Alejandro González Iñárritu, 21 grams

Alejandro González Iñárritu, 21 grams (2003)

  Ξανά στους κινηματογράφους.

   Το διδακτορικό μου έχει τίτλο «Αφηγηματικές τεχνικές», ένα θέμα που με ενδιέφερε, και που κάποια στιγμή έτσι κι αλλιώς θα ασχολιόμουνα με αυτό, στον ελεύθερό μου χρόνο. Ήμουν τυχερός να ασχοληθώ μ’ αυτό στα πλαίσια μιας διδακτορικής διατριβής, με την αφθονία του χρόνου που μου προσέφερε η τρίχρονη εκπαιδευτική άδεια. Σ’ αυτήν κάνω συχνές αναφορές σε κινηματογραφικές ταινίες, ενώ δεν τόλμησα να γράψω, κάτι που έγραψα αργότερα, ότι θεωρώ την πεζογραφία με τον κινηματογράφο πολύ πιο συγγενικά είδη τέχνης από ό,τι τον κινηματογράφο με την ποίηση, τουλάχιστον από τη σκοπιά που με ενδιαφέρει, τις αφηγηματικές τεχνικές. Και τα «21 γραμμάρια» έχουν μια κινηματογραφική τεχνική που με συνάρπασε.

Η κατακερματισμένη, μη γραμμική αφήγηση, είναι κάτι συνηθισμένο, στον κινηματογράφο κυρίως. Όμως στις περισσότερες περιπτώσεις η γραμμικότητα διακόπτεται από αναδρομές ενώ πιο σπάνια έχουμε προσημάνσεις, και κυρίως την προσήμανση του τέλους. Στη συγκεκριμένη ταινία όμως αυτό που βλέπουμε είναι πολλές κατακερματισμένες προσημάνσεις, με κάποιες από αυτές να εμπεριέχουν έντονο σασπένς. Για παράδειγμα έχουμε προσήμανση μιας «δολοφονίας». Η Naomi Watts δείχνει στον Sean Penn κάποιον λέγοντάς του «αυτός είναι». Αργότερα μαθαίνουμε ότι αυτός ο κάποιος είναι υπεύθυνος για το θάνατο του άντρα της και των δυο παιδιών τους σε τροχαίο. Πάλι αργότερα ότι στοιχειώνεται από τον άδικο θάνατό τους και θέλει να τον εκδικηθεί. Ακόμη πιο ύστερα βλέπουμε τον Sean Penn να τον απειλεί με το πιστόλι του και να τον οδηγεί σε ένα ερημικό μέρος. Πυροβολεί. Αργότερα μόνο βλέπουμε ότι πυροβολεί στο πλάι, δεν τον σκοτώνει, και του λέει να εξαφανιστεί από την πόλη. Στην Naomi θα πει ότι τον σκότωσε και εξαφάνισε το πτώμα του.

Η Naomi δίνει την καρδιά του άντρα της που είναι κλινικά νεκρός στον Sean Penn που την χρειάζεται επειγόντως για να ζήσει. Αυτός θα την αναζητήσει ξέροντας ότι στην συγκατάθεσή της χρωστάει τη ζωή του. Θα τη βρει, θα αναπτυχθεί ανάμεσά τους μια ερωτική σχέση, που όμως δεν τελειώνει σε χάπι έντ. Ο ήρωας πεθαίνει όπως τον είχε προειδοποιήσει ο γιατρός του. Τότε ακούμε ότι, όταν η ψυχή φεύγει από το σώμα, το σώμα χάνει 21 γραμμάρια. Λιγότερο μεταφυσική άποψη από εκείνη της άυλης ψυχής, την οποία θα θεωρούσα πιο πιθανή.

 Παρά τον αφηγηματικό κατακερματισμό της δεν δημιουργεί ασάφεια. Καμιά σχέση με το «Malholland drive» που είχα δει λίγο πιο πριν, μια θαυμάσια ταινία μέχρι τη μέση αλλά που μετά γίνεται εντελώς ακαταλαβίστικη. Άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως έχω κάποιο έλλειμμα σε IQ, αλλά ευτυχώς είδα ότι δεν ήμουν ο μόνος που δεν την κατάλαβε. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο έπεσα στον παρακάτω σύνδεσμο με τίτλο «Understanding Mulholland drive». Δεν ξέρω αν ζήτησε κανείς από τον David Lynch να δώσει μια περίληψη του έργου και αν υπάρχει στο διαδίκτυο, αλλά βαριέμαι να ψάξω. Για μένα στην ηλικία μου είναι πια πολυτέλεια αν δεν καταλαβαίνω κάτι με την πρώτη να επιστρέφω για να το κατανοήσω, και σ’ αυτό το «κάτι» συμπεριλαμβάνω και στίχους. Είναι, όπως λέει αγαπητή φίλη, una perdida de tiempo.