Κώστας Σπυρόπουλος, Arcadia 1900 Champagne d’orien (2022)

Κώστας Σπυρόπουλος, Arcadia 1900 Champagne d’orien (2022)

 

  Από σήμερα στο Στούντιο.

  Ενδιαφέρον δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ η ταινία για το κρασί της Αρκαδίας, τη «Σαμπάνια της Ανατολής» όπως χαρακτηρίστηκε. Ο Βασίλης ήταν πρωτοπόρος, καταφέρνοντας να πείσει τον πατέρα του Σπυρίδωνα Παπανικολάου, έμπορο εκκλησιαστικών ειδών, να ασχοληθεί με το κρασί, σαν μια πολύ κερδοφόρα επιχείρηση.

  Η ταινία παρακολουθεί την άνοδο της επιχείρησης, τις οικογενειακές εντάσεις, τις ατυχίες, ενώ στην πτώση της, που είχε μια δραματική συνέπεια που δεν θα την αποκαλύψω, θα αναφερθεί με μεσότιτλους στο τέλος ο Σκηνοθέτης. Φοβήθηκα ότι θα με κούραζε, και ένας λόγος είναι ότι δεν είμαι ιδιαίτερα λάτρης του κρασιού (πίνω κοινωνικά τώρα πια, ενώ παλιά πολλές φορές ξεχνιόμουνα με την παρέα, μεθούσα). Βλέπουμε αρκετό ντοκιμαντερίστικο υλικό (η επιχείρηση ξεκινάει το 1885 για να ανθίσει από το 1900 και μετά), πολλές φωτογραφίες που δίνονται με αργό ζουμάρισμα οι περισσότερες, κείμενα και ντοκουμέντα, αλλά και δραματοποιημένα επεισόδια. Ο Γιώργος Μιχαλόπουλος δίνει εξαιρετική ερμηνεία, αλλά και οι υπόλοιποι είναι πολύ καλοί.

  Πέρα από μια οικογενειακή ιστορία είναι και μια ενδιαφέρουσα ιστορία εποχής, καθώς εμπλέκονται σ’ αυτήν προσωπικότητες όπως ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου.

  Κάποιος Παπανικολάου είπε ότι η ρετσίνα δεν πρόκειται να έχει μέλλον. Ο συνομιλητής του του είπε ότι θα του μείνει η ρετσινιά γι’ αυτό που είπε.

  Φοιτητής, στα χρόνια της χούντας, αλλά και μετά, η ρετσίνα ήταν το αγαπημένο ποτό της παρέας. Μετά ξεχάστηκε.

  Το καλοκαίρι που ήμουνα στην Ιεράπετρα τρακαριστήκαμε με τον ξάδελφό μου τον Δημήτρη μπροστά στον «Γύρο του κόσμου». Μου είπε κάτσε περίμενέ με, θα πάω να αλλάξω μια λάμπα, να πιούμε ένα κρασί. Κι εγώ να πάω να κόψω τη σύνδεσή μου (τώρα θα είμαι μόνο με το κινητό στην Κρήτη, ξεχάστε το 31366). Όποιος πρωτοτελειώσει θα περιμένει τον άλλο.

  Τέλειωσα εγώ. Ο Δημήτρης ήταν που με κάλεσε, και έτσι μου πρότεινε να πιούμε ρετσίνα. Δεν έφερα καμιά αντίρρηση, απεναντίας το χάρηκα. Είχα δεκαετίες να πιω ρετσίνα.

  Ήπιαμε δυο μπουκάλια, το ένα κερασμένο από μια φίλη του.

  Το καταευχαριστήθηκα.

  Ευχαρίστως θα ξαναέπινα.

  Αλλά ας κλείσουμε με την ταινία.

  Αξίζει να τη δείτε.   

 

Francis Ford Coppola, Ο νονός (The godfather, 1972)

Francis Ford Coppola, Ο νονός (The godfather, 1972)

 

  Από σήμερα στο Στούντιο

  Την ταινία την είδα πριν χρόνια, και την ξαναείδα τώρα με την ευκαιρία της επανέκδοσής της.

  Ας ξεκινήσουμε από τη βαθμολογία της στο IMDb: 9,2.

  Δεν έχω ξαναδεί τόσο υψηλή βαθμολογία σε ταινία.

  Είναι πράγματι συναρπαστική. Τρίωρης διάρκειας, κάθισα και την έβλεπα μέχρι τις 3.30 μετά τα μεσάνυκτα.

  Όμως δεν θα την ξανάβλεπα, και τώρα την είδα, όπως είπα, εξαιτίας της επανέκδοσής της.

  Το έχω ξαναγράψει, δεν μου αρέσουν ταινίες που οι ήρωες είναι αρνητικοί.

  Μπορεί ποτέ να είναι θετικός ήρωας ένας γκάγκστερ;

  Προς στιγμήν νόμισα ότι υπάρχει ένας θετικός ήρωας, ο Αl Pacino, που δεν θέλει να ανακατευθεί στις δουλειές του πατέρα του, του Μάρλον Μπράντο. Όμως αργότερα, θέλοντας να εκδικηθεί την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, όχι μόνο θα ανακατευθεί αλλά και θα τον αντικαταστήσει στην αρχηγία της οργάνωσης. Στο τέλος κυριολεκτικά θα θριαμβεύσει-σαν γκάνγκστερ.

  Στην Ιταλία που θα φυγαδευτεί (είχε σκοτώσει τον αρχηγό μιας αντίπαλης συμμορίας και έναν διεφθαρμένο αστυνομικό, και τους δυο μαζί) δεν θα διστάσει να παντρευτεί μια ντόπια, ξεχνώντας την αγαπημένη του. Δεν είναι κάτι για το οποίο θα τον συγχαρώ.

  Πάλι το συγκριτολογικό μου δαιμόνιο.

  Η Χάνα Άρεντ που πήρε συνέντευξη από τον Άιχμαν πριν τον κρεμάσουν, έβγαλε το συμπέρασμα ότι ήταν ένας καλός οικογενειάρχης. Περίμενε να δει ένα τέρας και της κακόρθε που είδε έναν «καλό οικογενειάρχη».

  Τέτοιος είναι και ο Μάρλον Μπράντο. Αυτό φαίνεται πιο εντυπωσιακά προς το τέλος, όταν τον βλέπουμε να παίζει με τον εγγονό του.  

  Δεν με ενδιαφέρει αν είναι καλοί οικογενειάρχες, για μένα μετράει το ότι είναι εγκληματίες.

  Έχω δει μια ταινία με γκάγκστερ όταν υπηρετούσα τη θητεία μου στη Λάρισα, αλλά αυτή ήταν βιογραφική, και οι βιογραφίες μου αρέσουν, όχι τόσο βέβαια οι βιογραφίες γκάγκστερ, αλλά δεν είχα και άλλη επιλογή. Δεν θυμάμαι το όνομά του, ήταν νομίζω ο τίτλος της ταινίας.

  Έψαξα και βρήκα, «Λάκι Λουτσιάνο» (1973).

  Όχι, τον «Νονό» δεν πρόκειται να τον ξαναδώ.

 

Nanni Moretti, Ένα καινούριο αύριο (Il sol dell’ avvenire, 2023)

Nanni Moretti, Ένα καινούριο αύριο (Il sol dell’ avvenire, 2023)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Μου αρέσει ο Νάνι Μορέτι με το λεπτό χιούμορ του.

  Θέμα της ταινίας, η εισβολή των σοβιετικών τανκς στην Ουγγαρία το 1956.

  Πλοκή, το γύρισμα μιας ταινίας για τα γεγονότα αυτά.

  Βλέπουμε πλάνα από τα γυρίσματα της ταινίας, αλλά και της ίδιας της ταινίας.

  Παρακολουθούμε όμως και τη σχέση του σκηνοθέτη με τη γυναίκα του, που περνάει κρίση.

  Παρόμοια κρίση περνάει και το ζευγάρι της ταινίας, μέλη του ΚΚΙ και οι δυο. Αυτή, να καταδικάσουν την εισβολή. Αυτός, να περιμένουμε τι θα πει το κόμμα. Όμως τα μέλη της τοπικής οργάνωσης είναι στην πλειοψηφία τους κατά της εισβολής.

  Φοβερή άρθρωση στο λόγο του ο Μορέτι, ό,τι πρέπει για εξάσκηση των ιταλικών μου.

  Θα ξεχωρίσω τα σχόλια για τη βία στην οθόνη. Ο Μορέτι είναι κατά.

  Και εγώ το ίδιο.

  Αυτός είναι ο λόγος που δεν βλέπω ταινίες τρόμου, ενώ τα θρίλερ τα βλέπω με επιφύλαξη.

  Έφερε αρκετά επιχειρήματα.

  Εγώ θυμήθηκα την έννοια του yûgen στο θέατρο Νο.

  Δεν πρέπει να προσβάλλεται η αισθητική του θεατή.

  Αντιγράφω από το βιβλίο μου «Εισαγωγή στο θέατρο της Ιαπωνίας και της Κίνας».

  «Μια φυλακισμένη ή μια φτωχή κοπέλα δεν είναι ποτέ στα κουρέλια ή αμακιγιάριστη [στο κινέζικο θέατρο], όπως θα απαιτούσε το δυτικό ρεαλιστικό θέατρο. Θυμόμαστε εδώ την εφαρμογή του yûgen στο γιαπωνέζικο θέατρο, όπου δεν πρέπει να προσβάλλεται το καλό γούστο του κοινού».

  6,9 η βαθμολογία της στο IMDb, με βρίσκει σύμφωνο. Σας τη συνιστώ.