Antonio Mercero, Planta 4

Antonio Mercero, Planta 4 (2003)

http://en.wikipedia.org/wiki/Antonio_Mercero

http://www.imdb.com/title/tt0319917/

  Στην κριτική που αναρτήσαμε για το επόμενο έργο του Αντώνιο Μερθέρο «Κι εσύ ποια είσαι;» (2006) ξεκινήσαμε ως εξής:

«O έρωτας, ο πόλεμος, ο χωρισμός, η φτώχεια, είναι θεματικές που έχουν απασχολήσει αρκετούς σκηνοθέτες. Υπάρχουν όμως θεματικές που είναι σπάνιες, και λίγες οι ταινίες που αναφέρονται σ’ αυτές. Μια τέτοια είναι η δωρεάν οργάνων, την οποία πραγματεύεται ο Kianush Ayari στην ταινία του «Να είσαι ή να μην είσαι».

Η ταινία «Και εσύ ποια είσαι;» του Αντώνιο Μερθέρο έχει επίσης μια σπάνια θεματική: την γεροντική άνοια».

Μια σπάνια θεματική έχει και το προηγούμενο έργο του, το Planta 4: Έφηβοι καρκινοπαθείς σε νοσοκομείο. Πρόκειται για τη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη ενός θεατρικού έργου που βασίζεται σε πραγματική ιστορία.

Και τα τρία παιδιά είναι ανάπηρα, καθώς τους έχουν κόψει μέρος από το ένα πόδι το οποίο είχε προσβληθεί από καρκίνο. Κυκλοφορούν με καροτσάκια, και είναι φαλακροί από τις χημειοθεραπείες.

Μπορεί να προδιαθέτει καταθλιπτικά, όμως είναι μια ταινία με αρκετό χιούμορ, που δείχνει με ποιο τρόπο τα παιδιά αυτά αντιμετωπίζουν την κατάστασή τους προσπαθώντας να ξεπεράσουν το ψυχολογικό πρόβλημα που τους δημιουργεί. Οι φάρσες και οι σκανδαλιές είναι στην ημερησία διάταξη, αλλά παρά τις κάποιες αντιρρήσεις το συμβούλιο του νοσοκομείου αποφασίζει να μην τους βάλει περιορισμούς που θα θύμιζαν φυλακή. Προετοιμάζονται και για ένα αγώνα μπάσκετ. Διοργανώνουν επίσης στους διαδρόμους του νοσοκομείου ένα ράλι, παρασύροντας τα πάντα στο διάβα τους.

Ένα από τα παιδιά κουβαλάει το πρόβλημα των χωρισμένων γονιών του. Είναι η περσόνα του συγγραφέα. Η μητέρα του τους εγκατέλειψε φεύγοντας με το φίλο της. Για λόγο που δεν διευκρινίζεται στην ταινία έχει τσακωθεί με τον πατέρα του. Παρά τα επίμονα τηλεφωνήματά του, αρνείται να του απαντήσει στο τηλέφωνο. Τελικά όμως θα συμφιλιωθεί μαζί του. Ένα άλλο παιδί θα ερωτευθεί μιαν ανορεξική κοπέλα, από το ψυχιατρικό τμήμα. Θα την καταφέρει να φάει, αλλά πρέπει να της υποσχεθεί ότι θα δεχθεί τη χημειοθεραπεία στην οποία αρνείται να υποβληθεί ξανά εξαιτίας των παρενεργειών της.

Ένα ανάλαφρο έργο δεν μπορούσε παρά να έχει χάπι εντ. Ένας άλλος έφηβος που μένει στο ίδιο δωμάτιο με ένα από τα τρία παιδιά υποβλήθηκε σε επέμβαση για να του πάρουν τμήμα από το μέρος που έχει προσβληθεί για βιοψία, και περνάει στιγμές αγωνίας. Με παρέα τους άλλους τρεις θα κατέβει τη νύχτα στο εργαστήριο να δει τα αποτελέσματα. Δεν αντέχει να περιμένει μέχρι το πρωί. Η χαρά του είναι απερίγραπτη όταν βλέπει ότι δεν έχει κακοήθεια. Θα τηλεφωνήσει στους γονείς του άγρια μεσάνυχτα.

Θα προλάβει πριν φύγει να παίξει στην ομάδα του νοσοκομείου, πάνω σε καροτσάκι φυσικά, μια και είναι άριστος μπασκετμπολίστας. Θα χάσουν όμως. Το καροτσάκι δεν τον βολεύει στις βολές. Όμως, όπως λένε τα παιδιά, δεν τους ενδιέφερε και τόσο η νίκη όσο η χαρά του να παίξουν.  

Και η ταινία τελειώνει με τα τρία παιδιά να τον παρακολουθούν από το παράθυρο να μπαίνει στο αυτοκίνητο με τους γονείς του και να φεύγει.

Πολύ μου άρεσε και αυτή η ταινία, όπως και η επόμενη, που την είδα πριν από αυτή. Και τις δυο από σύσταση του φίλου μου του Χρήστου Κορακιανίτη, και τον ευχαριστώ.