Το θέατρο στην Ιαπωνία και στην Κίνα

Και φτάσαμε στο τέλος!!!!!. Το βιβλίο αυτό ψάχνει για εκδότη,(τελικά βρήκε, εκδόσεις ΑΛΔΕ, 2010, σελ. 173) αλλά ο φίλος μου ο Πάτροκλος Χατζηαλεξάνδρου το ανάρτησε στην ιστοσελίδα του που έχει τον τίτλο "Περιγραφής". Εδώ βρίσκεται το μέρος που αφορά το γιαπωνέζικο θέατρο και εδώ το μέρος που αφορά το κινέζικο θέατρο
Δεν θα παραθέσω απόσπασμα, απλά θα πω δυο κουβέντες, αφοριστικές.
Σε μια συνέντευξη με το κοινό που παρακολούθησε Όπερα του Πεκίνου σε μια εκπομπή του CCTV-4, του κινέζικου καναλιού που το φιλοξενούσε επί χρόνια ο ΝΟVA ελεύθερο για να κάνει τις ρυθμίσεις του, ένας άγγλος δήλωσε αυτό που είχε αρχίσει να μου γίνεται πεποίθηση: Βλέποντας την Όπερα του Πεκίνου κατάλαβα πώς παιζόταν η αρχαία τραγωδία.
Πιστεύω ότι οι ασιάτες έχουν θέατρο, με τη σημασία του Gesamtkunstwerk, όπως το εννοούσε ο Βάγκνερ και που τελικά δεν τα κατάφερε να φτιάξει κάτι ανάλογο κι ας ήταν η φιλοδοξία του. Αυτό που στη Δύση εννοούμε με τη λέξη θέατρο δεν είναι στην πραγματικότητα παρά λογοτεχνικό έργο που παίζεται πάνω στη σκηνή, ένα έργο λόγου, χουά τζου, όπως ονόμασαν οι κινέζοι τα δικά τους έργα που άρχισαν να γράφουν τα τελευταία χρόνια μιμούμενοι τη Δύση. Σαν κοινά χαρακτηριστικά ανάμεσα στην αρχαία τραγωδία και στο ασιατικό θέατρο ας αναφέρουμε τη μουσική, την όρχηση, τον έμμετρο λόγο, τη μάσκα, και το γεγονός ότι τους γυναικείους ρόλους τους υποδύονται άνδρες ηθοποιοί. Όποιος πάντως θέλει να πάρει μια γεύση για το τι είναι η Όπερα του Πεκίνου, ας δει την ταινία "Αντίο Παλλακίδα μου" του Τσεν Κάιγκε.
Αυτά.