Gaspar Noe, We fuck alone

Gaspar Noe, We fuck alone, 2006.

Τελικά έκανα λάθος. Πώς μου φάνηκε ότι κρατούσαν μιάμιση ώρα τα δυο έργα; Το Intoxication δεν ήταν παρά μια συνέντευξη 4 λεπτών, και το We fuck alone ένα έργο 23 λεπτών, που μαζί με άλλα έξι, διαφορετικών σκηνοθετών, απαρτίζουν το Destricted. Θα ασχοληθούμε φυσικά με το δεύτερο.
Στην αρχή νόμισα ότι είναι τσόντα. Μια περίεργη τσόντα, που νομίζω ότι οι λάτρεις του είδους δεν θα την εκτιμήσουν καθόλου μα καθόλου. Μετά είδα ότι είχα κάνει λάθος.
Το έργο ήταν ένα σχόλιο πάνω στην σεξουαλική μοναξιά. Το We fuck alone δεν είναι παρά ένα οξύμωρο, που καταδηλωτικά θα το μεταφράζαμε σε «Αυνανιζόμαστε». Γιατί αυτό έδειχνε το έργο: Έναν άνδρα και μια γυναίκα να αυνανίζονται. Έχοντας περάσει το πρώτο σοκ από τα προηγούμενα έργα του Noe, το είδαμε αρκετά ψύχραιμα.
Η κριτική μας:
Ο άνδρας είχε μια κούκλα. Η γυναίκα δεν είχε δονητή. Συνήθως οι γυναίκες έχουν δονητή, σπάνια οι άνδρες να έχουν κούκλες. Ή είναι ιδέα μου;
Το έργο είχε αρκετή redundancy, περισσότητα, όπως μεταφράζει τον όρο της πληροφορικής ο φίλτατος Σωτήρης Δημητρίου. Θέλω να πω, αν το φιλμ αντί για 23 ήταν 3 μόνο λεπτά, όπως τα τρίλεπτα φιλμάκια των κορυφαίων σκηνοθετών που απαρτίζουν το To each his cinema το οποίο παρουσιάσαμε πριν λίγες μέρες, δεν θα είχε χάσει και πολλά πράγματα, το μήνυμα θα είχε περάσει. Όμως ο Gaspar Noe είναι αφηγηματικά, ή μάλλον υφολογικά εδώ, επινοητικός, και έτσι μπορώ να πω ότι δεν σε έκανε να χάσεις την υπομονή σου και να βαρεθείς, αν είχες βέβαια την περιέργεια να δεις κάτι το πρωτοποριακό, κάτι που δεν συνέβη με αρκετούς από τους αναγνώστες του Τζόυς που είχαν μια περιέργεια με το μεταμοντέρνο, να διαβάσουν δηλαδή τον ογκώδη Οδυσσέα του μέχρι τέλους.
Πως τα καταφέρνει:
Με δυο τρόπους.
Ο πρώτος είναι ότι δεν αφήνει την κάμερα σταθερή σε ένα σημείο. Η κάμερα κινείται συνεχώς, αριστερά, δεξιά, μπροστά, πίσω, πάνω, κάτω, παίρνοντας συνεχώς τους αυνανιζόμενους ήρωες από διαφορετική γωνία κάθε φορά.
Ο δεύτερος τρόπος.
Ο φωτισμός αναβοσβήνει συνέχεια, όπως γίνεται στα μπαρ. Αυτό δημιουργεί ένα ανοικειωτικό εφέ, όμως τρομερά επικίνδυνο. Η προειδοποίηση υπάρχει στην αρχή του έργου: Warning: the film contains strobing effects that may be harmful to viewers afflicted with epilepsy.
Δεν θα καταλάβαινα την προειδοποίηση αν δεν είχα διαβάσει κάτι που με εντυπωσίασε σε ένα βιβλίο ψυχολογίας πριν πολλά χρόνια.
Η επιληψία έχει να κάνει με ορισμένες συχνότητες στα εγκεφαλικά κύματα. Όταν το φως αναβοσβήνει, αυτό γίνεται με κάποια συγκεκριμένη συχνότητα. Όσοι έρχονται από τη Βεΐκου στο Γαλάτσι, όπως εγώ γυρνώντας από το κολυμβητήριο, το ηλιακό φως διακόπτεται από τα δένδρα που είναι αριστερά (μιλάω για το πρωί), με μια συχνότητα που μπορεί να μετρηθεί. Ε, λοιπόν, στο βιβλίο ψυχολογίας που διάβασα, ένας επιληπτικός πέρασε από έναν παρόμοιο δρόμο, και η συχνότητα που εμφανιζόταν και χανόταν το ηλιακό φως ήταν η ίδια με τη συχνότητα που είχε ο εγκέφαλός του όταν τον έπιανε επιληψία. Έτσι τον έπιασε επιληπτική κρίση μέσα στο αυτοκίνητο. Αν λοιπόν η συχνότητα με την οποία αναβοσβήνουν τα πλάνα είναι ίδια με τη συχνότητα των εγκεφαλικών κυμάτων κάποιων θεατών που έχουν επιληψία, τότε ασφαλώς θα πάθουν επιληπτική κρίση βλέποντας την ταινία.
Να πούμε ότι στην ταινία δεν υπάρχουν μόνο τα δυο αυνανιζόμενα πρόσωπα. Υπάρχει και κανονικό σεξ. Μόνο που αυτό δεν μετράει, παρουσιάζεται στην οθόνη μιας τηλεόρασης που την παρακολουθεί ο άντρας, είναι πορνό, δηλαδή δεν γίνεται για την ηδονή του fuck αλλά για το χρήμα.