Mohammad Shirvani, President Mir Qanbar

Mohammad Shirvani, President Mir Qanbar (2005)

http://en.wikipedia.org/wiki/President_Mir_Qanbar

  Η ταινία βρίσκεται στο youtube, με υπότιτλους. Μου την υπέδειξε και αυτή ο facebook φίλος μου Hoji Fred.  

  Ο Δον Κιχώτης μετακομίζει στο Ιράν και αναβαθμίζεται. Εγκαταλείπει το άλογο και χρησιμοποιεί τώρα ποδήλατο. Το ίδιο και ο Σάντσο Πάντσα, το γαϊδούρι του το ζεύει σε κάρο.  Η Δουλτσινέα του ιρανού δον Κιχώτη είναι η προεδρία. Συμμετέχει σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, και μαζεύει κάθε φορά καμιά τρακοσαριά ψήφους. Ο Σάντσο Πάντσα, ΑΜΕΑ (έχει παραμορφωμένα τα δυο του χέρια και δυσκολία στο περπάτημα) τον βοηθάει στην προεκλογική του εκστρατεία έχοντας εξασφαλίσει την υπόσχεσή του ότι όταν εκλεγεί θα τον τοποθετήσει υπουργό στο υπουργείο υγείας. Παρακάτω δίνουμε μια εκτενή περίληψη του ντοκιμαντέρ αυτού.

  Σε κάποια σκηνή, ένα αρσενικό γαϊδούρι ορμάει πάνω στο θηλυκό του Σάντσο Πάνστα. Αυτός το διώχνει λέγοντάς του «Ash». Και θυμήθηκα πως με μια ανάλογη λέξη προσπαθούμε στο χωριό μου να διώξουμε ένα κατσίκι από ένα μέρος όπου έχει σταματήσει και να το κάνουμε να προχωρήσει: «Άκι» (με κρητική προφορά).

  Θυμήθηκα και μια ατάκα, από τα παιδικά μου χρόνια: Άκι μονορόγα.

  Ενδιαφέρουσα είναι η συνέντευξη του σκηνοθέτη που ακολουθεί, στην οποία μιλάει για το έργο του και γενικά για το ντοκιμαντέρ. Τόσο πολύ, που παρά τον καύσωνα μάλλον λέω να παρακολουθήσω τα ντοκιμαντέρ που θα προβληθούν απόψε στην Ιεράπετρα, παρά την αρχική μου πρόθεση να μην πάω.

In President Mir Qanbar we are treated to the unlikely presidential campaign of a 75-year-old retired civil servant hailing from a remote province of Iran. Although he has been disqualified for lack of votes on his two previous attempts to capture the presidency, he remains optimistic. As this latter-day Don Quixote rides a donkey cart through the countryside or pedals a ramshackle bike flying a big red flag, he is accompanied by the limping Seifollah, his disabled assistant and Sancho Panza, who's in line to become Minister of Health when Mir Qanbar gets elected. They tirelessly campaign in the countryside, distributing leaflets to farmers and shepherds and declaiming policy through a megaphone. Back home, Mir Qanbar explains his agenda to the film crew, while his wife silently makes tea in the background. This at once tender and humorous documentary is directed by Mohammad Shirvani, whose daring short films and first feature Navel announced a powerful new voice on the Iranian scene. Though the film's tone is gentle enough, it hints at an undercurrent of restlessness among ordinary people who long to have a voice in how their country is run. In the film's subject we find the childlike ingenuousness of the Iranian Mr. Deeds following his impossible dream. When asked at the Locarno film festival why he waged such a useless campaign, Mir Qanbar replied, "It's better to do useless things than to do nothing." The film won the Award of Excellence at the Yamagata documentary festival in Japan.