Federico Fellini, 8 1/2 (1963)

Federico Fellini, 8 1/2 (1963)

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους, σε επανέκδοση.

  O Μαρτσέλο Μαστρογιάνι είναι σκηνοθέτης. Νοσηλεύεται σε ένα σανατόριο, σαν αυτό του «Μαγικού βουνού», μόνο που εδώ οι ασθενείς είναι ψυχικά και όχι σωματικά άρρωστοι. Η ταινία ξεκινάει με τις φαντασιώσεις του.

   Στην ταινία βλέπουμε διάφορα επεισόδια, άλλα πραγματικά, άλλα αναμνήσεις και άλλα φαντασιώσεις του διαταραγμένου Μαρτσέλο, συναρπαστικά καθαυτά, αλλά που συνδέονται με μια εντελώς αμυδρή πλοκή. Η γκόμενα, η γυναίκα του, η γυναίκα που φαντασιώνεται (αυτή είναι η Κλαούντια-Καρντινάλε), οι παραγωγοί, το σασπένς με το τι θα γίνει με την ταινία φαντασίας που πρόκειται να γυρίσει, απαρτίζουν χοντρικά την ταινία. Όχι, δεν σκοπεύει να τη γυρίσει, παρά την επιμονή των παραγωγών, δεν νιώθει ικανός. Στο τέλος της ταινίας ξεμοντάρουν την εξέδρα από όπου θα εκτοξεύονταν το διαστημόπλοιο. Και σε ένα γκροτέσκο τελευταίο επεισόδιο βλέπουμε όλο το σταφ, πιασμένοι χέρι χέρι, να χορεύουν υπό τους ήχους των οργάνων κάποιων μουσικών που είναι ντυμένοι σαν κλόουν, ένα χορό που μοιάζει με τους δικούς μας συρτό και σιγανό, ή καλύτερα, σαν αυτόν που βλέπουμε να χορεύει ο χάρος με τον ιππότη και τους δικούς του στο τέλος της «Έβδομης σφραγίδας», που συμπτωματικά παίζεται σε επανέκδοση αυτή τη βδομάδα.  

  Όχι, δεν μου άρεσε η ταινία, παρά το ότι θεωρείται από τις κορυφαίες του, συγκρίνοντάς τη με τη «Λα στράντα» και την «Ντόλτσε βίτα».