Peter Weir, The year of living dangerously (1982)

Peter Weir, The year of living dangerously (1982)

  Τον περασμένο Απρίλη είδαμε τα δυο ντοκιμαντέρ του Joshua Oppenheimer, «The look of silence» και «The act of killing», που αναφέρονται στα γεγονότα της ανατροπής της νόμιμης κυβέρνησης της Ινδονησίας το 1965 και τον σφαγιασμό ενός εκατομμυρίου κομμουνιστών, ακτημόνων αγροτών αλλά και κινέζων. Στην ταινία, ταινία μυθοπλασίας μια και πρόκειται για κινηματογραφική μεταφορά μυθιστορήματος, βλέπουμε, στο φόντο της ερωτικής ιστορίας του αυστραλού δημοσιογράφου (Μελ Γκίμπσον) με τη βρετανίδα υπάλληλο της αγγλικής πρεσβείας (Σίγκουρνι Γουίβερ), την κατάσταση στη χώρα το μήνα που προηγήθηκε του πραξικοπήματος.

  Με έκπληξη διαβάζω ότι η ταινία ήταν απαγορευμένη στην Ινδονησία και επιτράπηκε η προβολή της την επόμενη χρονιά της βίαιης παραίτησης του πραξικοπηματία Σουχάρτο, το 1999. Την ταινία την προσέλαβα σαν να δικαιώνει κατά κάποιο τρόπο το πραξικόπημα.

  Ο Σουκάρνο είναι λαοπρόβλητος αλλά και με μελανά σημεία που αναφέρονται στην ταινία. Είναι γυναικάς, και για το φτωχό λαό δεν κάνει όλα όσα υποσχέθηκε. «Τάισε το λαό σου Σουκάρνο» γράφει σε ένα πανό και το κρεμάει σε ένα παράθυρο ενός ξενοδοχείου η Linda Hunt, βραβευμένη για τον ανδρικό ρόλο του νάνου εικονολήπτη του Γκίμπσον, και την επόμενη στιγμή εκπαραθυρώνεται από δυο άτομα των μυστικών υπηρεσιών. Ένα καράβι όπλα παρέλαβαν οι παντοδύναμοι κομμουνιστές, έτοιμοι να κάνουν την επανάσταση. Ο Γκίμπσον το μαθαίνει και τους αποκαλύπτει, σε μια για μένα αμφιλεγόμενη δημοσιογραφική δεοντολογία. Τότε τον εγκαταλείπει ο εικονολήπτης και η Σίγκουρνι Γουίβερ. Η δεύτερη μόνο για λίγο. Μόλις την τελευταία στιγμή ο Γκίμπσον καταφέρνει, με δυσκολίες, να φτάσει στο αεροδρόμιο και να επιβιβαστεί κι αυτός στο αεροπλάνο με το οποίο φεύγει η Γουίβερ, λίγο πριν κηρυχθεί ο στρατιωτικός νόμος οπότε θα ήταν πολύ αργά. Στο τελευταίο πλάνο τους βλέπουμε να αγκαλιάζονται στην είσοδο του αεροπλάνου.

  Πλοίο με όπλα για τους κομμουνιστές; Μήπως έκαναν καλά οι πραξικοπηματίες; Μήπως απέτρεψαν έναν εμφύλιο που θα στοίχιζε πάνω από ένα εκατομμύριο ζωές, όσοι ήταν οι σφαγιασθέντες κομμουνιστές; 

  Δεν ξέρω αν είναι ιστορικά αληθής – πάντα έχω αυτό το πρόβλημα με τις ταινίες μυθοπλασίας – η σχεδιαζόμενη επανάσταση από τους κομμουνιστές. Πάντως βλέπω την ταινία να δικαιώνει αρκετά το πραξικόπημα του Σουχάρτο, και μου προκαλεί έκπληξη που ήταν απαγορευμένη τόσα χρόνια στην Ινδονησία.