Francis Ford Coppola, Ο νονός (The godfather, 1972)

Francis Ford Coppola, Ο νονός (The godfather, 1972)

 

  Από σήμερα στο Στούντιο

  Την ταινία την είδα πριν χρόνια, και την ξαναείδα τώρα με την ευκαιρία της επανέκδοσής της.

  Ας ξεκινήσουμε από τη βαθμολογία της στο IMDb: 9,2.

  Δεν έχω ξαναδεί τόσο υψηλή βαθμολογία σε ταινία.

  Είναι πράγματι συναρπαστική. Τρίωρης διάρκειας, κάθισα και την έβλεπα μέχρι τις 3.30 μετά τα μεσάνυκτα.

  Όμως δεν θα την ξανάβλεπα, και τώρα την είδα, όπως είπα, εξαιτίας της επανέκδοσής της.

  Το έχω ξαναγράψει, δεν μου αρέσουν ταινίες που οι ήρωες είναι αρνητικοί.

  Μπορεί ποτέ να είναι θετικός ήρωας ένας γκάγκστερ;

  Προς στιγμήν νόμισα ότι υπάρχει ένας θετικός ήρωας, ο Αl Pacino, που δεν θέλει να ανακατευθεί στις δουλειές του πατέρα του, του Μάρλον Μπράντο. Όμως αργότερα, θέλοντας να εκδικηθεί την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, όχι μόνο θα ανακατευθεί αλλά και θα τον αντικαταστήσει στην αρχηγία της οργάνωσης. Στο τέλος κυριολεκτικά θα θριαμβεύσει-σαν γκάνγκστερ.

  Στην Ιταλία που θα φυγαδευτεί (είχε σκοτώσει τον αρχηγό μιας αντίπαλης συμμορίας και έναν διεφθαρμένο αστυνομικό, και τους δυο μαζί) δεν θα διστάσει να παντρευτεί μια ντόπια, ξεχνώντας την αγαπημένη του. Δεν είναι κάτι για το οποίο θα τον συγχαρώ.

  Πάλι το συγκριτολογικό μου δαιμόνιο.

  Η Χάνα Άρεντ που πήρε συνέντευξη από τον Άιχμαν πριν τον κρεμάσουν, έβγαλε το συμπέρασμα ότι ήταν ένας καλός οικογενειάρχης. Περίμενε να δει ένα τέρας και της κακόρθε που είδε έναν «καλό οικογενειάρχη».

  Τέτοιος είναι και ο Μάρλον Μπράντο. Αυτό φαίνεται πιο εντυπωσιακά προς το τέλος, όταν τον βλέπουμε να παίζει με τον εγγονό του.  

  Δεν με ενδιαφέρει αν είναι καλοί οικογενειάρχες, για μένα μετράει το ότι είναι εγκληματίες.

  Έχω δει μια ταινία με γκάγκστερ όταν υπηρετούσα τη θητεία μου στη Λάρισα, αλλά αυτή ήταν βιογραφική, και οι βιογραφίες μου αρέσουν, όχι τόσο βέβαια οι βιογραφίες γκάγκστερ, αλλά δεν είχα και άλλη επιλογή. Δεν θυμάμαι το όνομά του, ήταν νομίζω ο τίτλος της ταινίας.

  Έψαξα και βρήκα, «Λάκι Λουτσιάνο» (1973).

  Όχι, τον «Νονό» δεν πρόκειται να τον ξαναδώ.