει κανείς για αντίπαλο γυναίκα, της λέει ξετσίπωτες μαντινά¬δες για να την κάνει να ντραπεί και να μην απαντήσει. Αν όμως αυτή τύχει να είναι καμιά καπάτσα, δεν του χαρίζει κάστανα και του απαντά με τον ίδιο τρόπο, πράγμα που για τον άντρα είναι πιο εξευτελιστικό9.
Χαρακτηριστική είναι η «απάντηση» που έδωσε μια «μαύρη κι άσκημη», όπως την χαρακτήρισε κάποιος με τη μαντινάδα του.
Πως είμαι μαύρη κι άσκημη κατέχω το, θωρώ το,
μα εκειά που τό 'χουν οι όμορφες τό χω κι εγώ, χαρώ το.
Να αναφέρουμε τέλος της αμίμητη μαντινάδα που άκουσε στο γάμο του κάποιος δάσκαλος, λίγο περασμένος, που είχε παντρευτεί πιτσιρίκα.
Ω κακομοίρη δάσκαλε είντα σε περιμένει
οξεία θέλει το μουνί κι όχι περισπωμένη".
Η φίλη μου η Νατάσα, όταν είπα την ιστορία με αυτή τη μαντινιάδα σε μια παρέα, μου είπε ότι ειπώθηκε στο χωριό της, ένα χωριό της Σητείας. -Έτσι για την ιστορία, τη ρωτώ, πως εξετέλεψε αυτός ο γάμος; -Φυσικά μετά από λίγα χρόνια χώρισαν.
Στο πανηγύρι που οργάνωσε ο παπά Παντελής στο χωριό μου (πετυχημένο πανηγύρι, τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές,, 7,39 π.μ. ακούγονται ακόμη τα όργανα στην πλατεία) ο Γιάννης ο Παπουτσάκης, που ήταν στην παρέα, μας είπε την παρακάτω ιστορία. Την καταγράφω, έτσι, "για την ιστορία".
Το Παρασπόρι είναι ένα μικρό χωριό της Σητείας. Εκεί πριν πολλά χρόνια, κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να εγκαταλείψει την αγαπημένη του. Αυτή τον παρακάλεσε να το κάνουν για μια τελευταία φορά. Δεν της χάλασε το χατήρι, χωρίς να υποψιάζεται ότι στο νου της δεν είχε μια τελευταία ευχαρίστηση αλλά την εκδίκηση. Πάνω στο blowjob του την έκοψε. (Πριν πάρα πολλά χρόνια, διάβασα στην εφημερίδα, μια τουρίστρια την έκοψε για παρόμοιο λόγο ενός αγιανικολιώτη). Οι στειακοί σκάρωσαν αμέσως τη μαντινάδα.
Ποτέ μου δεν θα παντρευτώ από το Παρασπόρι
γιατί τσι κόβει τσι ψ...ές τ' Αναγνωστάκη η κόρη.
Άπαιχτοι οι στειακοί, αλλά και υπερβολικοί. Δεν νομίζω να μένουν γεροντοκόρες από τότε οι κοπέλες από το Παρασπόρι. Αλλά, κάτι μου λέει, οι γαμπροί, στα foreplays, θα πρέπει να νοιώθουν κάπως.