Quentin Tarantino, Κάποτε στο… Χόλυγουντ (Once upon a time… in Hollywood, 2019)

Quentin Tarantino, Κάποτε στο… Χόλυγουντ (Once upon a time… in Hollywood, 2019)

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους.

  Το «κάποτε» είναι γύρω στο 1969, χρονιά στην οποία τοποθετείται η πλοκή της ταινίας. Όμως ποια πλοκή, η πλοκή είναι υποτυπώδης. Ο Μπρατ Πιτ είναι ο double του Λεονάρντο ντι Κάπριο. Τους βλέπουμε να συζητούν με τον Αλ Πατσίνο, έναν ηθοποιό που μου αρέσει πάρα πολύ, στην αρχή της ταινίας. Και βέβαια, πρωταγωνιστές καθώς είναι, θα τους δούμε πολλές φορές στη συνέχεια.

  Η ταινία τελικά είναι διάφορα επεισόδια, αυτοτελή, που εικονογραφούν τη ζωή στο Χόλιγουντ. Δυο είναι μεγάλης διάρκειας. Το ένα είναι εκείνο με τη χίπισσα που έκανε οτοστόπ στον Μπρατ Πιτ, αλλά μετά του βγήκε ξινό. Το δεύτερο είναι το επεισόδιο με την Σάρον Τέητ. Βασίζεται σε αληθινό γεγονός, το ξέρουμε οι περισσότεροι, όμως κινηματογράφο έχουμε, δεν σημαίνει ντε και καλά ότι πρέπει να μένουμε πιστοί στην πραγματικότητα, μπορούμε να την παραλλάσουμε σύμφωνα με τα γούστα του κοινού· σίγουρα τα δικά μου, που δεν μου αρέσει να βλέπω ταινίες που βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα που έχουν unhappy end. Εδώ το επεισόδιο τελειώνει με happy end, o Μάνσον και η παρέα του σκοτώνονται στην προσπάθειά τους να μπουν στο σπίτι.

  Φυσικά υπάρχει και άφθονη σάτιρα, κυρίως για το πιστολίδι και το γρονθοκόπημα που βλέπουμε τόσο συχνά στις ταινίες. Περιέργως έλειπε το κυνηγητό με αυτοκίνητα. Τέλος τονίζεται ο ιλουζιονιστικός (ψευδαισθητικός) χαρακτήρας του κινηματογράφου, καθώς σε αρκετά επεισόδια δεν είμαστε σίγουροι αν βλέπουμε γύρισμα ταινίας ή πραγματικό επεισόδιο. Αλλά και όταν είμαστε σίγουροι, βρισκόμαστε συχνά μπροστά στο εφέ του απροσδόκητου.

  Παρόλο που δεν μου αρέσουν οι ταινίες που δεν έχουν ξεκάθαρη γραμμή πλοκής, η ταινία αυτή μου άρεσε πάρα πολύ.

Tomás Gutiérrez Alea, Οι δώδεκα καρέκλες (Las doce sillias, 1962)

Tomás Gutiérrez Alea, Οι δώδεκα καρέκλες (Las doce sillas, 1962)

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στο Στούντιο και στο Μικρόκοσμο.

  Δεν ήξερα ότι τον Μελ Μπρουκς τον είχε προλάβει ο Άλεα, μεταφέροντας στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα των Ilya και Ilf οκτώ χρόνια πριν απ’ αυτόν. Το προσαρμόζει βέβαια στα κουβανέζικα δεδομένα, ένα χρόνο μετά την αποτυχημένη απόβαση στον κόλπο των χοίρων.

  Όλοι οι πλούσιοι, μετά την επανάσταση, φεύγουν για το Μαϊάμι. Όλοι, εκτός από τον ανιψιό της πλούσιας χήρας, όταν μαθαίνει ότι η θεία του είχε κρύψει σε μια από τις δώδεκα καρέκλες ένα θησαυρό. Τώρα είναι ιδιοκτησία του κράτους, πρέπει να τις αναζητήσει και να βρει σε ποιαν από αυτές κρύβεται ο θησαυρός. Για συνεταίρο του παίρνει έναν παλιό του υπάλληλο. Ξεχύνονται λοιπόν στην αναζήτηση των δώδεκα καρεκλών, που σχεδόν όλες έχουν ξεχωριστό ιδιοκτήτη. Παρακολουθούμε πολύ αστεία επεισόδια στην προσπάθειά τους να τις πάρουν από τους ιδιοκτήτες τους. Πάντα τα καταφέρνουν, όμως καμιά τους δεν κρύβει τον θησαυρό.

  Έχω δει κάμποσες κουβανέζικες ταινίες και όλες τους μου άρεσαν πάρα πολύ. Τολμώ να πω ότι η κουβανέζικη μου άρεσε περισσότερο από εκείνη του Μελ Μπρουκς. Ακόμη διαπιστώνω ότι κουβανέζοι κομμουνιστές δεν έχουν τον πουριτανισμό των συντρόφων σοβιετικών. Μου φαίνεται ότι η κουβανέζικη εκδοχή του κομμουνισμού είναι η καλύτερη που υπάρχει.   

 

Carol Reed, Ο τρίτος άνθρωπος (The third man, 1949)

Carol Reed, Ο τρίτος άνθρωπος (The third man, 1949)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Θυμάμαι που πάντα είχα την περιέργεια να δω αυτή την ταινία, και την είδα τελικά πριν αρκετά χρόνια. Αστυνομική, δεν είναι ιδιαίτερα αγαπημένο μου είδος, όμως το βλέπω ευχάριστα κατά τις μεσονύκτιες ώρες ή πριν τη σιέστα μου, όταν είμαι αρκετά κουρασμένος για να διαβάσω ή να γράψω.

  Ο Χόλι, αμερικανός συγγραφέας καουμπόικων μυθιστορημάτων, έρχεται στη μεταπολεμική Βιέννη, που έχει χωριστεί σε τέσσερις ζώνες όπως και το Βερολίνο, για να συναντήσει το φίλο του τον Χάρι. Όμως πέφτει πάνω στην κηδεία του. Τι να κάνει τώρα; Είναι απένταρος, ο Χάρι θα του έβρισκε δουλειά. Κάποιος τον αναγνωρίζει, και του προσφέρει φιλοξενία με τον όρο να δίνει διαλέξεις πάνω στη λογοτεχνία σε κάποιο σύλλογο. Δέχεται φυσικά, όμως πώς να απαντήσει στην ερώτηση τι γνώμη έχει για τον Τζέημς Τζόυς;

  Τελικά ο Χάρι δεν ήταν αυτός που νόμιζε ο Χόλι, οι δουλειές του ήταν εντελώς παράνομες, και μάλιστα ανθρωπιστικά απαράδεκτες: έκλεβε φάρμακα από το νοσοκομείο αντικαθιστώντας τα με φάρμακα-μαϊμούδες, με αποτέλεσμα πολλά παιδιά να πεθάνουν, και άλλα να υποφέρουν από μηνιγγίτιδα. Μια επίσκεψη στον νοσοκομείο είναι αρκετή για να το πείσει να συνεργαστεί με την αστυνομία για τον εντοπισμό του «τρίτου ανθρώπου», που ο Χόλι έχει ανακαλύψει ήδη ότι δεν ήταν άλλος από τον φίλο του τον Χάρι. Ναι, δεν είχε πεθάνει, στη θέση του είχε ταφεί κάποιος άλλος, όπως θα επιβεβαιώσει ο αστυνόμος με τη εκταφή.

  Υπάρχει και η γυναίκα, η φίλη του Χάρι, που δυσκολεύεται να πιστέψει τις παράνομες δραστηριότητες του αγαπημένου της. Ο Χόλι την συμπαθεί, τη φλερτάρει, όμως αυτή δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται.

  Καθώς δεν είμαι φαν του είδους δεν θα πω ότι η ταινία μου άρεσε ιδιαίτερα. Όμως το τέλος μου άρεσε πάρα πολύ, σαρκάζοντας πάγιες αφηγηματικές αναμονές και κινηματογραφικές συμβάσεις. Δεν θα το αποκαλύψω όμως, αρκετό σπόιλερ κάνω στις κριτικές μου· δεν ξέρω αν εσείς που έχετε ήδη δει την ταινία το θυμάστε, εγώ δεν το θυμόμουνα. Το μόνο που θυμόμουνα είναι ότι ο τρίτος άνθρωπος ήταν ο Χάρι· κι αυτό, γιατί στο ρόλο του ήταν ο Όρσον Ουέλς.