Kamran Shirdel, The night it rained

Kamran Shirdel, The night it rained (1967)
http://en.wikipedia.org/wiki/Kamran_Shirdel

O Kamran Shirdel είναι ντοκιμαντερίστας. Το έργο του «Τη νύχτα που έβρεχε» είναι ένα βραβευμένο σατιρικό ντοκιμαντέρ, ασπρόμαυρο, 35 λεπτών. Μάλιστα βρίσκεται όλο αναρτημένο στο youtube, σε πέντε μέρη. Αναφέρεται στην ιστορία ενός δωδεκάχρονου μαθητή, που μια νύχτα καταιγίδας, όταν η καταρρακτώδης βροχή κατέστρεψε τα υποστηλώματα μιας γέφυρας που πάνω της περνούσαν σιδηροδρομικές γραμμές, πρόλαβε μια τρομερή καταστροφή. Έτρεξε προς τη μεριά που θα ερχόταν το τραίνο, έβαλε φωτιά στο σακάκι του και κουνώντας το πέρα δώθε έδωσε στον μηχανοδηγό να καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αυτός σταμάτησε, το ατύχημα αποφεύχθηκε.
Μετά όμως ξεκίνησε μια άλλη ιστορία. Κάποιοι αμφισβήτησαν το επεισόδιο. Ο Shirdel καταγράφει τις αντικρουόμενες μαρτυρίες. Η ιστορία με το παιδί είναι ένας μύθος. Όχι, η ιστορία είναι πραγματική. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση: και το παιδί έτρεξε, αλλά και οι υπεύθυνοι του σταθμού, και ειδοποίησαν τον μηχανοδηγό ταυτόχρονα. Πού βρίσκεται η αλήθεια;
Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι βολεύει να διαψευστεί η ιστορία με το παιδί, γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να τιμωρηθούν κάποιοι υπεύθυνοι. Όμως πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι; Ο σκηνοθέτης δεν αποφαίνεται.
Και μια σύμπτωση: πριν λίγες μέρες παίρνω ένα e-mail όπου διαβάζω ότι ένας ηρωικός φαντάρος, όταν ο γερμανός διοικητής του έδωσε εντολή να κατεβάσει την ελληνική σημαία από την Ακρόπολη και να ανεβάσει την χιτλερική, αυτός την κατέβασε, τυλίχτηκε μ’ αυτή και ρίχτηκε στο κενό.
Κάνω προώθηση στο μήνυμα και αμέσως μια φίλη μου στέλνει ένα e-mail διαψεύδοντας την ιστορία, παραθέτοντας μάλιστα και ένα σχετικό σύνδεσμο που αναφέρεται διεξοδικά στο ζήτημα.
Πριν λίγους μήνες άλλο email με άλλη ιστορία, και πάλι απαντητικό email που αμφισβητούσε τη γνησιότητα της ιστορίας.
Και πιο πριν, θυμάμαι τώρα που ξαναδιαβάζω τα παραπάνω, άλλη παρόμοια ιστορία. Και μια άλλη. Θα υπάρχουν σίγουρα και άλλες που δεν θυμάμαι. Έγραψα σε προηγούμενη ανάρτηση για το φαινόμενο Γιούρι Γκέλερ, στον οποίο έκανα αναφορά στο βιβλίο μου «Παραψυχολογία, μύθος ή πραγματικότητα». Μετά από χρόνια διάβασα κάπου ότι ήταν απατεώνας. Την πάτησα, σκέφτηκα, που τον ανέφερα στο βιβλίο μου. Μετά πάλι από χρόνια διάβασα ότι δεν ήταν απατεώνας. Για να συναντήσω πριν λίγες μέρες τον μπατζανάκη του φίλου μου του Γιώργου του Μπεθάνη, που μου είπε ότι χάρη στην υποβολή που άσκησε μέσω της τηλεόρασης (κάποτε είχε έλθει στην Ελλάδα, το θυμόμουν αυτό) έκοψε το τσιγάρο.
Υπήρξε ο Σαίξπηρ ή είναι κατασκεύασμα; Υπήρξε το ολοκαύτωμα, ή είναι ένα τεράστιο ψέμα; Και για τα δυο υπήρξαν αμφισβητήσεις. Θυμάμαι ότι το ολοκαύτωμα το αμφισβήτησε ο Ροζέ Γκαρωντύ, ένας πρώην μαρξιστής που έγινε μουσουλμάνος. Και δεν είναι ο μόνος.
Διαψεύδοντας μια συκοφαντία δεν μπορείς να τους πείσεις όλους, ούτε 100% εκείνους που θα πείσεις. Γι’ αυτό και ο Ταλεϋράνδος είπε: -Συκοφαντείτε, συκοφαντείτε, στο τέλος πάντα κάτι μένει. Και η συκοφαντία είναι απλά μια μορφή διασποράς ψεμάτων, από τα οποία, αυτοί που τα διασπείρουν, έχουν σίγουρα κέρδος. Επίσης έχουν κέρδος αυτοί που σκόπιμα αμφισβητούν κάποια γεγονότα.
Τελικά, de omnibus dubitandum est, για όλα πρέπει να αμφιβάλλουμε, τόσο για τις ιστορίες όσο και για τις διαψεύσεις τους. Για το μόνο που εγώ δεν αμφιβάλλω είναι για το ποσό που μου κατατίθεται στον τραπεζικό μου λογαριασμό, σαν μισθοδοσία και σε λίγο σαν σύνταξη. Και το ποσό αυτό γίνεται όλο και μικρότερο. Ναι, θα μου πει κανείς, όμως η μείωση αυτή κάποια στιγμή θα σταματήσει. Αμφιβάλλω.