Από την Πέμπτη που μας
πέρασε στο Στούντιο και στο Μικρόκοσμο.
Δεν ήξερα ότι τον Μελ Μπρουκς
τον είχε προλάβει ο Άλεα, μεταφέροντας στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα των Ilya και Ilf οκτώ
χρόνια πριν απ’ αυτόν. Το προσαρμόζει βέβαια στα κουβανέζικα δεδομένα, ένα
χρόνο μετά την αποτυχημένη απόβαση στον κόλπο των χοίρων.
Όλοι οι πλούσιοι,
μετά την επανάσταση, φεύγουν για το Μαϊάμι. Όλοι, εκτός από τον ανιψιό της
πλούσιας χήρας, όταν μαθαίνει ότι η θεία του είχε κρύψει σε μια από τις δώδεκα
καρέκλες ένα θησαυρό. Τώρα είναι ιδιοκτησία του κράτους, πρέπει να τις
αναζητήσει και να βρει σε ποιαν από αυτές κρύβεται ο θησαυρός. Για συνεταίρο
του παίρνει έναν παλιό του υπάλληλο. Ξεχύνονται λοιπόν στην αναζήτηση των
δώδεκα καρεκλών, που σχεδόν όλες έχουν ξεχωριστό ιδιοκτήτη. Παρακολουθούμε πολύ
αστεία επεισόδια στην προσπάθειά τους να τις πάρουν από τους ιδιοκτήτες τους.
Πάντα τα καταφέρνουν, όμως καμιά τους δεν κρύβει τον θησαυρό.
Έχω δει κάμποσες
κουβανέζικες ταινίες και όλες τους μου άρεσαν πάρα πολύ. Τολμώ να πω ότι η κουβανέζικη
μου άρεσε περισσότερο από εκείνη του Μελ Μπρουκς. Ακόμη διαπιστώνω ότι
κουβανέζοι κομμουνιστές δεν έχουν τον πουριτανισμό των συντρόφων σοβιετικών.
Μου φαίνεται ότι η κουβανέζικη εκδοχή του κομμουνισμού είναι η καλύτερη που
υπάρχει.
Posts
No comments:
Post a Comment