Έλλη Μαρκοπούλου, Το φόρεμα της Anick

Έλλη Μαρκοπούλου, Το φόρεμα της Anick, Σμίλη

Έρευνα, Νοέμβρης 1992

Το «Φόρεμα της Anick» της Έλλης Μαρκοπούλου (εκδόσεις Σμίλη) είναι μια συλλογή με οκτώ «μικρές» ιστορίες, και ένα σύντομο αφήγημα δύο σελίδων, με τον ομώνυμο τίτλο. Οι ιστορίες αυτές δεν είναι «ιστορίες συμπτωματικού ρεαλισμού», όπως η ομώνυμη συλλογή του Ανδρέα Μήτσου, οι οποίες κινούνται μεν μέσα στα όρια του ρεαλισμού αλλά προσεγγίζουν τα όρια της απιθανότητας. Είναι ιστορίες τυπικού ρεαλισμού, χαρακτηριστικά επεισόδια και καταστάσεις από την ερωτική ζωή των σημερινών νέων.
Στο «Φόρεμα της Anick» μια κοπέλα, μετά από μια ευτυχισμένη ερωτική νύχτα, βλέποντας τους διαβάτες να την κοιτάζουν στο δρόμο, νομίζει ότι την κοιτάζουν για την ευτυχισμένη έκφραση που έχει το πρόσωπο της. Απογοητεύεται ελαφρά όταν αντιλαμβάνεται ότι την κοιτάζουν γιατί φοράει ανάποδα το φόρεμα της. Όμως δεν χάνει τη διάθεση της. «Ίσως τίποτα να μην είναι πιο ωραίο, σκέφτηκε, από το να είναι ηλιόλουστο το επόμενο πρωί και να περπατάς, με το φόρεμα σου ανάποδα, μισή ώρα μέχρι το σπίτι».
Στο «Οι φίλοι των φίλων μου είναι και δικοί μου φίλοι», όπως και στο «Η Μαρία, η Μυρτώ και η νύχτα», βλέπουμε την ερωτική αστάθεια και ανεμελιά των σημερινών νέων. Στο «Μήνα εκλείψεων» η κοπέλα αδυνατεί να ζήσει μια απλώς σεξουαλική σχέση, όπως θέλει ο φίλος της. Στο «Σε ανύποπτο χρόνο», η επίσημη αγαπημένη χύνει το δηλητήριο της σε μια κοπέλα με την οποία είχε μια και μοναδική σεξουαλική επαφή ο φίλος της, ο οποίος συμπεριφέρεται με τις ενοχές και τις αμφιθυμίες ενός παλαιών αρχών παντρεμένου.
Στο «Μήλο της έριδας» βλέπουμε τη σεξουαλική επιθυμία ενός άντρα για τη γυναίκα του φίλου του, αλλά και τη ζήλια που τον κυριεύει όταν τον βλέπει να φλερτάρει τη δική του γυναίκα. Στις «Ουράνιες γεύσεις» ο ήρωας νιώθει αναστατωμένος από την παρουσία μιας παλιάς αγαπημένης στο ίδιο καφέ μπαρ, για να αποδειχτεί στο τέλος ότι είχε κάνει λάθος, ότι δεν ήταν αυτή. Στο «Ένας μικρός ρόλος» βλέπουμε την έκσταση αλλά και την απελπισία από μια έντονη, αλλά καταδικασμένη να μείνει προσωρινή, ερωτική σχέση. Στο Une flamme eternelle ο ήρωας βλέπει το σχεδόν ερωτικό, έντονο εφηβικό αίσθημα που είχε η ξαδέλφη του γι' αυτόν να έχει με τα χρόνια εξατμισθεί. Η επιγραφή στον αναπτήρα του πεθαμένου θείου, στο σπίτι του οποίου έχουν πάει για να συμμαζέψουν τα πράγματά του, σαρκάζει: η αγάπη μας είναι μια φλόγα αιώνια.
Το λιτό, απέριττο, κλασικιστικά ισορροπημένο ύφος των διηγημάτων αυτών συνιστά ίσως τη μεγαλύτερη αρετή τους. Κανένας πλατειασμός, αλλά και καμιά αφαιρετική πυκνότητα, με μια ισορροπία στην αφήγηση των συμβάντων και των αισθημάτων, τα διηγήματα αυτά αντανακλούν την ξένοιαστη ανεμελιά της σημερινής εφηβείας, χωρίς τα υπαρξιακά άγχη και τους ουτοπικούς μεσσιανισμούς της δικιάς μας γενιάς. Ένας θηλυκός Άρης Σφακιανάκης, μας δίνει την εικόνα της γενιάς αυτής από τη γυναικεία σκοπιά. Πρώτο βιβλίο της συγγραφέως, περιμένουμε με τα επόμενα έργα της την ολοκλήρωση αυτής της εικόνας.

ΕΡΕΥΝΑ 1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1992