2.Μεταφορές

 2.Μεταφορές

  Πρέπει να ζωντανέψουμε τις νεκρές μεταφορές. Να βυθιστούμε μέχρι τις ρίζες των σημασιών, όπως κάναν οι υπαρξιστές, οι γερμανοί ειδικά, Χάιντεγκερ και Γιάσπερς.

  Τι είναι άραγε αλήθεια; Ότι 2+2=4, ή ότι η Κωνσταντινούπολη καταλήφθηκε από τους τούρκους στις 29 Μαΐου 1953; Όχι μόνο, ή κυρίως. Α-λήθεια, αυτό που σώζουμε από τη λήθη, αυτό που δεν του επιτρέπουμε να ξεχαστεί. Βέβαια, όπως είπε ο Φρόιντ, το ξεχασμένο εκδικείται. Πάντα, αν και συνήθως όχι όπως το φανταζόταν ο Φρόιντ.

  «Και η Νανόν ακόμη συμπαθούσε μαζί τους», διαβάζω στην Ευγενία Γκραντέ, εκδόσεις Κάκτος, κακή μετάφραση και ακόμη πιο κακή επιμέλεια. Πάσχω, έπασχον, πείσομε, έπαθον, πέπονθα, επεπόνθειν. Να γιατί πρέπει τα παιδιά να μάθουν αρχαία. Το συμπαθώ προέρχεται από το συμπάσχω. Όμως ποιος συμπάσχει σήμερα για ποιον; Συμπαθούμε πολλούς, όμως με ελάχιστους συμπάσχουμε, αν όχι για κανένα.

  «Στενοχωρία»: Η κύρια αιτία των μεταναστεύσεων στο δεύτερο αποικισμό, στην αρχαία Ελλάδα. Στην Κρήτη το λέμε ακόμη έτσι, όχι στενοχώρια. Στην Κρήτη της φτώχειας. Ένοιωθα στενοχωρημένος στα παιδικά μου χρόνια, και οι τρεις μας σε ένα δωμάτιο, οι γονείς μου κι εγώ. Έπρεπε να πάω στο γυμνάσιο για να μου αδειάσουν τη γωνιά. Οι στενοχώριες βέβαια δεν έλειψαν.

  Θυμάμαι ακόμη το θαυμάσιο βιβλίο του Ντέσμοντ Μόρρις, «Ο ανθρώπινος ζωολογικός κήπος». Οι αλβανοί, οι κούδροι, και όλοι αυτοί οι έγχρωμοι και μη εμιγκρέδες, της γης οι κολασμένοι, πόσο στενοχωρημένοι θα πρέπει να νιώθουν, στριμωγμένοι σε πανάθλια σπίτια! Και πόσο θα πονούν ονειρευόμενοι την επιστροφή! Νοστ-αλγία.

3-1-02