Majid Barzegar, Rainy Seasons

Majid Barzegar, Rainy Seasons (Fasle Baranhaye Mousemi 2010)

  Η ταινία είναι μια άλλη εκδοχή του χωρισμού των γονιών από αυτή που μας έδωσε ο Asgar Farhadi στην ταινία του «Ένας χωρισμός». Στην ταινία του Ασγάρ Φάρχαντι οι γονείς χωρίζουν επεισοδιακά, στην ταινία του Ματζίντ Μπαρζεγκάρ όχι. Η ταινία του Farhadi τελειώνει με το παιδί που πρέπει να δηλώσει στο δικαστήριο με ποιο γονιό θέλει να μείνει. Η ταινία του Μπαρζεγκάρ ξεκινάει με αυτό: σε δυο βδομάδες που θα γίνει το δικαστήριο το παιδί θα πρέπει να έχει αποφασίσει.

Στην αρχική σκηνή, μακροσκελέστατη, βλέπουμε τους δυο γονείς να επισκέπτονται τον δεκαεξάχρονο γιο τους το Σίνα που μένει μόνος στο σπίτι. Πρώτα η μητέρα μετά ο πατέρας. Με μια ασθματική κίνηση η κάμερα, όπως και στην ταινία του Farhadi, εστιάζει πότε στο παιδί και πότε στο γονιό, αναπαράγοντας υφολογικά την αγωνία του για το χωρισμό των γονιών του, και σίγουρα όχι το δίλημμά του για το ποιον από τους δυο να επιλέξει.

Στην προτελευταία σκηνή τον βλέπουμε να κλαίει. Στην αμέσως επόμενη, σε μια μαύρη οθόνη, ακούμε τον πατέρα του να λέει: -Το κάνουμε για σένα. Για σένα αποφασίσαμε να κάνουμε τη θυσία. Και αμέσως μετά τη φωνή της μητέρας: -Και όλα θα είναι όπως πριν. Και πάλι ο πατέρας: -Σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.

Όμως στο μεσοδιάστημα είχαν συμβεί πάρα πολλά. Ένας φίλος του τον έπεισε να μεταφέρουν ένα δέμα με αντάλλαγμα μια καλή αμοιβή. Όμως κάποια στιγμή εμφανίζεται η αστυνομία, και ο Σίνα πετάει το δέμα σε έναν οχετό. Το δέμα όμως, του λέει αυτός που του το έδωσε, περιείχε ναρκωτικά, μεγάλης αξίας. Χρωστάει ένα τεράστιο ποσό που πρέπει να το δώσει. Δίνει λίγα λίγα, αλλά αυτά είναι ψίχουλα. Μια κοπέλα που ήλθε στην Τεχεράνη να βρει δουλειά, και που αρχικά τη φιλοξενεί και λίγο αργότερα θα γίνει το κορίτσι του, θα τη χάσει εξαιτίας αυτής της ιστορίας. Προσπαθώντας να ξεχρεώσει θα πουλήσει τα πάντα στο σπίτι του. Όμως δεν είναι σίγουρο ότι έχει ξεμπλέξει.

Όχι, δεν μπορεί να είναι όλα όπως πριν, πάρα πολλά είχαν συμβεί στο μεταξύ.

74. Η μοναξιά

74. Η μοναξιά

  Κάνω ένα share σε ανάρτηση του φίλου του Μανώλη του Ξεξάκη, μέσα στην οποία υπάρχει η παρακάτω μαντινάδα:

Ήμαθα γω αμοναχός και δεν παραπονούμαι.
Και μαγερεύγω και δειπνώ και θέτω και κοιμούμαι.

  Και είπα να την προσαρμόσω στα καθ’ ημάς.

Ήμαθα γω αμοναχός και δεν παραπονούμαι.

Διαβάζω, γράφω, πορπατώ, και ύστερα κοιμούμαι.

  Το «πορπατώ» καθ’ υπενθύμιση του καρδιολόγου μου. Το «κοιμούμαι» δις: Το μεσημέρι η sagrada siesta μου και το βράδυ μαζί με όλα τα ζωντανά του θεού.

  Θυμήθηκα και τον πρώτο στίχο μιας άλλης μαντινάδας.

Μ’ αρέσει να ’μαι μοναχός, μ’ αρέσει να ’μαι μόνος

   Στη google δεν κατάφερα να βρω το ταίρι του, κι έτσι θα προσπαθήσω να τον ζευγαρώσω.

Μόνο με βρίσκουν οι χαρές, μόνο με βρίσκει ο πόνος

73. Και πάλι έμμετρα χρόνια πολλά.

73. Και πάλι έμμετρα χρόνια πολλά.

[Το έγραψα αλλά ξέχασα να το αναρτήσω. Το αναρτώ με καθυστέρηση]

Από την Έρη Ρίτσου

Χρόνια πολλά σου Μπάμπη μας, ο λόγος σου να λάμπει,
να στέλνει η λύρα σου χαρά και ν' αντηχούν οι κάμποι.
Φυσικά η απάντησή μου ήταν έμμετρη.

Ευχαριστώ σε Έρη μου για τα καλά σου λόγια

όλοι μαζί να διώξουμε της χώρας τα λαμόγια.

Ana Lily Amirpour, A girl walks alone at night

Ana Lily Amirpour, A girl walks alone at night (2014)

  Τα θρίλερ δεν είναι από τα αγαπημένα μου κινηματογραφικά είδη, όμως ένα ιρανικό θρίλερ δεν μπορώ να μην το δω, αφού είμαι φαν του ιρανικού κινηματογράφου. Εξάλλου έχω δει άλλα δυο, το Girl’s dormitory και το A party in hell, ίσως και κάποιο ακόμη που δεν μου έρχεται στο μυαλό. Σειρά έχει το «Ένα κορίτσι περπατάει μόνο τη νύχτα».

Και αυτό το θρίλερ με εξέπληξε ευχάριστα, όπως και το «Ένα πάρτι στην κόλαση» που είδα πρόσφατα. Ασπρόμαυρο, ατμοσφαιρικό, ερωτικό. Ο νεαρός ερωτεύεται τη γυναίκα-βρικόλακα, χωρίς να ξέρει βέβαια ότι είναι βρικόλακας. Οι στιγμές τρυφερότητάς τους είναι πολύ συγκινητικές.

Και πίνει το αίμα μόνο των κακών.

Σχεδόν.

Γιατί πίνει και το αίμα ενός άστεγου, πράγμα που δεν μας άρεσε καθόλου. Το έργο παίχτηκε και στην Αθήνα, αλλά δεν νομίζω να το είδε κανείς άστεγος και να τρόμαξε.

  Ήπιε όμως το αίμα του «κακού» που παρέσυρε τον πατέρα του ήρωά μας στα ναρκωτικά και στη συνέχεια στα χρέη. Αλλά το μικρό παιδί το αφήνει ήσυχο, αφού το απειλεί προειδοποιώντας το ότι πρέπει να είναι πάντα καλό παιδί. Το τέλος δεν μπορούσε να είναι διαφορετικό από το τέλος οποιασδήποτε αισθηματικής ταινίας: happy.