Rambod Javan, No men allowed

Rambod Javan, No men allowed (2011)

Πρόκειται για μια απολαυστικότατη κωμωδία, με άφθονο γέλιο.

Η διευθύντρια του παρθεναγωγείου είναι μια στριμμένη γυναίκα που μισεί τους άντρες, από τότε που ο αρραβωνιαστικός της την άφησε στα κρύα του λουτρού, ντυμένη στο νυφικό. Δεν μαθαίνουμε το λόγο.

Το στόρι ξεκινάει όταν διώχνει από το σχολείο ένα κορίτσι που παντρεύτηκε. Αυτό δεν το ξέραμε, ένα παντρεμένο κορίτσι μόνο σε νυχτερινό μπορεί να φοιτήσει, για να μη σκανδαλίζει τις συμμαθήτριές της λέγοντάς τους για τα της κρεβατοκάμαρας. Οι τέσσερις αριστούχες συμμαθήτριές της, που με αυτήν ήσαν στην ομάδα που θα συναγωνίζονταν σε μια ολυμπιάδα χημείας, διαμαρτύρονται, και σκέφτονται πώς να την κάνουν να αλλάξει γνώμη. Και βρήκαν τον τρόπο.

Η χημικός τους γέννησε δίδυμα και είναι σε άδεια. Η διευθύντρια δεν θέλει ούτε να ακούσει για άντρα καθηγητή, στο τέλος όμως υποχωρεί, γιατί δεν βρίσκει καλή καθηγήτρια για τις τέσσερις υποψήφιες για την ολυμπιάδα, και δέχεται έναν άντρα που έχει τη φήμη πολύ καλού καθηγητή.

Τα κορίτσια σκαρφίζονται ένα κόλπο: να την κάνουν να ερωτευθεί τον καθηγητή. Είναι καλός, όμως αδέξιος και κοντός. Και ακολουθούν αρκετά κωμικά επεισόδια.

Ο πατέρας του ενός κοριτσιού, γυναικολόγος, είναι χήρος. Γοητευτικός, αλλά δεν ενδιαφέρεται να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Δεν θα βρει καμιά, λέει στην κόρη του, που να είναι καλύτερη από τη μακαρίτισσα τη μάνα της. Εμπλέκεται και αυτός στην ιστορία, προσφέροντας το εξοχικό του σαν campus για προγύμναση των κοριτσιών. Παίζουν και ένα παιχνίδι βόλεϊ, με τη συμμετοχή της διευθύντριας που παλιά έπαιζε σε ομάδα. Αυτή θα νικήσει, και αυτός την προκαλεί σε ένα αγώνα ρεβάνς.

Η διευθύντρια, μαθαίνοντας για το δήθεν αίσθημα του καθηγητή, μεταμορφώνεται. Βάφεται, στολίζεται, και από στριμμένη γεροντοκόρη γίνεται μια γοητευτική γυναίκα. Δέχεται και το παντρεμένο κορίτσι πάλι στο σχολείο.

Όλοι μένουν έκθαμβοι με την αλλαγή. Ο γυναικολόγος θα γοητευθεί. Όμως αποκαλύπτεται η πλεκτάνη, η διευθύντρια απολύει τον καθηγητή, και τα κορίτσια έχουν αναστατωθεί. Λίγο πριν την ολυμπιάδα κλέβουν το βαν εκείνου που θα τις μετέφερε και το σκάνε. Πηγαίνουν στο σπίτι του καθηγητή, να τον πείσουν να τις συνοδεύσει. Αυτός αρνείται, αλλά τελικά υποχωρεί. Στο μεταξύ τους καταδιώκουν η διευθύντρια, ο γυναικολόγος, μια καθηγήτρια φιλολογίας που έχει σταθεί σθεναρά στο πλευρό των κοριτσιών και ο οδηγός του βαν.
  Αναρωτιόμουνα: μια γυναίκα, δύο άντρες, πώς θα τα βόλευε ο σεναριογράφος να τους παντρέψει;  

Φτάνουν στο σπίτι του καθηγητή. Βγαίνει η μητέρα του. Βλέπει την καθηγήτρια. –Εσύ είσαι η… Μου έχει πει τόσα καλά λόγια για σένα ο γιος μου.

Στην επιστροφή τη βλέπουμε μέσα στο αμάξι, γλαρωμένη από ευτυχία.

Φτάνουν στο παρά πέντε. Μόλις έχει φτάσει και ο καθηγητής με τα κορίτσια. Στην τελευταία σκηνή παίρνει την καθηγήτρια για να πάνε για καφέ, ενώ η διευθύντρια στέκεται δίπλα στον γυναικολόγο, κοιτάζοντας με τρόπο αν είναι πιο κοντός από αυτή.

Και τα κορίτσια, κέρδισαν τελικά στην ολυμπιάδα;

Εδώ είναι η διαφορά με τις αμερικανιές. Δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν δω ένα αμερικάνικο remake της ταινίας, και το οποίο θα τελειώνει με τις κοπέλες να κερδίζουν την ολυμπιάδα.

Σπαρταριστή κωμωδία, με ένα γέλιο που το προκαλούν όχι μόνο τα κωμικά επεισόδια, αλλά και η ιλαρή έκφραση στα πρόσωπα των θεατών των επεισοδίων.  

Ξαναδιαβάζοντας το παραπάνω κείμενο σκέφτηκα ότι και το «ανοιχτό τέλος» (για τελευταία φορά έγραψα γι’ αυτό για την ταινία του Safi Yazdanian «What’s the time in your world») μπορεί να είναι και ζήτημα πρόσληψης. Για ένα αμερικανάκι το τέλος της ταινίας είναι ανοιχτό: τελικά κέρδισαν στην ολυμπιάδα ή όχι; Για μένα όμως, και για τους ιρανούς θεατές προφανώς, δεν είναι· απλά, γιατί μας είναι αδιάφορο.