Wael Ehsan, Zarf Tarek

Wael Ehsan, Zarf Tarek (2006) με τους Ahmed Helmy, Nour, Magdy Kamel Zarf Tarek

Ο τριτοκοσμικός κινηματογράφος με έχει συνηθίσει σε κοινωνικές ταινίες, και με έκπληξη είδα μια από τις πιο καταπληκτικές κωμωδίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια, το Zarf Tarek του Αιγύπτιου σκηνοθέτη Wael Ehsan (σκηνοθέτη) και Mohamed Fadel (σεναριογράφου). Θα έλεγα ότι ήταν κάτι σαν συνδυασμός commedia del arte και commedia erudita, ή καλύτερα κωμωδίας και κομεντί, με σπαρταριστά gang και το ρομάντζο της κομεντί. Μια κωμωδία κατά το bildungsroman: Ο ήρωας εξελίσσεται, και από φουκαράς αναπτύσσει έναν δυναμικό και διεκδικητικό χαρακτήρα. Έτσι θα κερδίσει την αγαπημένη του. Γράφω αυτές τις λίγες γραμμές αφενός για να εκφράσω τον ενθουσιασμό μου για αυτή την ταινία, και αφετέρου για να καταγράψω μια ακόμη περίπτωση όπου το θέμα της ταινίας είναι το θέμα του Σταχτοπούτου, του άνδρα δηλαδή που βρίσκεται σε κατώτερη κοινωνική θέση αλλά με την αξία και τις ικανότητές του καταφέρνει να κερδίσει την καρδιά της πριγκίπισσας. Το θέμα αυτό δεν βρίσκεται μόνο σε ταινίες πλατιάς κατανάλωσης όπως π.χ. «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια», ή καλύτερα «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» (Τι να κάνουμε, η Βουγιουκλάκη έχει μπει στο συλλογικό μας ασυνείδητο, γι αυτό άλλωστε την ονομάσαμε και εθνική μας σταρ). Το ίδιο μοτίβο βλέπουμε και στον Ερωτόκριτο. Μόνο ο αμερικάνικος ρατσισμός μπορεί να το ανατρέψει την τελευταία στιγμή, όπως στον «Bodyguard» (1992) του Mick Jackson (σκηνοθέτη) και Laurence Kasdan (σεναριογράφος), με τoυς Kevin Costner και Whitney Houston, όπου ο σωματοφύλακας δεν παντρεύεται τελικά την όμορφη μαύρη τραγουδίστρια. Αλλά το θέμα της Σταχτοπούτας, όπως και το ανεστραμμένο θέμα του Σταχτοπούτου, δεν μπορεί παρά απλώς να θιχτεί στα πλαίσια μιας απλής παρουσίασης ταινίας.
8-4-2010