Chen kai ge, Μαζί

Chen kai ge, Μαζί ( 和你在一起) 2002

Κάπου στη μέση της ταινίας σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να γράψω γι αυτήν. Αλλά το στοιχημάτισα με τον εαυτό μου: Ανάλογα με το τέλος.
Ένας πατέρας αγωνίζεται για να αναδείξει το ταλέντο του γιου του στο βιολί. Αφού ο γιος του σαρώνει τα μουσικά βραβεία στην επαρχία που ζουν, πηγαίνουν στο Πεκίνο. Του βρίσκει έναν δάσκαλο, αποτυχημένο, δυστυχισμένο, παραιτημένο, και έτσι κάποια στιγμή ψάχνει για κάποιον καλύτερο. Τον βρίσκει. Αυτός θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στον 13χρονο νεαρό και σε ένα περίπου συνομήλικό του κορίτσι ποιον θα στείλει για να παίξει σε μια συναυλία, το κονσέρτο για βιολί του Τσαϊκόφσκι. Η επιλογή θα γίνει την τελευταία στιγμή.
Ο πατέρας δεν θέλει να παρευρεθεί στη συναυλία, μήπως αγχωθεί ο γιος του και δεν παίξει καλά. Έχει βγάλει ήδη εισιτήριο με το τραίνο, να γυρίσει στην επαρχία να δουλέψει για να βγάλει λεφτά, που θα χρειαστούν για τις μουσικές σπουδές του γιου του στο εξωτερικό.
Η απόφαση:
Όλα τα δυτικά έργα τελειώνουν με την επιτυχία του ήρωα. Λέω στον εαυτό μου: αν ο νεαρός προκριθεί για την επιτυχία, δεν θα γράψω για την ταινία.
Ο νεαρός την τελευταία στιγμή το σκάει και πηγαίνει να συναντήσει τον πατέρα του στο σταθμό του τραίνου. Που δεν είναι ο πραγματικός του πατέρας αλλά ένας άνδρας που τον βρήκε παρατημένο, δυο χρονών, με ένα βιολί δίπλα του. Ωραίο εύρημα του Τσεν Κάιγκε, για να δείξει ότι δεν είναι το αίμα που μετράει, αλλά η αγάπη και η αφοσίωση ανθρώπων που ζουν μαζί.
Ενώ το άλλο κορίτσι παίζει στη συναυλία, ο νεαρός με το βιολί του παίζει στο σταθμό του τραίνου τα κομμάτια όπου παίζει μόνο του το βιολί, μπροστά σε ένα εκστασιασμένο κοινό που έχει μαζευτεί γύρω τους.
Καλογυρισμένη ταινία, που, όπως συμβαίνει με τα έργα των μεγάλων σκηνοθετών, το σενάριο υπογράφει ο Chen Kaige, εδώ μαζί με τον Shoue Shaolou.
Το έργο το βλέπω σαν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα αντίληψης ζωής. Σε αντίθεση με τη Δύση που λατρεύει την επιτυχία, η Ανατολή φαίνεται να εκτιμά περισσότερο τις ανθρώπινες σχέσεις, την ζεστασιά των αισθημάτων.