Huang Hong (2001), Ένας πατέρας με 25 παιδιά

Huang Hong (2001), Ένας πατέρας με 25 παιδιά.

Ήθελα να γράψω ότι η γηραιά ήπειρος είναι γηραιά γιατί ο πληθυσμός της είναι γερασμένος, σε αντίθεση με τον Τρίτο Κόσμο με τη μεγάλη γεννητικότητα όπου ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι κάτω από τα είκοσι, αλλά θυμήθηκα μετά ότι δεν είναι η περίπτωση της Κίνας με την πολιτική του ενός παιδιού, όσο και αν αυτό καταστρατηγείται σε απομονωμένες περιοχές της επαρχίας. Γεγονός είναι πάντως ότι τα παιδιά αποτελούν μόνιμους ήρωες στον τριτοκοσμικό κινηματογράφο. «Το άσπρο μπαλόνι», «Τα παιδιά του πετρελαίου», «Ο μικρός άνθρωπος», «Το πιθάρι», είναι κάποιες που μου έρχονται αυθόρμητα στο νου. «Ούτε ένας λιγότερος», μια ακόμη εξαιρετική ταινία του Τζανγκ Γιμόου που είδα πριν χρόνια και μου ήλθε τώρα στο μυαλό. Χθες είδα μια ακόμη κινέζικη ταινία όπου πρωταγωνιστούν ένα τσούρμο παιδιά. Και το πιο εκπληκτικό: Η ταινία αυτή είναι κωμωδία, μια από τις πιο σπαρταριστές και ταυτόχρονα συγκινητικές ταινίες που έχω δει ποτέ. Ένας άνδρας που μεγάλωσε ορφανός, και τον ανάθρεψαν οι κάτοικοι του χωριού, κατάφερε να σταθεί στα πόδια του στήνοντας μια πολύ καλή επιχείρηση ορνιθοτροφείου. Στο τέλος του έρχονται όχι ένα, όχι δυο, αλλά 25 παιδιά, ορφανά ή απλά από πολύ φτωχές οικογένειες, και πρέπει να αναλάβει την φροντίδα τους. Με αυτό το τσούρμο των παιδιών είναι φυσικό να δημιουργηθούν ένα σωρό κωμικά επεισόδια. Και στις παρυφές των επεισοδίων βλέπουμε το ειδύλλιο του ήρωα με μια γειτόνισσά του, ειδύλλιο που κινδύνεψε αρχικά εξαιτίας αυτών των παιδιών. Στην ταινία παίζει και ο σκηνοθέτης που, δεν μας προκαλεί πια έκπληξη, υπογράφει και το σενάριο.
Το ανθρωπολογικό στοιχείο είναι ότι δεν είδαμε την δωρεάν περίθαλψη που περιμέναμε από μια κομμουνιστική χώρα. Οι πρώτες βοήθειες δίνονται μόνο αν δώσεις προκαταβολή, και μια θεραπεία δεν την καλύπτει το ταμείο απορίας. Ο ήρωας, για να μαζέψει τα 50.000 yuan που απαιτούνται για τη θεραπεία ενός από τα παιδιά πουλάει το ορνιθοτροφείο του. Το αγοράζει η μέλλουσα πεθερά του, αν και η κόρη της είναι τσακωμένη αυτή την περίοδο με την υποψήφιο γαμπρό, για να μην το πάρει άλλος.
Την ταινία την μετάδωσε η ψηφιακή ΕΡΤ, το cine+. Την έγραψα στο dvd recorder, στο σκληρό του δίσκο, και μετά την αντέγραψα σε dvd. Αλλά έχω διαπιστώσει ότι τα dvd φθείρονται με το χρόνο, και εγώ αυτή την ταινία θα ήθελα κάποτε να την ξαναδώ. Έτσι αγόρασα το any video converter, 35 ευρώ και τη μετέτρεψα σε avi, και έτσι σε ένα σκληρό δίσκο είναι σίγουρο ότι θα διατηρηθεί για πολύ περισσότερο καιρό.
Επί τη ευκαιρία να πω το εξής. Μου έρχεται κατά καιρούς ένα email που μου λέει να μην πληρώνω την εισφορά στην ΕΡΤ στο λογαριασμό της ΔΕΗ. Υπάρχει μια λογική σ’ αυτό, μια και με τα λεφτά μας έπαιρναν παχυλούς μισθούς αργόσχολοι σύμβουλοι της ΕΡΤ. Ο κατάλογός τους κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο. Όμως εγώ αρνήθηκα. Όσο και αν η διαφθορά έχει διεισδύσει και στους κόλπους της ΕΡΤ, αυτή τη στιγμή μόνο στην ΕΡΤ μπορώ να δω αξιόλογα προγράμματα. Τα ιδιωτικά κανάλια έχουν κατά κανόνα σκουπίδια, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα. Ας αφήσουμε που το cine+ είναι ψηφιακό, δηλαδή με εξαιρετική εικόνα. Έτσι δεν σκοπεύω να ακολουθήσω αυτή την υπόδειξη. Και δεν είναι μόνο η τηλεόραση, είναι και το Τρίτο πρόγραμμα της ραδιοφωνίας, με την κλασική μουσική. Στο αυτοκίνητό μου ακούω μονίμως το Τρίτο. Ακόμη και στην Κρήτη μπορώ να το ακούσω ψηφιακά, μέσω ίντερνετ. Η μόνη ένστασή μου είναι ότι δεν παίζει πάντα κλασική μουσική. Θα έπρεπε το Τρίτο πρόγραμμα να είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στην κλασική μουσική. Όταν κάποιος θέλει να ακούσει κλασική μουσική να μπορεί να τη βρίσκει σε ένα κανάλι. Εγώ, όταν ανοίγω το Τρίτο πρόγραμμα και δεν έχει κλασική μουσική, απλά αλλάζω κανάλι, ή κλείνω το ραδιόφωνο.
18-4-2010