Hans Canosa, Memoirs of a teenage amnesiac

Hans Canosa, Memoirs of a teenage amnesiac (2010)

  Δεν ήξερα για τον Hans Canosa, όμως το έργο του «Συζητήσεις με άλλες γυναίκες» με είχε εντυπωσιάσει, και έχω αναφερθεί σ’ αυτό τουλάχιστον μια φορά σε άλλο μου κείμενο. Τώρα, με την ευκαιρία που είδα το «Αναμνήσεις μιας κοπέλας που πάσχει από αμνησία» είπα να διαβάσω το βιογραφικό του στη βικιπαίδεια. Και βρήκα το εξής ανατριχιαστικό. Αντιγράφω.

  Canosa was born in Holden, Massachusetts, USA, where he received a Fundamentalist Christian education from his parents. Because their beliefs did not support films, Canosa did not go to a movie theater until he was 17 years old. He chose to attend Harvard College, for which he was disinherited by his parents.

  Αυτή τη φορά θα μεταφράσω.

  Ο Κανόζα γεννήθηκε στο Holden της Μασαχουσέτης, ΗΠΑ, όπου έλαβε μια φονταμενταλιστική χριστιανική εκπαίδευση από τους γονείς του (Πατήστε στο αγγλικό κείμενο τον σύνδεσμο για να δείτε τι είναι οι «Φονταμενταλιστές χριστιανοί»).  Επειδή τα πιστεύω τους δεν υποστήριζαν τον κινηματογράφο (παρένθεση: ούτε και οι φονταμενταλιστές ισλαμιστές στο Ιράν υποστήριζαν τον κινηματογράφο, και μάλιστα έβαζαν φωτιά στις κινηματογραφικές αίθουσες. Διαβάστε σχετικά την ανάρτησή μου για την ταινία του Parviz Sayyad, «Cinema Rex trial») ο Κανόζα δεν πήγε σε σινεμά μέχρι που έγινε δεκαεπτά χρονών. Επειδή επέλεξε να φοιτήσει στο Κολέγιο Χάρβαρντ, οι γονείς του τον αποκλήρωσαν.

  Να γονείς να μάλαμα. Να τι αποτελέσματα φέρνει ο κάθε λογής φονταμενταλισμός.

  Αλλά να μιλήσουμε για την ταινία.

  Το σενάριο βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Gabrielle Zevin, η οποία έγραψε και το σενάριο για το  «Συζητήσεις με άλλες γυναίκες».

  Η υπόθεση του έργου τοποθετείται στην Ιαπωνία. Οι ήρωες της ταινίας είναι μαθητές και μαθήτριες στο αμερικανικό κολέγιο. Οι περισσότεροι είναι γιαπωνέζοι, όμως βλέπουμε και μη ασιάτες.

  Η Ναομί είναι η ηρωίδα της ταινίας, γύρω από την οποία περιστρέφονται τρεις άνδρες. Ο ένας είναι ο Ace, ο αμερικάνος φίλος της, που στην προσπάθειά του να την πείσει να ολοκληρώσουν τις σχέσεις τους το μόνο που καταφέρνει είναι να τα χαλάσουν. Ο Yuji, ο οποίος βρίσκεται κοντά της όταν πέφτει από τα σκαλιά του κολλεγίου και είναι δίπλα της όταν μεταφέρεται στο νοσοκομείο, θα τα φτιάξει μαζί της. Όμως έχει ψυχολογικά προβλήματα που έχουν προκληθεί από το θάνατο του αδελφού του. Απόπειρα αυτοκτονίας και νοσηλεία θα είναι τα επακόλουθα. Όταν γνωρίζεται με την Ναομί ανησυχεί μήπως ξανακυλήσει. Και ξανακυλάει. Και της λέει να τον ξεχάσει.

  Ο Μιράι είναι ο κολλητός της, μαζί φτιάχνουν το ετήσιο λεύκωμα του σχολείου. Η Ναομί με το πάθος της για την φωτογραφία είναι ο ιδανικός βοηθός. Είναι ερωτευμένος μαζί της, το υποψιαζόμαστε από την πρώτη στιγμή. Χάνει την ευκαιρία να της το πει όταν τα χαλάει με τον Ace, τον αμερικάνο. Όμως ο έρωτάς του στο τέλος θα ευοδωθεί, σε ένα αναμενόμενο happy end.

  Εξαιρετικός σκηνοθέτης ο Κανόζα. Οι τρυφερές σκηνές της Ναομί με τον Yuji είναι πραγματικά υπέροχες. Όμως πάλι θα ξεχωρίσω τον εξαιρετικό λόγο της σεναριογράφου. Τα λόγια του πατέρα της  Ναομί για τη μνήμη, τη μνήμη που διαγράφει πρόσωπα και γεγονότα σιγά σιγά, και αυτή η διαγραφή μας επιτρέπει να προχωρούμε στη ζωή (χήρος, μόλις έχει κάνει ένα καινούριο γάμο), είναι γεμάτα βάθος.

  (Το «σε θυμάμαι αμυδρά» που είπε κάποιος επώνυμος στον παλιό συμμαθητή του και φίλο μου Νίκο Παναγιώτου δεν έχει να κάνει με αυτό, είναι μια άλλη ιστορία, πολύ μεγάλη, για να τη συζητήσουμε εδώ). 

  Εξαιρετική η ταινία, μου άρεσε πάρα πολύ. Παρεμπιπτόντως μου αρέσει «ακουστικά» η γιαπωνέζικη γλώσσα όταν τη μιλάνε γυναίκες. Το θυμάμαι από τότε που μάθαινα γιαπωνέζικα. Αντίθετα οι άντρες, στις πολεμικές ταινίες, όταν μιλάνε είναι σαν να γρούζουν σκύλοι, όπως είπε κάποτε εύστοχα η συγχωρεμένη η μητέρα του φίλου μου του Μιχάλη.  

  Κόντεψα να το ξεχάσω: άκουσα δυο φορές το «σ’ αγαπώ» στα γιαπωνέζικα.  Λέγεται aishitere. Το http://translate.google.com το έκανε πιο μακρύ, στο επίσημο わたしは、あなたを愛しています.  Ουατάσιουά, εγώ, ανάταγουά, εσένα, άισιτεημας, αγαπώ. Επέλεξα τις συλλαβές που άκουσα, εκτός από το re που δεν υπάρχει, και που μάλλον είναι μοντέρνος ή νεανικός τύπος: 愛してre. Τα γιαπωνέζικα τα παράτησα στο μισό του δεύτερου τόμου της assimil, αλλά βέβαια ξέρω αρκετά για τη γλώσσα.  Το ιδεόγραμμα (τα κινέζικα ιδεογράμματα λέγονται kanji) 愛 που σημαίνει αγαπώ, προφέρεται όπως και στα κινέζικα: άι. Τα δυο άλλα γράμματα στο συλλαβικό αλφάβητο hirakana προφέρονται shi και te. To re πώς κολλάει δεν ξέρω.

  Ας το γράψουμε και στα κινέζικα, 我爱你, γουό άι νιι.

  Μάθετέ τα και, πού ξέρετε, μπορεί να σας χρειαστούν.