José Carlos Carmona, Sabor a chocolate

José Carlos Carmona, Sabor a chocolate, Debolsillo 2916 (Spain), σελ. 160

 

  Καταρχάς να ευχαριστήσω τον φίλο μου τον Κορακιανίτη που μου το δάνεισε.

  «Γεύση σοκολάτας» ο τίτλος, για τους μη ισπανομαθείς.

  Κάποια επώνυμη (δεν ήταν και τόσο επώνυμη για να λέω κάποια, που σημαίνει ότι δεν τη θυμάμαι) έδινε συμβουλές για τη ζωή. Η τελευταία ήταν να μην αντιστεκόμαστε στον πειρασμό να φάμε μια σοκολάτα.

  Παλιά, όταν πήγαινα στο σουπερμάρκετ, έπρεπε οπωσδήποτε να αγοράσω τρεις σοκολάτες, αυτές τις περιτυλιγμένες σε προσφορά. Μετά το έκοψα.

  Θυμήθηκα τη «Chocolat» με τη Ζιλιέτ Μπινός. Περίεργο, την έχω δει αλλά δεν έγραψα γι’ αυτή. Ίσως γιατί είναι ταινία του 2000, πριν αρχίσω να γράφω για ταινίες.

  Ευκαιρία να την ξαναδώ.

  Ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρήκα και αρκετές άλλες που έχουν στον τίτλο τους τη λέξη «Σοκολάτα».

  Βλέποντας ένα κινέζικο σήριαλ άκουσα ένα από τα κύρια πρόσωπα να λέει (έχω ξεχάσει αν ήταν άντρας ή γυναίκα) ότι ο έρωτας είναι σαν τη σοκολάτα. Όταν την κρατάς φοβάσαι μη σου λιώσει. Όταν τη φας φοβάσαι μην παχύνεις.

  Σκέφτηκα να το συζητήσω με μια φίλη, και αυτό είχε υπέροχες συνέπειες στην προσωπική μου ζωή. Αλλά γι’ αυτό έχω γράψει αλλού.

  Πρώτα ήλθε ο έρωτας, μετά η σοκολάτα.

  «Πάνε πάνω από εξήντα χρόνια που ο Adrian Troadec είδε μια κοπέλα να βγαίνει από ένα ωδείο. Δυο παγκόσμιοι πόλεμοι πέρασαν και ακόμα λειτουργούσε το εργοστάσιο σοκολάτας που το δημιούργησε για να την κατακτήσει. Η Γεύση από σοκολάτα είναι μια ημιτελής συμφωνία έρωτα και ονείρων. Μια νουβέλα τόσο έντονη και εθιστική, όσο η καλύτερη σοκολάτα».

  Αυτά τα γράφει ο συγγραφέας σε ένα εισαγωγικό σημείωμα.

  Με μαγεύουν οι ιστορίες που ο ήρωας είναι τόσο ερωτευμένος, που ο έρωτάς του κρατάει για χρόνια. Θυμήθηκα τους «Βίους παράλληλους» του Απόστολου Δοξιάδη όπου διάβασα κι εκεί μια ανάλογη ιστορία.

  Η νουβέλα θυμίζει ταινία.

  Στο τέλος διαβάζουμε ότι βασίζεται σε αληθινά περιστατικά.

  Ξεκινάει in media res.

  «Η Έληνορ Τραπ διηύθυνε ένα εργοστάσιο. Ένα εργοστάσιο σοκολάτας στην Ελβετία».

  Είναι η ανιψιά της Άλμα, της αγάπης του Αντριάν. Χρόνια προσπαθούσε να την κατακτήσει, αυτή όμως δεν του έδινε σημασία. Τελικά παντρεύτηκε τον William και πήγαν στις ΗΠΑ. Ο William όμως σκοτώθηκε στον πόλεμο.

  Το μητρικό φίλτρο στράφηκε στην ανιψιά της, κόρη της Ρεβέκας την οποία παντρεύτηκε ο αδελφός της, και ο οποίος την Έληνορ την αγάπησε σαν δικό του παιδί.

  Ξεκίνησε ο πόλεμος, o Adrian στρατεύθηκε, έζησε τη φριχτή εμπειρία να σκοτώνονται οι συνάδελφοί του, αλλά είχε και την τύχη αυτός να βγει ζωντανός.  

  Χωρίς να έχει ξεχάσει την Άλμα, θα παντρευτεί την Έλενα, μια βιολονίστρια, το 1941. Είχε τις δικές της περιπέτειες, γεμάτες ενδιαφέρον.

  Η οποία κάποια στιγμή θα αυτοκτονήσει.

  Στο τέλος βέβαια θα πραγματοποιηθεί το όνειρο των εφηβικών του χρόνων, θα παντρευτεί την Alma.

  Ο Camora, όχι μόνο τοποθετεί χρονικά τις ιστορίες του, αλλά και δίνει χαρακτηριστικά στίγματα της χρονιάς στο τέλος κάθε κεφαλαίου, όπως π.χ. «Την επόμενη μέρα πέθανε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν στο Princeton, στις Ηνωμένες Πολιτείες, και η Μέριλιν Μονρόε τέλειωνε το γύρισμα της ταινίας «Επτά χρόνια φαγούρα». «Ήταν Απρίλης του 1960. Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ τέλειωνε το μοντάζ του «Ψυχώ».

  Το ίδιο είδα να κάνουν και ο Γεράσιμος Δενδρινός και ο Γιάννης Ξανθούλης σε κάποια βιβλία τους, αλλά και άλλοι που δεν τους θυμάμαι.  

  Παραθέτει και ένα ποίημα του Walt Whitman.

  To δίνω στο πρωτότυπο, μια και, όπως λένε, το ποίημα είναι αυτό που χάνεται στη μετάφραση.

  To a common prostitute

  Be composed--be at ease with me--I am Walt Whitman, liberal and lusty
as Nature;
Not till the sun excludes you, do I exclude you;
Not till the waters refuse to glisten for you, and the leaves to
rustle for you, do my words refuse to glisten and rustle for
you.

My girl, I appoint with you an appointment--and I charge you that you
make preparation to be worthy to meet me,
And I charge you that you be patient and perfect till I come.

Till then, I salute you with a significant look, that you do not
forget me.

  To a common prostitute, όμως όχι την οποιαδήποτε. Σίγουρα κάποια είχε στο μυαλό του.    Ένα ακόμη απόσπασμα:

  «Η Αλίκη άρχισε να βαριέται να μένει τόση ώρα στην ακτή, μαζί με την αδελφή της, χωρίς να κάνει τίποτα».

  Το απόσπασμα είναι από την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». Συχνά πυκνά έβλεπα να κάνουν παραπομπές σ’ αυτό το βιβλίο, και γι’ αυτό τελικά αποφάσισα να το διαβάσω.

  Να μην πούμε όλη την ιστορία που, όπως είπαμε, βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Αλλιώς, όπως το λένε για τις ταινίες, για να μην κάνουμε spoiler.