Πιέρ Πάολο Παζολίνι, Αραβικές νύχτες.

Την ίδια στιγμή που το διάβασα, "Οι φονταμενταλιστές ισλαμιστές στην Αλγερία έκαψαν δημόσια σε πλατεία αντίτυπα από τις Χίλιες και μια νύχτες", είπα ότι αυτό το βιβλίο κάποτε θα το διαβάσω. Έγραψα όμως την ταινία του Παζολίνι, για να τη δω κάποια στιγμή. Απόψε την είδα, μόλις την τέλειωσα. Μια ερωτική ιστορία στο παλιό στυλ, οι ερωτευμένοι που χωρίζουν για να ξαναβρεθούν στο τέλος μετά από πολλές περιπέτειες. Και ενδιάμεσα εγκιβωτισμένες ιστορίες, κάποιες με τα στοιχεία του μαγικού παραμυθιού. Οι περισσότερες ερωτικές, αισθησιακές, με αρκετές σκηνές σεξ. Τα πουλιά που είδα σ' αυτή την ταινία δεν τα έχω δει σε όλες τις ταινίες που έχω δει μέχρι σήμερα. Δεν ξέρω, οι ισλαμιστές είχαν δει την ταινία; Αν την είχαν δει σίγουρα θα έκαιγαν και τις κόπιες της.
Να καταγράψω μια σκέψη που είχα κάνει παλιά: το Ισλάμ δεν ήταν πάντα πουριτανικό, και ακριβώς το "Χίλιες και μια νύχτες" είναι μια απόδειξη. Τη σκέψη αυτή την έκανα όταν διάβασα το "Μυρωμένο λιβάδι" του Αμπού- Αμπνταλάχ Μουχάμαντ αλ Ναφζάουι, που το έγραψε κατά παραγγελία του σουλτάνου Αμπού Φαρίζ της Τυνησίας, κάπου στα μέσα του 15ου αιώνα, και που περιέχει ένα σωρό γαργαλιστικές ιστορίες. Και μια και χρησιμοποίησα τη λέξη "πουριτανικό", τι άλλο ήταν οι πουριτανοί παρά φονταμενταλιστές χριστιανοί;
Ακόμη: Ο αισθησιασμός που έχουν οι ισπανικοί χοροί, τα φλαμένκος κ.λπ. και που πέρασε ατόφιος στη Λατινική Αμερική για να αναπτυχθεί εκεί περισσότερο, έχει πιθανόν την προέλευσή του στην ισλαμική παράδοση. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Ισπανοί, πριν την Ρεκονκίστα, πέρασαν όχι 400, αλλά 700 χρόνια αραβικής κατοχής. Σε μας πάντως, μέσω του οθωμανικού Ισλάμ, πέρασε το τσιφτεφτέλι.