Κατωχωρίτικες ιστορίες, 13η ιστορία, Το κλειδί

Κατωχωρίτικες ιστορίες, 13^η ιστορία, Το κλειδί

  Ο Κωστής ο Παραουλάκης έχει πεθάνει εδώ και χρόνια. Με το όνομά του είναι συνδεμένες πολλές αστείες ιστορίες. Ευτυχώς άφησε διάδοχο τον Αντώνη το Χατζάκη, της 10^ης ιστορίας «Η μερσεντές».   

  Δεν τις ξέρω τις ιστορίες. Ξέρω μόνο μια από παλιά. Σήμερα το μεσημέρι μου είπαν άλλη μια. Θα ξεκινήσω με την πρώτη.

  Αλλά πιο πριν θα πω ένα ανέκδοτο.

  Σε μια παρέα με γυναίκες, ρωτά κάποιος:

  -Ξέρετε πού έχει κατσαρές τρίχες;

  -Α να χαθείς, άνοστε, του λέει σουφρώνοντας το μούτρο της με αηδία μια γυναίκα.

  -Α, κι όμως δεν ξέρετε. Στην Αιθιοπία.

  Χα χα χα, όλη η παρέα.

  Μετά από αρκετή ώρα ξαναρωτάει:

  -Ξέρετε πού έχει κατσαρές τρίχες;

  -Πώς δεν ξέρουμε, στην Αιθιοπία.

  -Όχι, κατσαρές τρίχες έχει εκεί που σκεφτήκατε πιο πριν.

  Ο Κωστής χορεύει στη Θριπτή με μια όμορφη κοπέλα. Ταγκό. Ξαφνικά του σηκώνεται. Ντρέπεται, και της λέει.

  -Αν σε ενοχλεί κάτι, να ξέρεις ότι είναι το κλειδί του μαγατζέ.

  Μαγατζέδες λέμε τα σπίτια που κτίζουμε στη Θριπτή, ένα ορεινό μέρος με πολλά αμπέλια και καταπληκτικό κλίμα, καθώς περιβάλλεται από πευκόδασος-παλιά δηλαδή, γιατί ένα μεγάλο μέρος έχει καεί σε πυρκαγιά. Στο μεσοπόλεμο πήγαιναν και έμεναν εκεί οι φυματικοί για να θεραπευτούν. Και τότε η φυματίωση ήταν σε έξαρση, παγκόσμια. Από φυματίωση δεν πήγε ο Τσέχωφ και ο Κάφκα; Από φυματίωση δεν ταλαιπωρήθηκε ο Αλμπέρ Καμύ; Για φυματικούς δεν ήταν το θέρετρο στο «Μαγικό βουνό» του Τόμας Μαν;

  Οι κλειδαριές εκείνη την εποχή δεν ήταν οι μικρούλες κομψές που ξέρουμε σήμερα. Ήταν τεράστιες, και τα κλειδιά τους ήταν επίσης τεράστια. Έτσι ένα κλειδί μαγατζέ στην τσέπη δημιουργούσε πραγματικά εξόγκωμα.

  Την επομένη, συναντώντας την κοπέλα στο καφενείο, της λέει.

  -Ξέρεις, χθες στο χορό σου είπα ψέματα, δεν ήταν το κλειδί του μαγατζέ.

  Το «ήταν αυτό που σκέφτηκες», ως ευκόλως εννοούμενο, δεν της το είπε.

  Και η άλλη ιστορία, που άκουσα σήμερα.

  Γίνεται γάμος στο χωριό. Γλέντι γερό. Όμως δεν τους κάλεσαν, αυτόν και την παρέα του. Αμαρτία να χάσουν τέτοιο γλέντι, πηγαίνουν ακάλεστοι. Διασκεδάζουν, κανείς δεν τους κάνει την παρατήρηση. Τελειώνει το γλέντι, αποχωρούν οι καλεσμένοι, αφού πρώτα εύχονται στους νεόνυμφους και στους γονείς τους.

  Έρχεται και η σειρά τους.

  Και λέει ο Κωστής στους γονείς των νεονύμφων, κατά την αφήγηση του φίλου μου του Θοδωρή του Σφακιανάκη, που ο πατέρας του ήταν στην παρέα.

  - Να σας ζήσει το αντρόγυνο. Ξεχάσατε να μας σε καλέσετε, αλλά εμείς δεν κρατούμε ινάτι, ήλθαμε. Φέραμε και τα δώρα μας. Ένα κουβά, μια σκαλίδα… ε, δεν επήρετε δα και τον επιστήμονα!  

  Συμπληρώνω μετά από λίγες ώρες με μια ιστορία που μου την είπε ο Γιώργης ο Τριχάς. Ο Γιώργης είναι πατέρας της Κατερίνας και πεθερός του Σταυρή του Αρχαγγελίδη, των κολλητών μου. Πηγαίνοντας να τους επισκεφτώ πιάνω την κουβέντα με τον Γιώργη που μένει από κάτω, και μου είπε την ιστορία· μια ιστορία που θα ταίριαζε περισσότερο στην προηγούμενη ανάρτηση, τα «Παντρολογήματα».

  Ο Γιώργης είναι φίλος με τον Κωστή. Αλλά και με τον Νικολή (ας μη γράψουμε το επώνυμο).

  Ο Κωστής λέει ένα βράδυ στο Γιώργη.

  -Τι λες, παντρεύουμε τον Νικολή;

  -Και δεν τον παντρεύουμε;

  -Και με ποια να τον παντρέψουμε;

  -Η τάδε από το Πάνω Χωριό δεν είναι καλή για νύφη; Μου φαίνεται πώς ταιριάζουν.

  Πηγαίνουν και τον βρίσκουν.

  -Νικολή, απόψε λέμε να σε παντρέψουμε, τι λες.

  -Και δεν με παντρεύετε.

  Πηγαίνουν στο Πάνω Χωριό, στο σπίτι της νύφης.

  Μετά από δυο ώρες γυρνάνε στο Κάτω Χωριό.

  Οι δυο τους.

  Ο Νικολής έμεινε στο σπίτι της νύφης.

  Κοιμήθηκαν μαζί.

  Το πρωί ξύπνησε παντρεμένος.

Biography and bibliography