Ning Ying, I love beijing夏日暖洋洋, For fun 找乐

Ning Ying, I love beijing夏日暖洋洋 (2000), For fun 找乐 (1993)

Ο κινέζικος τίτλος σημαίνει περίπου «Ζεστές καλοκαιρινές μέρες», ενώ θα μπορούσε να έχει σαν τίτλο «Ο ταξιτζής». Υπάρχουν κάποιες δυτικές ταινίες με αυτόν τον τίτλο, και γι αυτό οι διακινητές προτίμησαν ένα πιο αβανταδόρικο τίτλο, «Αγαπώ το Πεκίνο». Γλυκόπικρη κωμωδία, που δείχνει πιθανά επεισόδια στη ζωή ενός ταξιτζή.

Μια και δεν έγραψα πολλά πράγματα για το «Αγαπώ το Πεκίνο», είπα να δω μια ακόμη ταινία του Ning Ying, αφού την είχα, το «Ψάχνοντας την ευχαρίστηση» (ο Κινέζικος τίτλος)και να γράψω γι αυτήν. Και έμεινα έκπληκτος από τις θεματικές της. Σε λίγους μήνες γίνομαι (θεού θέλοντος) συνταξιούχος, ενώ πριν λίγους μήνες εκδόθηκε το βιβλίο μου «Εισαγωγή στο θέατρο της Ιαπωνίας και της Κίνας». Και το θέμα του έργου είναι ένας συνταξιούχος που ανήκε στο βοηθητικό προσωπικό ενός θιάσου όπερας του Πεκίνου, ο οποίος οργανώνει άλλους συνταξιούχους σε ένα περίπου ΚΑΠΙ όπου περνούν την ώρα τους τραγουδώντας αγαπημένα κομμάτια από την όπερα του Πεκίνου. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να συμμετάσχουν και σε ένα διαγωνισμό, χωρίς να διακριθούν όμως. Και ο σκηνοθέτης δείχνει τις διαφορές και τις εντάσεις που ανακύπτουν μεταξύ τους, με ένα γλυκόπικρο χιούμορ. Μάλιστα ένα από τα τελευταία επεισόδια, ένας καυγάς ανάμεσα στα μέλη της ομάδος κατά τον οποίο αποχωρεί τσατισμένος ο συνταξιούχος μας, κρατάει αρκετά λεφτά, και δίνει την αίσθηση μιας ντοκιμαντερίστικης λήψης.
Η ομάδα «ξεσπιτώνεται» από το οίκημα που της παραχώρησαν και επιστρέφει πάλι στο πάρκο. Στο τέλος της ταινίας ο ήρωάς μας, πίσω από μια γωνιά, ακούει τους παλιούς συντρόφους του να παίζουν. Η ταινία τελειώνει δείχνοντάς τον να τους πλησιάζει.
Σε μια από τις σκηνές του έργου βλέπουμε τα γεροντάκια να προσπαθούν να περάσουν την κλωστή από μια βελόνα. Δεν τα καταφέρνουν. Τελικά πλησιάζει και τα καταφέρνει ο γυναικωτός «νταν» (ένας από τους τέσσερις βασικούς ρόλους στην όπερα του Πεκίνου, η «γυναίκα», που παίζεται από άντρες).
Γέλασα σε αυτή τη σκηνή. Και ξαφνικά με φρίκη διαπίστωσα ότι, αν φτάσω στην ηλικία τους, θα βρεθώ σε παρόμοια κατάσταση. Και όχι μόνο ως προς την όραση, αλλά και ως προς τη μνήμη. Προς το παρόν μπορεί να η μνήμη μου να αδυνατίζει, όμως συγκριτολογικά δουλεύει μια χαρά. Αφού μου ήλθε στο μυαλό σχεδόν αμέσως ο Τζακ Νίκολσον, ο αμερικάνος συνταξιούχος στο «Σχετικά με τον Σμιτ».